یادداشت/ می‌خواهم زنده بمانم!

اوضاع طوری در حال پیش رفتن است که تو گمان می‌کنی نکند حسن روحانی رییس‌جمهور نشده و به ما دروغ گفته‌اند تا نترسیم! هیچ جوره نمی‌شود باور کرد که این همان حسن روحانی است که در انتخابات از ایجاد اشتغال سخن می‌گفت و پایین آمدن تورم و خروج بازار از رکود. انگار احمدی‌نژاد و قالیباف و رییسی و بقایی و غرضی را کوبیده‌اند و از ترکیب اجزای آنان یک رییس‌جمهور منتخب درآورده‌اند.

به محض اینکه می‌خواهی با خبر چندبرابر شدن عوارض خروج از کشور کنار بیای، ناگهان خبر افزایش ۵۰ درصدی بنزین در سال آینده می‌خورد توی صورتت. آب‌قندی می‌خوری و همین که خواستی بلند شوی می‌گویند فلانی در لایحه بودجه برای اداره یک وب‌سایت پنج میلیارد بودجه گرفته و دیگری هم برای اداره کتابخانه پدرش هفت میلیارد تومان! می‌زنی زیر گوش خودت که «نه! من باید زنده بمانم»، اما مشت بعدی به سمتت پرتاب می‌شود که همان خبر انتصاب فاضل نظری (شاعر اصولگرا) از سوی وزیر آموزش‌وپرورش به ریاست کانون پرورش فکری کودکان است.

به خدا ما خیلی دوست داریم همان‌طور که رییس‌جمهور دستور داده‌اند بانشاط باشیم، اما واقعا در توان‌مان نیست. یعنی همین‌که می‌خواهیم بخندیم، یک بلایی به وزن بهداد سلیمی از آسمان روی سرمان می‌افتد و له می‌شویم. ولی همچنان امیدواریم که وعده‌های انتخاباتی رییس‌جمهور به زودی اجرایی شود. امیدواریم زنان حداقل تا ۵۰ سال آینده بتوانند به ورزشگاه‌ها بروند، تا ۱۰۰ سال آینده بشود در مشهد کنسرت موسیقی برگزار کرد، بودجه نهاد‌های خاص تا ۲۰۰ سال آینده حذف شود و جناب رییس‌جمهور تا ۵۰۰ سال آینده متوجه شود که مردم به احترام «تَکرار» رییس دولت اصلاحات به او دوباره رای داده‌اند و گذشتن خرش از پل، اصلا دلیل قشنگی برای پشت کردن به مردم نیست.

راستی همین الان مشاور رییس سازمان برنامه و بودجه درباره افزایش عوارض خروج از کشور گفت که «این قانون خیلی هم خوب است و هرکسی پول ندارد به مسافرت خارجی نرود.» کسی مظنه الاغ‌های مسافرکش برای خروج غیرقانونی از کشور را دارد؟