بمان ولی کشتی نگیر

این روز‌ها خبر از بازگشت حمید سوریان نابغه کشتی فرنگی ایران به دنیای قهرمانی می‌دهند. سوریان ژنرال هفت‌ستاره کشتی فرنگی است که تا سالیان سال رکوردش دست‌نیافتنی خواهد بود. در مورد سوریان گفتنی‌ها زیاد است، اما برای تحلیل آنچه به مساله بازگشت او برمی‌گردد باید به گذشته برگردیم. مسابقات انتخابی تیم ملی برای مسابقات جهانی آمریکا قرار بود در مشهد برگزار شود. شورای فنی اولتیماتوم داده بود هرکس که در انتخابی کشتی نگیرد شانسی برای حضور در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۵ نخواهد داشت. سوریان و ستارگان کشتی فرنگی همه در مشهد حاضر شدند، سوریان وزن‌کشی هم کرد ولی روی تشک حاضر نشد تا محسن حاجی‌پور آن سال به عنوان نفر اول مسابقات تیم ملی معرفی شود. شورای فنی خلف وعده کرد و مصوبه‌ای تصویب شد تا سوریان راهی مسابقات جهانی شود. سوریان در مسابقات جهانی به توفیقی نرسید و با دو شکست دستش از کسب مدال کوتاه ماند تا علاوه بر مدال، سهمیه المپیک ریو هم در وزن اول از دست برود.

مساله شکست سوریان در مسابقات جهانی زیاد مهم نبود. شکست خاصیت ورزش است ولی ابهت قهرمان نامدار ایرانی تا اندازه‌ای کم‌رنگ شده بود و دیگرحریفان همانند قبل با ترس و لرز در مقابل او حاضر نمی‌شدند. گواه این ماجرا نمایش «او» تا کشتی‌گیر ۱۹ ساله ژاپنی در مسابقات کسب سهمیه قزاقستان است که در عین ناباوری سوریان را مغلوب کرد؛ آن هم نه یک‌بار، بلکه دومرتبه که به آن نیز می‌پردازیم. در قزاقستان باز هم دست ایران از کسب سهمیه المپیک کوتاه ماند. مقصد بعدی مغولستان بود. محمد بنا هم توصیه‌پذیر نبود و اصرار به اعزام سوریان داشت، نتیجه اعزام شد شکست دیگری برای حمید. این‌بار در مقابل آیو آنگلوف بلغارستانی شکست خورد که خود این بلغاری در دور بعد کشتی را با نتیجه ۹ بر صفر به حریف کره‌ای واگذار کرد! آخرین فرصت برای کسب سهمیه، مسابقات گزینشی ترکیه بود و حالا دیگر ریسک بزرگی بود کسی جز سوریان اعزام شود ولی خوشبین‌ترین افراد هم می‌دانستند سوریان کاری بسیار سخت در پیش خواهد داشت. کار او انجام ماموریت غیرممکن بود؛ به صورتی که در استانبول روی تشک می‌رفت و حریفش را فن‌پیچ می‌کرد و قبل از اینکه سوت پایان به صدا درآید با امتیاز عالی پیروز می‌شد، حالا شده بود همان حمید همیشگی. به او پیام دادم و تبریک گفتم، تشکر کرد و گفت: «هدفم مدال المپیکه.»

برزیل برای ژنرال هفت‌ستاره خوش‌یمن نبود. اوتای ژاپنی باز دردسرساز شد و کسبایوف قزاق هم پرونده سوریان را در المپیک ریو بست. حمید روی تشک دراز کشید و میلیون‌ها ایرانی با آن صحنه گریستند ولی او باز هم محبوب بود، چون در دل ایرانی‌ها جا دارد و آن‌قدر کله همه ما را از خوشحالی به طاق چسبانده که حالاحالا‌ها مانده کسی در کشتی فرنگی به گرد پایش برسد. از آن زمان تا به امروز دوری‌اش در تیم ملی حس شده، ولی کیست نداند قهرمانی عمر دارد و به‌شدت هم با ستارگانش بی‌رحم است. اینکه سوریان واقعا در فکر برگشت به کشتی است یا خیر، خودش می‎داند ولی باید بداند کاری به‌مراتب مشکل‌تر از قبل در پیش دارد. صف مدعیان تازه طولانی‌تر از قبل شده و مردم طاقت شکست او را ندارند. سوریان نابغه کشتی ایران است و بدون شک با استعداد خدادادی که دارد در هرجای کشتی باشد غوغا خواهد کرد، پس بهتر است فدراسیون‌نشین‌ها حالا نابغه کشتی ایران را دریابند، چراکه خبر داریم در کشتی فرنگی آن‌طرف دنیا برای جذب او به عنوان مدرس سرودست می‌شکانند.