درباره بازی پرسپولیس- مثل بازی تراکتورسازی- حرف تازه‌ای برای گفتن نمانده! هر چه بود، قبل از اینها گفته شد! مثلاً گفته شد که تا دقیقه ۳۵، یک تیم بود که در زمین دیده می‌شد: ... پرسپولیس! از دقیقه ۳۶ به بعد هم یک تیم بود که نمود داشت: ... السد! در فاصله یک دقیقه، بازی از دست رفت! در فاصله یک دقیقه همه چیز از دست پرسپولیس خارج شد!
1- در دقیقه ۳۵، داور مسابقه یک خطا گرفت به زیان پرسپولیس، علیه شجاع خلیل‌زاده! واکنش شجاع و عدم تمکین او، به عصبیت او، از دست دادن تمرکزش و گم کردن حریف مستقیمش منجر شد و این یعنی گل اول السد! گل اول، خودباختگی بیشتر و اشتباهات تکراری را باعث شد که با بحث و جدل «پسر شجاع» با داور مسابقه شروع شد و با پس زدن دست داور!
برانکو هم قفل کرد! علیپور تکروی کرد! منشا خودخواهی کرد! ماهینی در دفاع راست سردرگم بود! شجاع بدون شجاعت بازی کرد! درباره فرشاد احمدزاده و نیز وحید امیری، حرفی نزن یا درباره بیرانوند.
پرسپولیس کاری از پیش نمی‌برد و برانکو هم قفل کرده بود! علیپور تک می‌راند و امیری پاس‌های اشتباه می‌داد! بازی باید تمام می‌شد اما تمام نمی‌شد! پرسپولیس وارد بدترین فاز بازیگری‌اش شده بود!
متشکریم آقای شفر
2- برای استقلال، همه چیز خوب بود، همه چیز خوش بود! شفر و مردانش دست به خاک می‌زدند برای‌شان طلا می‌شد! بازی استقلال درست بود و درست‌تر هم می‌شد! جنس استقلال از هر جهت و از همه جهت جور بود!
خط هافبک آبی‌ها همه چیز داشت و همه چیز دارد! جپاروف، شجاعیان، اسماعیلی، ابراهیمی و باقری!
دیوار دفاعی استقلال هم بلندبالا و هم محکم بود و وریا و خسرو حیدری، راست و چپ را بسته بودند! روزبه و مجید حسینی قلب دفاع را محکم مثل سنگ! نبودن منتظری برای روزبه چشمی یک فرصت بود که خودش را نشان بدهد!
استقلال همه چیز داشت و از داشته‌هایش کمال استفاده را می‌کرد! توپ را به اندازه بازی می‌گرفت و در بازی با توپ حد اعتدال را می‌شناخت! نه کم و نه زیاد!
شفر، اندک-اندک، اندازه به دستش آمده! شفر اندک-اندک، خط هافبک پرکار و مؤثری ساخته است که غم غیبت و حسرت نبودن کسی را نمی‌خورد!
در تیم شفر، که حالا الهلال عربستان را هم می‌زند و می‌برد، هیچ‌کس، زیر ابروی توپ را برنمی‌دارد و «لفتش» نمی‌دهد!
در تیم شفر، روند پیشرفت سریع است! در تیم شفر، پروسه دانستگی همه‌جانبه است! در تیم استقلال، هیچ‌کس، تک‌‌مضراب نمی‌زند و کسی برای خودش و سرخود بازی نمی‌کند! تیم استقلال، الکی و روی هوا، برنده نمی‌شود.
برانکو، دست بجنبان
3- الهلال باخت و مربی خود را اخراج کرد!
الاهلی برد- دو برد از دو بازی- و باز هم مربی خود را اخراج کرد!
برانکو، چقدر باید شاکر مدیریت جسور و پرحوصله خود باشد که هی در لیگ آسیا می‌بازد ولی تکان نمی‌خورد!
برانکو، با خونسردی افراطی‌اش، با بی‌عملی باخت‌آورش، با تعویض‌های تکراری‌اش، با لجبازی لج‌درآورش و با شکست‌های مکررش در لیگ آسیا، اگر در عربستان مربیگری می‌کرد، آفتاب فردای بازی با السد را نمی‌دید!
یک بار «کاندیدو» نامی اهل برزیل، از کنار زمین در ورزشگاه به برزیل برگشت داده شد!
آقای برانکو، در لیگ آسیا هم باید عرب‌ها را برد! باید برای قهرمانی بازی کرد!
یواش-یواش می‌گویند: ... برانکو مرد لیگ آسیا نیست! شما چه نظری دارید؟ ما هنوز حوصله داریم، شما باید دست بجنبانید! تعویض‌های تکراری و از پیش معلوم کار دست پرسپولیس می‌دهد!
نساجی، بی‌نظیر و عالی
۴- دوباره لیگ راه می‌افتد! دوباره فوتبال گرم‌مان خواهد کرد! پرسپولیس و تراکتور، هوای جبران در سر دارند! ذوب‌آهن و استقلال با سودای تکرار وارد میدان می‌شوند. بازی پارس جنوبی و تراکتور دیدن دارد! مسابقه ذوب‌آهن و پدیده پر خواهد شد از لحظه‌های تماشایی!
استقلال ناچار است از گرفتن گریبان فولاد اهواز و پرسپولیس دلخوری‌هایش را بدون خودبرتر‌بینی، بدون افاده و حرکات زیادی، بر سر استقلال خوزستان خالی می‌کند! برانکو از باختن به السد، چه درسی گرفته است؟
یک نکته
تماشاگران بازی‌های تراکتور و ذوب‌آهن و پرسپولیس و استقلال را در لیگ آسیا و در خانه حریفان دیدید؟ چند نفر بودند؟ جمعاً ۵ هزار تن؟ همه با هم می‌شوند ۶ هزار تن؟
در بازی نساجی- اکسین البرز، تماشاچی‌ها چند نفر بودند؟ ۱۵ هزار نفر؟ ۱۷ هزار نفر؟ ۲۰ هزار نفر؟
فرق فوتبال ایران با بقیه تیم‌های منطقه در همین است! هواداران! طرفداران!
جان فوتبال، به جان مردمش بسته است! نفس فوتبال به نفس طرفدارانش و به نفس تماشاگرانش بسته است! نساجی، سرمایه و ثروتی دارد که کمتر تیمی دارد! چهارمین جمعیت پرتعداد دوستداران فوتبال، بعد از استقلال، تراکتور و پرسپولیس!
