در یک نیمه شیاطین سرخ نسخه سلسائو را پیچیدند تا نیمه دوم بازگشتی برای برزیل در کار نباشد. حالا بلژیک به نیمه‌نهایی جام جهانی رسیده و اولین دوره‌ای خواهد بود که هیچ‌یک از ۳ تیم برزیل، آرژانتین و آلمان بین ۴ تیم برتر جام قرار ندارند. شب تلخ کازان برای برزیل و شیرین برای بلژیک برنده‌ها و بازنده‌هایی داشت که آن‌ها را مرور خواهیم کرد.
برنده: کوین دبروین
بی‌تردید بهترین بازیکن بلژیک در فاز تهاجمی و به همین دلیل روبرتو مارتینس اصرار دارد او را جلوتر از مرکز میدان به کار بگیرد. سرمربی اسپانیایی برای اینکه با تکنیک کوین بتواند هم مرکز زمین را در کنترل خودش دربیاورد و هم در ضدحملات بهترین بهره را از این بازیکن ببرد، او را در نقش شماره ۹ کاذب قرار داد. دیدار با ژاپن مشخص کرد اگر میانه میدان را بلژیکی‌ها به حریف واگذار کنند، روی دفاع فشار زیادی خواهد آمد و نتیجه این مسئله می‌تواند به قیمت از دست رفتن برد تمام شود. بنابراین در جدال با برزیل، لوکاکو و آزار در نوک حمله قرار گرفتند و دبروین کمی عقب‌تر از آن‌ها بازی کرد تا بتواند در حالت دفاعی هم به تیمش کمک کند. نمایش درخشان دبروین در دفاع و ضدحمله در نیمه نخست باعث شد شیاطین‌سرخ خیلی زود به چیزی که می‌خواهند، برسند.
بازنده: نیمار
این تمامِ جام جهانی نیمار بود. او بارسلونا را به مقصد پاریس ترک کرد تا بتواند تک‌ستاره تیمش باشد و در ادامه جام جهانی بهتری نسبت به ۴ سال پیش را سپری کند، اما با اشک و حسرت این جام جهانی هم برای ستاره سلسائو به پایان رسید. او فصل قبل لیگ قهرمانان اروپا را با پاری‌سن‌ژرمن خیلی زود از دست داد، سپس مصدوم شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت تا در نیمی از فصل گران‌ترین بازیکن جهان بیرون بنشیند. خودش را آماده یک تورنمنت خوب کرده بود ولی فرسنگ‌ها با آن ستاره‌ای که انتظار داشتیم، فاصله داشت. نیمار به جز چند حرکت خوب برابر کاستاریکا و مکزیک دیگر نشانی از آن ستاره‌ای که برزیلی‌ها انتظار داشتند، نبود. برابر بلژیک تکروی‌هایش روی اعصاب همه رفت و یک پاس خوب برای کوتینیو و یک شوت دیدنی در واپسین ثانیه‌ها تمام توانایی‌اش بود. شاید اگر نیمار بیش از اینکه به فکر پنالتی گرفتن باشد به کار تیمی فکر کند هم خودش خوشحال‌تر خواهد بود و هم دیگران بیشتر تحسینش می‌کنند.
برنده: روملو لوکاکو
هرچه تحلیل از بازی روملو لوکاکو خوانده‌اید، قطعاً متوجه شده‌اید که روی قدرتی بودن این بازیکن به دلیل فیزیک بدنی‌اش تأکید زیادی دارند، اما تمامی این تفسیر‌ها در جدال با برزیل رنگ باخت. روملو چند مرتبه استارت‌های سرعتی فوق العاده‌ای زد به شکلی که مدافعان برزیل به گَرد پای او نمی‌رسیدند. مارتینس با استفاده کردن از او در نقش بال لوکاکوی جدیدی را به ما معرفی کرد و روملو هم نشان داد تنها یک مهاجم هدف نیست. جدال او با میراندا دیدنی بود. قدرت پابه‌توپ لوکاکو پیش از گل دوم خیره‌کننده بود و تلاش کرد هرطور که شده در بهترین فضا توپ را به دبروین بسپارد. پایه‌گذار گلی بود که برزیلی‌ها را در پایان نیمه نخست ناامیدتر کرد. رد پای لوکاکو را روی هر ۲ گل شیاطین‌سرخ می‌توان مشاهده کرد.
بازنده: فرناندینیو
بدشانسی محض! کاسمیرو در کل تورنمنت بسیار خوب بود و فرناندینیو هم در دقایقی که به عنوان یار جانشین وارد زمین شد، عملکرد خوبی داشت، اما وقتی کاسمیرو محروم شد و فرناندینیو به ترکیب اصلی رسید، یک اتفاق باعث شد روحیه این هافبک برزیلی به شدت پایین بیاید. توپی که با سرعت ارسال شد فقط به او برخورد کرد و به درون دروازه غلتید. پس از آن هم هافبک‌های بلژیک فشار زیادی روی فرناندینیو آوردند و همین امر باعث شد او شب پراشتباهی را سپری کند. قطعاً کیفیت فرناندینیو بالاتر است، اما او درست در مهم‌ترین بازی‌های برزیل بدترین نمایش ممکن را از خودش ارائه کرده است.
برنده: مروان فلینی
دست‌ها را به نشانه تسلیم برابر تفکرات روبرتو مارتینس بالا ببرید، مردی که به خوبی می‌داند چطور از مروان فلینی بازی بگیرد. چه کسی فکر می‌کرد ثابت بازی کردن فلینی برابر برزیل ایده خوبی باشد؟ ژوزه مورینیو؟! فلینی که نقش پررنگی در بازگشت بلژیک برابر ژاپن داشت، مرد کلیدی میانه میدان شیاطین‌سرخ در دیدار با برزیل هم بود. او را دیگر هافبک کند همیشگی ندیدیم و ۲ دیدار اخیر بلژیک باعث شد ارزش‌های مروان را بیشتر درک کنیم. به مراتب فلینی با قدرت بدنی‌اش مانع نفوذ برزیلی‌ها و بازیسازی هافبک‌های این تیم شد. دخالت‌های به‌موقع فلینی منجر به این شد که بازیکنان برزیل کمتر بتوانند به سمت دروازه شوت بزنند.
بازنده: چلسی
نمایش روملو لوکاکو، ادن آزار و کوین دبروین را کنار هم ببینید. هواداران چلسی بدون شک با دیدن جدالِ کازان حسرت خوردند. تیمی که لوکاکو را به راحتی از دست داد، با دبروین هم همین‌طور رفتار کرد و فقط با آزار مثل یک ستاره رفتار کردند. باورنکردنی است که آبی‌های لندن مثل میلان و اینترِ ۳ دهه قبل که مثلث‌های هلندی و آلمانی را جذب کرده بودند، می‌توانستند مثلثی بلژیکی داشته باشند که آن‌ها را به افتخار‌های زیادی برسانند، اما حالا فقط یک ضلع از این مثلث در استمفوردبریج بازی می‌کند.
برنده: تیبو کورتوا
البته تمامی برنامه‌ها در مستطیل سبز کمی هم نیاز به شانس دارد و اگر بدشانس باشید همه نقشه‌های‌تان نقش بر آب خواهد شد. شانس بلژیک هم این بود که تیبو کورتوا را در درون دروازه داشت. برزیل ۱۷ ضربه در نیمه دوم به سمت دروازه بلژیک زد و به جز یک مورد هرچه درون چهارچوب زده شد را کورتوا مهار کرد. در دقایق پایانی نیمه نخست تیمش را برنده به رختکن فرستاد و در آخرین ثانیه‌ها هم تنها شوت خوب نیمار را به شیرجه‌ای خارق العاده از گوشه دروازه درآورد. یک نمایش در کلاس جهانی از یک سنگربان باکلاس و خوش‌استیل.
بازنده: تیته
قطعاً تیته یک مربی بزرگ است و شکی در این نیست. تیم او در کازان بدشانس بود و اگر کمی شانس یار تیته و شاگردانش بود حالا بلژیک به خانه برمی‌گشت. برزیل دیگر نیازی به ژوگو بونیتو ندارد و تیم فعلی که در دوران تیته فقط یک باخت داشته، می‌توانست آن‌ها را به مرز موفقیت برساند، اما یک مسئله‌ای که وجود دارد این است که او در دفاع‌های کناری خوب کار نکرد. مدت‌ها فقط به این فکر می‌کرد که مارسلو و دنی آلوس را دارد و وقتی آلوس جام جهانی را از دست داد هیچ جانشین خوبی برای او نداشت. در طول تورنمنت هم دانیلو مصدوم شد تا فاگنر در عین ناباوری به ترکیب اصلی برسد. وقتی در مرکز زمین کاسمیرو محروم شد، فرناندینیو نتوانست وظایف او را به درستی انجام دهد. تمامی این نقص‌ها به سرمربی برمی‌گردد. تیته باید فکر می‌کرد که ممکن است تیمش با محرومیت‌ها و مصدومیت‌ها روبه‌رو شود و یک تیم خوب روی نیمکت هم نیاز داشت. تیته حتی بیش از حد روی توانایی‌های فردی نیمار اتکا کرده بود و به نظر می‌رسید برای او هم برنامه خاصی ندارد. شاید با برطرف کردن این ضعف‌ها تیمِ تیته آینده بهتری داشته باشد.
برنده: روبرتو مارتینس
سرمربی اسپانیایی بلژیک را پیش از این بیشتر به عنوان یک شوخی در نظر می‌گرفتند! کسی فکر نمی‌کرد او هم برنامه‌های خوب و خاصی برای تیمش در جام جهانی داشته باشد، اما حالا با چند نمایش فوق العاده شیاطین‌سرخ اروپا تبدیل به یکی از قدرت‌های فوتبال جهان شده‌اند. تاکتیک‌های متنوع مارتینس و بهره گرفتن از بیشترین توانایی بازیکنان است که بلژیک را کامل‌تر کرده. سیستم ۱-۲-۴-۳ مارتینس یک سیستم خاص در روسیه بوده که خوب هم نتیجه داده. وقتی تیمش ۲ گل از ژاپن خورد، موفق شد با ۲ تعویض تغییر تاکتیک دهد و تیمش را به تورنمنت برگرداند. به نسبت بازی برزیل جای مهره‌ها را در زمین عوض کرد و این مرتبه با تغییر مکان دبروین تیم خوبی در ضدحملات و در کار‌های دفاعی را روانه میدانِ کازان کرد. مارتینس قطعاً یکی از استاد‌های تعویض است و معمولاً طبق شرایط بازی هم در جریان آن بهترین تغییر‌ها را در ترکیب تیمش به وجود آورده. لقب «استاد تاکتیک» بی‌شک برازنده این مربی اسپانیایی است.
