تنها دو هفته مانده به بازی که قرار است سرنوشت قرمزها را رقم بزند. بازی در زمین الدحیل که قطعا تیم برانکو با هدف گل نخوردن به آن پا می‌گذارد اما پرسش این است که چطور می‌شود از تیمی که در دو بازی 9 گل به ثمر رسانده و در 38 بازی اخیرش تنها یک بار شکست خورده (برابر الریان در سوپرجام قطر)، گل نخورد؟ تیمی که حتی از دست دادن المساکنی هم ذره‌ای از بار تهاجمی‌اش کم نکرده و در نبود او به مثلث مرگبار یوسف العربی، ادمیلسون و نام‌تائه‌هی تکیه کرده است. آیا مدافعان پرسپولیس که در سه بازی اخیر اجازه باز شدن دروازه این تیم را نداده و بهترین خط دفاعی لیگ برتر را به نام خود زده‌اند، در سخت‌ترین آزمون پیش‌روی‌شان حریف مثلث تهاجمی مرگبار الدحیل می‌شوند؟
آسمان الدحیل پر از ستاره است و پرسپولیس، بی‌ستاره. خودمانی‌ترش می‌شود این که هر آنچه تیم قطری دارد، قرمزها از آن بی‌نصیب‌اند. تنها دارایی‌شان، بی‌پولی است و کمبود بازیکن و ترسی که خودمان ناآگاهانه به جانشان انداخته‌ایم. ترس از تیمی که شکست‌دادنش شاید دور از ذهن به نظر برسد اما قطعا غیرممکن نیست؛ حتی برای این پرسپولیس که ستاره‌هایش رفته‌اند و نیمکت جوانش از تجربه خالی است.
با یادآوری همه این کمبودها می‌رسیم به این پرسش که اصلا می‌توان به صعود چنین تیمی امید بست؟ آن‌هم در نبرد با الدحیل که اگر قطری‌ها سوپرجام را مقابلش علم نمی‌کردند، شکست خوردن آن را به چشم نمی‌دیدیم. تیمی که در دو بازی ابتدایی لیگ ستارگان قطر 9 گل به حریفانش زده و در لیگ قهرمانان آسیا هم 19 گله است.
در واقع نقطه قوت الدحیل، خط حمله‌اش است و یوسف العربی با 3 گل، بهترین گلزن فعلی این تیم. حریف قطری پرسپولیس سه بازیکن دو گله هم دارد؛ المعز علی که اصالتا سودانی است، نام‌تائه‌هی و ادمیلسون جونیور که ابتدای همین فصل از استانداردلیژ بلژیک به قطر رفته تا جای خالی یوسف المساکنی مصدوم را پر کند. طرف دیگر میدان هم پرسپولیس است که در دو فصل اخیر جایزه بهترین خط دفاعی لیگ را گرفته اما آیا مدافعانش از پس مثلث مرگبار الدحیل برمی‌آیند؟
تنها دو هفته مانده به آن بازی که قرار است سرنوشت قرمزها را رقم بزند. بازی در زمین الدحیل که قطعا تیم برانکو با هدف گل نخوردن به آن پا می‌گذارد اما پرسش این است که چطور می‌شود از تیمی که در دو بازی 9 گل به ثمر رسانده و در 38 بازی اخیرش تنها یک بار شکست خورده (برابر الریان در سوپرجام قطر)، گل نخورد؟ تیمی که حتی از دست دادن المساکنی هم ذره‌ای از بار تهاجمی‌اش کم نکرده و در نبود او به مثلث مرگبار یوسف العربی، ادمیلسون و نام‌تائه‌هی تکیه کرده است.
آیا مدافعان پرسپولیس که در سه بازی اخیر اجازه باز شدن دروازه این تیم را نداده و بهترین خط دفاعی لیگ برتر را به نام خود زده‌اند، در سخت‌ترین آزمون پیش‌روی‌شان حریف مثلث تهاجمی مرگبار الدحیل می‌شوند؟
در این تقابل نابرابر قطعا کمبودها بیشتر به چشم خواهند آمد اما خطرناک‌تر از آن، ترس از شکست است. ترس از تیمی که نه تنها از ابتدای سال 2018 شکست نخورده، بلکه فقط به سه تیم امتیاز داده؛ دو تساوی 1-1 مقابل الغرافه و السیلیه و یک تساوی 3-3 مقابل الریان تنها دیدارهایی هستند که الدحیل نتوانسته برنده از آنها بیرون بیاید.
مهم‌تر از آن اما همین فرصتی است که پرسپولیس برای تجربه نخستین قهرمانی در آسیا در اختیار دارد و در سال‌های بعد شاید از آن محروم باشد؛ حالا یا به خاطر محرومیت احتمالی از لیگ قهرمانان و یا به این دلیل که قرار است از فصل آینده شرقی‌ها و غربی‌های قاره از همان مرحله گروهی با هم رودررو شوند و این اتفاق، ناخودآگاه شانس تیم‌های ایرانی را برای صعود کاهش می‌دهد. در واقع این آخرین فرصت پرسپولیس خواهد بود برای لمس جام قهرمانی آسیا.
