پرسپولیس روز دوشنبه در شرایطی میزبان رقیب متمول قطری خواهد بود که در دیدار رفت نمایشی بهتر از انتظارات داشته و دیگر نمی توان الدحیل را تیمی شکست ناپذیر دانست؛ اما برای انجام این ماموریت بزرگ، پرسپولیس به حمایت فوق العاده هوادارانش نیاز ویژه ای دارد.
در 2 دهه اخیر، به کرات مثال هایی وجود دارد که در هنگام پر شدن استادیوم آزادی، معمولا نمایندگان ایرانی یا تیم ملی ایران نتایج خیلی خوبی نمی گیرند که بخشی از ریشه این نتایچ، شاید در رفتار شناسی هواداران حاضر در استادیوم نهفته باشد.
تاریخ موید آن است که جماعتی که به استادیوم آزادی می روند، معمولا پیش از آغاز بازی با هیجان و شور فراوان به تشویق تیم خود می پردازند و این حمایت با سوت آغاز به اوج خود می رسد. اما این حمایت بر اساس یک رویه تقریبا ثابت کم رنگ تر شده و معمولا از دقیقه 15 به بعد سکوت در استادیوم حاکم می شود.
برای روشن تر شدن ماجرا، بهتر است همین دیدار استقلال و السد در تهران را بررسی کنیم. در 15 دقیقه ابتدایی فشار هواداران به حدی موثر واقع شد که بی شک یکی از دلایل اشتباه عجیب دروازه بان قطری و به گل رسیدن آبی پوشان، همین فضای رعب آور استادیوم آزادی بود.
اما بعد از به ثمر رسیدن گل استقلال و درست در مقاطعی که تیم شفر به حمایت برای ادامه حکمرانی خود بر جریان بازی نیاز داشت، از حدود دقیقه 20 به بعد این خیل جمعیت بیشتر تبدیل به یک تماشاگر شد.
با شروع نیمه دوم، تاثیر معکوس این اتفاق به اوج رسید. السد بازی را فوق العاده هجومی آغاز کرد و این دقیقا همان لحظه ای بود که استقلال به بیشترین حمایت ممکن نیاز داشت تا به لطف تماشاگرانش از زیر فشار خارج شود که متاسفانه باز هم بر عکس این اتفاق رخ داد.
این یعنی بر خلاف عرف، هواداران نیز همانند تیم مورد علاقه شان تحت تاثیر بازی حریف قرار می گیرند و به نوعی مانند بازیکنان دچار هراس می شوند. نتیجه این سکوت، مسلط شدن رقیب قطری بر جریان بازی و به ثمر رساندن 3 گل در فاصله ای کوتاه بود.
اما تلخ ترین بخش ماجرا، تبدیل شدن هواداران استقلال به اهرم فشار در نیمه دوم بود. بعد از دریافت گل دوم، عده ای نا آگاهانه و به شکل دسته جمعی به انتقاد از بازیکنان پرداختند و این مهلک ترین ضربه به پیکره نیمه جان استقلال در نیمه دوم بود.
علیرغم برتری محسوس کیفی السد در نیمه دوم، به هر حال این حقیقت کلیشه ای که "در فوتبال هیچ چیز غیرممکن نیست" وجود دارد. در نظر بگیرید احتمال داشت تنها بر اساس اتفاقات (نه بررسی جریان فنی بازی) و با حمایت هواداران، استقلال حتی شانسی به گل تساوی هم می رسید و با شانس خیلی بالاتری نسبت به موقعیت امروز راهی قطر می شد.
مثال خارجی؟ 10 دقیقه آخر بازی بارسلونا و پاری سن ژرمن در استادیوم نوکمپ را مرور کنید. بی شک اگر هواداران بارسلونا بعد از گل دقیقه 60 ادینسون کاوانی ناامید شده و به شماتت بازیکنان خود می پرداختند، غیرممکن بود معجزه سرخی روبرتو شکل گیرد.
پیش از ضربه ایستگاهی نیمار در دقیقه 87 (توجه کنید دقیقه 87) و در حالیکه بارسا به 3 گل در این زمان کوتاه نیاز داشت، هواداران این تیم پشت دروازه پی اس جی و با حرارت فراوان تیم خود را تشویق می کنند و نتیجه این حمایت، رقم خوردن یکی از دراماتیک ترین اتفاقات تاریخ لیگ قهرمانان می شود.
پس بهتر است در جریان دیدار پرسپولیس و الدحیل رویه ای دیگر را در پیش بگیریم. اگر قرار است "فرگوسن درون" کسی در دقیقه 30 ظهور کرده و تصمیم گیرد توصیه های فنی خود را به گوش برانکو برساند، بهتر است این بازی را از خانه تماشا کند. اگر به سبک بازی یک بازیکن علاقه ندارید لطفا برای مدتی صبور باشید و در جریان بازی وی را مجبور به ارائه نمایشی محتاطانه نکنید زیرا اساسا برانکو گزینه ای روی نیمکت ندارد.
پرسپولیس و استقلال تا همین جا نیز نمایش فوق العاده ای برابر غول های متمول غرب آسیا داشته و حتی اگر حذف بشوند هم نمی توان به آنها انگ ناکامی زد. اما برای حذف کردن تیم بزرگی مانند الدحیل، پرسپولیس به سبک متفاوتی از حمایت هوادارانش نیاز دارد.
این یعنی از دقیقه یک تا 90، فضای استادیوم آزادی تنها بار روانی روی رقیب قطری ایجاد کند و نه بازیکنان و کادر فنی پرسپولیس. اگر قصد دارید رفتاری مشابه گذشته ارائه دهید، لطفا این مسابقه را در خانه تماشا کنید.
آریا فاطمی مقدم
