چرا علی کریمی، علی کریمی است؟

با علی کریمی می توان بر سر مسائل مختلف اختلاف نظر داشت و حتی نیش های او را نوش جان کرد اما در ماجرای پرچالش مربیگری در فوتبال ایران، بی تعارف صاحب یک چهره جدید شده ایم؛
او بی گمان علی کریمی است که با حضور در سپیدرود که به نظر می رسد این فصل مردی با اعتبار و وجاهت کریمی قاعدتا نباید وجاهتش را با جفای صورت گرفته در حق سپیدرود مخدوش می کرد شجاعانه زیر بار مسولیت رفت؛ این شجاعت اما در فلسفه مربیگری کریمی فقط نوعی ریسک یا ماجراجویی نیست.
حضور او در سپیدرود، تمام تیم را زیر و رو می کند؛ انرژی وصف ناشدنی برند علی کریمی منجر به یک اتفاق بزرگ در رشت می شود و همه چهره های موافق و مخالف برابر این عظمت سکوت می کنند؛
وقتی کریمی می آید، بازیکنانی که احساس سرخوردگی و تحقیر در آنها موج می زد، غرور از دست رفته خود را پیدا می کنند و این گونه است که سپیدرود که در آستانه فروپاشی بود دوباره از خواب بیدار می شود؛
بازگشت علی کریمی به ورزشگاه آزادی و قرار گرفتمن او مقابل پرسپولیس اما در عجیب ترین حالت ممکن هیچ تقابلی را ایجاد نمی کند.
سکوها یکصدا نام کریمی را فریاد می زنند و تماشاگران تیم حریف با اسم علی کریمی عشق می کنند؛
میان همه مربیان نسل جدید که وارد فوتبال شدند و خواستند مربی شوند و اغلب نشدند اما علی کریمی یک استثناست؛
خاص بودن او در این است که تیمش حتی وقتی به هزار دلیل فنی مقابل پرسپولیس دفاع می کند، سپیدرود را پرخروش تر از همیشه می خواهد و آنها را تشویق به حمله می کند.
کریمی در مربیگری ی نمی ترسد؛ او بازی را دوست دارد و حتی باختش هم مقابل پرسپولیس، طعمش تلخ و گزنده نیست...