آذر ماه سال ۸۲ برای علی دایی و فوتبال دوستان ایرانی به یادماندنی و فراموش ناشدنی است. در آخرین روز‌های دومین فصل پاییز، تیم ملی ایران با برتری یک گله برابر لبنان مرحله مقدماتی جام ملت‌های ۲۰۰۶ را به پایان رساند، اما آن چه که از این بازی در اذهان باقی مانده نه پیروزی برابر لبنان بلکه گلی است که علی دایی زد و با همین گل بالاتر از فرانس پوشکاش ایستاد و برترین گلزن ملی جهان لقب گرفت.
از آن روز‌ها نزدیک به ۱۵ سال می‌گذرد، اما هنوز هیچ ستاره‌ای حتی در قامت یک تهدیدکننده واقعی، به رکورد علی دایی نزدیک نشده است. هر بار مدعیانی بوده‌اند، اما پس از یکی دو سال، افت کرده و از کورس با کاپیتان سابق تیم ملی رخت بر بسته‌اند. ولی در یک سال اخیر، نگرانی هواداران فوتبال در ایران بابت شکستن رکورد علی دایی به بیشترین حد ممکن رسید چرا که کریستیانو رونالدو با درخشش در پیراهن تیم ملی پرتغال، به رکورد دایی نزدیک و نزدیک‌تر شد تا این که با گلزنی مقابل مراکش، از پوشکاش مجارستانی هم عبور کرد و به چند قدمی دایی رسید. شاید نگرانی از این بابت بود که در این یک و نیم دهه هیچ فوتبالیست فعالی این چنین به شهریار نزدیک نشده بود.
کریستیانو رونالدو در جام جهانی سه گل به داوید ده خیا زد و یک گل هم در دیدار مقابل مراکش به ثمر رساند و با ۸۵ گل ملی برابر شاگردان کارلوس کی روش قرار گرفت. کری خوانی علیرضا بیرانوند پیش از جام جهانی و کنایه برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی به این دروازه بان در کنار نزدیکی رونالدو به دایی، باعث شد تا حساسیت دوئل رونالدو – بیرانوند به اوج خود برسد. خط دفاعی ایران اجازه کار به کاپیتان پرتغالی‌ها را نداد، اما یک پنالتی بحث برانگیز در نیمه دوم، نفس‌ها را حبس و اضطراب را به بالاترین حد ممکن رساند.
رونالدو پشت توپ ایستاد و...؛ و برخلاف آن چه تصور می‌شد، بیرانوند ضربه محکم او را گرفت و چنان توپ را در آغوش کشید که یکی از کاربران خارجی توییتر پس از بازی با انتشار تصویر بیرانوند پس از پنالتی بنویسد: «دنبال کسی باشید که شما را طوری در آغوش بگیرد که بیرانوند توپ را بغل کرده»!
این مهار، نقطه کلیدی بازی ایران و پرتغال بود، اما جنبه‌هایی فراتر از این مسابقه هم داشت. کریستیانو پس از این بازی دیگر هیچ گل ملی نزد و حالا پرتغالی‌ها رونالدو را به خاطر اتهامات اخلاقی اش کنار گذاشته‌اند! این شاید پایان کار CR۷ در تیم ملی کشورش نباشد، اما با شرایطی که پیش آمده، برای بازیکنی با ۳۳ سال سن، بازگشت به فرم قبلی در پیراهن تیم ملی کار بسیار سختی است.
رونالدو ۲۴ گل تا علی دایی فاصله دارد، یعنی اگر در بهترین حالت حداقل ۲ سال برای شکستن رکورد مهاجم سابق تیم ملی ایران زمان می‌خواهد و این یعنی بازی تا سال ۲۰۲۱-۲۰۲۲ با پیراهن تیم ملی؛ آیا کریس موفق به این کار می‌شود؟
البته رکورد‌ها برای شکستن خلق شده‌اند و کسی بر این باور نیست که علی دایی تا ابد آقای گل ملی جهان باقی خواهد ماند. اما حتی حفظ این رکورد برای یک روز بیشتر هم می‌تواند افتخاری برای فوتبال ایران باشد. حالا نیمار که از ۲۰۱۴ نتوانسته ۱۰ گل ملی در یک سال بزند، جدی‌ترین رقیب دایی به شمار می‌رود. نیمار بیش از ۶۰ درصد گل هایش را در بازی دوستانه به ثمر رسانده، اما حتی علی رغم این موضوع، در ۴ سال اخیر مجموعا ۱۷ گل ملی زده و بعید است با این روند، حتی بتواند رکورد اسطوره برزیلی‌ها یعنی پله را هم بشکند.
شاید عده اندکی رکورد علی دایی را کم اهمیت نشان داده و آن را به گلزنی برابر تیم‌های ضعیف آسیایی نسبت دهند، اما هنوز اکثریت فوتبال دوستان ایرانی به این که دیگو مارادونا و لیونل مسی اساطیر فوتبال آرژانتین روی هم نتوانسته‌اند به اندازه دایی گل ملی بزنند، فخر می‌فروشند. البته هدف مقایسه کیفیت فنی علی دایی با مارادونا، رونالدو و... نیست، بحث این است که او در پیراهن تیم ملی ایران توانسته کاری را انجام دهد که بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال موفق به آن نشده‌اند! هرچند که طبیعتا در این رکورد هم بازیان دایی نیز سهم پررنگی دارند.
این فهرست برترین گلزنان ملی پشت سر علی دایی است که همچنان فوتبال بازی می‌کنند و در تعقیب دایی هستند، هرچند که بعضی از آن‌ها از بازی‌های ملی خداحافظی کرده‌اند:
۱. علی دایی ۱۱۹ گل
۲. کریستیانو رونالدو ۸۵ گل
۳. لیونل مسی ۶۵ گل
۴. سانیل چتری ۶۵ گل
۵. نیمار ۵۹ گل
۶. داوید ویا ۵۹ گل
۷. رابرت لواندوفسکی ۵۵ گل
۸. لوییز سوارز ۵۵ گل
۹. ادین ژکو ۵۳ گل
۱۰. علی عشفق ۵۲ گل
