نه برایشان دلسوزی کنید، نه به آنها بخندید

احسان محمدی در عصر ایران نوشت: ااممررووزز ررووزز للککننتت ززبباان اسستت. ببهه آآننههاا ااححتترراامم ببگگذذااررییم.

۱- امروز روز جهانی لکنت زبان است. موقع حرف زدن با کسانی که دچار این مشکل گفتاری هستند اندکی صبوری به خرج بدهیم.

۲- سعی نکنیم واژه‌ای که می‌خواهند بگویند را ما بگوییم، با آرامش صبر کنیم تا آن‌ها خودشان واژه را بیان کنند.

۳- در مورد لکنت زبان‌شان با آن‌ها شوخی نکنیم. در رخ دادن این اتفاق آن‌ها تقصیری ندارند.

۴- برخی از افراد وقتی یک واژه را نمی‌توانند بیان کنند دچار استرس می‌شوند، آن‌ها را تحت فشار نگذاریم و اجازه بدهیم احساس آرامش کنند.

۵- هرگز لکنت زبان دیگران را اسباب شوخی و خنده نکنیم. در این دنیای مضحک بهانه‌های دیگری برای خندیدن پیدا کنیم!

۶- با کسی که دچار لکنت زبان است آرام و شمرده حرف بزنیم. تند حرف زدن ما باعث می‌شود او هم احساس کند باید با شتاب حرف بزند به همین دلیل خطاهایش بیشتر می‌شود. همه عادل فردوسی‌پور نیستند و تند حرف زدن هم امتیاز نیست.

۷- کودکانی که دچار لکنت زبان هستند را تشویق کنیم در میان جمع حرف بزنند.

۸- اگر کودکی لکنت زبان دارد، او را سرزنش نکنیم بلکه تلاش کنیم با کمک گفتار درمانی راحت‌تر حرف بزند.

۹- وقتی کسی که دچار لکنت است حرف می‌زند با مهربانی به او نگاه کنیم و تماس چشمی برقرار کنیم و نشان دهیم مشتاقانه و با صبوری حرف‌هایش را می‌شنویم.

۱۰- برای آن‌ها دلسوزی نکنیم یا به صورت اغراق شده‌ای نسبت به آن‌ها مهربان نشویم. فقط شرایطشان را درک کنیم و برای حرف زدن به آن‌ها اعتماد به نفس بدهیم.

برای اینکه انسان بهتری باشیم لازم نیست حتماً مدرسه بسازیم، با انگشت کوچک‌مان سوراخ یک سد را ببندیم، همه قرآن یا شاهنامه را حفظ کنیم یا سوپرمن باشیم، گاهی کافی است با کسی که دچار یک مشکل مادرزادی است با احترام و همدلی برخورد کنیم. همین!

انتهای پیام