مهمترین برد ده های اخیر فوتبال ایران برابر ژاپن همان برد فروردین ماه 1384 است. مسابقه ای که تقریبا ایران را به جام جهانی 2006 رساند. تیم ملی نو شده با بازگشت وحید هاشمیان و حضور فریدون زندی ، با شهامت برانکو بعد از مدت ها بازی تک مهاجمه با دو فوروارد یعنی زوج دایی و هاشمیان به میدان رفت. در مسابقه ای که ورزشگاه آزادی جای سوزن انداختن هم نداشت.
در آن بازی ایران با یک فوتبال برتر و زیبا توانست دو بر صفر از سد ژاپن بگذرد. بازی را بردیم و صعود کردیم. حالا برانکو که خیلی جسورانه تر از دوران تیم ملی اش تیم هایش را هجومی و برای برد به زمین می فرستد بعد از این همه سال که خیلی گذر فوتبال مان به ژاپن نیفتاده و اگر وقتی هم به آنها خوردیم مثل تیم امید و نماینده اصفهانی مان در فینال آسیا بازنده اش بوده ایم ، قرمزها امید دارند برانکو آن پیروزی شیرینش را برابر ژاپن که از گردش زمانه ، همین زیکوی محبوب کاشیما سرمربی اش بوده ، را تکرار کند.
اینکه او بتواند چنین موفقیتی را در حضور بیش از 100 هزار نفر که بالاتر از گنجایش آزادی احتمالا باز به این استادیوم می آیند ، اصلا دور از انتظار نیست اما مشکل این است که آن برد شیرین با فوت 7 هموطن مان بر اثر ازدحام جمعیت به یک کابوس تلخ بدل شد و شیرینی زمین فوتبال را به کام همه اهالی فوتبال تلخ کرد.
چه شیرین خواهد شد اگر اعضای فدراسیون فوتبال و مسئولان وزارت ورزش و نهادهای امنیتی برگزاری بازی بتوانند طوری بازی را مدیریت کنند که این سیل علاقمند از جمعیت ، بدون بلیت به ورزشگاه نریزند و همه چیز مثل یک میزبانی درست باشد تا باز کابوسی تلخ را در فینال تجربه نکنیم.
256 41
