برانکو ایوانکویچ خیلی زود و تنها با یک باخت، درحالی که همین حالا خیلی راحت قهرمان لیگ شده است ، به باد انتقاد گرفته شده. او برای باخت به استقلال ، انتقادهای زیادی را در این چند ساعت تحمل کرده است. بخش عمده ای از این انتقادات هم فنی است.
مرد کروات متهم است که ترکیب نامناسبی را برای دربی انتخاب کرده بود و با همین رفتارش کیفیت قرمزها را پایین آورده بود. او اما در همان روز بدش کارهای بزرگی انجام داد که ستودنی است اما هواداران تیم آن را هنوز درک نکرده اند. اینکه ایستاد و زیر بار فشار جمعیت حاضر نشد محسن مسلمان را به زمین بفرستد ، رازی بود که پرسپولیسش را سه سال است در مقام یک قهرمان بالا آورده.
اینکه او به کسی باج نمی دهد. برای خود فلسفه ای دارد که اگر کسی آن فلسفه را زیر پا بگذارد ، فرقی برایش نمی کند ، مسلمان باشد طارمی ، کامیابی نیا یا هر اسم بزرگ دیگری. جای بی احترامی به تیم ، نشستن روی نیمکت است و برای این رفتار زیر بار هیچ فشاری هم نمی رود. رامین رضاییان ، طارمی و پیام صادقیان نمونه هایی هستند برای اثبات این ادعا که چطور برانکو توانسته با جدیتش یک تیم متفاوت بسازد که به راحتی آب خوردن قهرمان شده است.
حالا اگر بعد از سه سال خوب در یک دربی با مختصاتی گوناگون ، تیمش آنی نبوده که همیشه بوده ، سزایش این همه رفتارهای متناقض نیست و بی شک اگر او زیر آن فشار احساسی به مسلمان بازی می داد دیگر برانکوی قهرمان نبود و پرسپولیسش را به سرازیری سقوط می انداخت.
