مدیرانی که منت حفظ ستاره‌ها را سر طرفداران استقلال می‌گذاشتند و قسم می‌خوردند بهترین تیم را بسته‌اند، حالا یکی پس از دیگری «دم خروس» از پشت «قسم» های‌شان بیرون می‌زند. بعد از بندی که به مجید حسینی اجازه داد مثل امید نورافکن خیلی راحت فیلش یاد شارلوای بلژیک کند، حالا یک بند هم از قرارداد روزبه چشمی بیرون پریده است، بندی که او را با وجود قراردادش با استقلال، برای مذاکره به قطر می‌فرستد... انگار بندبازی در استقلال بیداد می‌کند؛ چشم هواداران استقلال روشن!
واقعاً این بود آن تیم بستن رؤیایی؟ این بود آن تیم بستنی که حتی دستیاران منصوریان هم مثل پندار توفیقی و سیدرضا افتخاری منتش را بار‌ها سر استقلال و طرفدارانش گذاشتند؟
اگرچه بخشی از این بندبازی‌ها و پذیرفتن هرگونه حق فسخ بی‌ربط در قرارداد بازیکنان به نداشتن نگاه بلندمدت برمی‌گردد، اما ریشه این فاجعه را باید در نداشتن تخصص و سررشته در فوتبال جست‌وجو کرد. تخصصی که مدیر به مدیر و انتصاب به انتصاب در استقلال، کمتر شده و حالا کار را به جایی رسانده که می‌توان بی‌تعارف از مدیران استقلال سؤال کرد؛ به نظر شما، اگر استقلال مدیر نداشت و بازیکنان، خودشان با خودشان قرارداد می‌بستند، شرایط از این بدتر می‌شد؟ خداوکیلی، خود بازیکنان هم روی‌شان نمی‌شد از این یک‌طرفه‌تر قرارداد ببندند!
البته باید به مدیران استقلال حق داد، گاهی اوقات برای آن که چیزی را حفظ کنی، مجبوری باج بدهی و کوتاه بیایی! حالا چه فرقی می‌کند هدف حفظ بازیکن باشد یا حفظ صندلی؟!
مهدی هژبری
