استقلال و پرسپولیس شاید همسایه، هم قد، هم قیافه و همشهری باشند، اما این‌ها دلیل نمی‌شود دعوا‌های شان به خاطر این وجوه اشتراک از بین برود. آن‌ها نه تنها بر سر کلیاتی مثل تعداد قهرمانی، بلکه بر سر جزئیات هم با هم می‌جنگند و برای یکدیگر کری می‌خوانند. سابقا فقط مربیان ایرانی و بازیکنان فارسی زبان در این دو تیم، در کری خوانی شرکت داشتند، اما حالا مربیان خارجی نیز وارد عمل شده اند.
برانکو بار‌ها از قهرمانی‌های تیمش صحبت کرده و اعتقادش این است که تیم اول تهران که هیچ، ایران است. از سوی دیگر وینفرد شفر گاهی در مصاحبه هایش، طعنه و زخم زبان می‌زند تا مقابل حریف کرواتش کم نیاورد. مثلا در همین مورد آخر، شفر در مصاحبه‌ای گفته: «به جایی آمدیم که خبری از سلبریتی‌ها نیست و فقط در ترکیه تمرین می‌کنیم.» که مشخصا ملاقات بازیکنان و مربیان مشهوری، چون نیکو کواچ، ایوان لکو، مانوئل نویر، ژاوی ماکهلهله، بورا میلتینوویچ و... با برانکو را هدف قرار داده است.
این دعوا‌ها شاید در نظر اول، یک جنگ تمام نشدنی باشد، اما همین‌ها می‌تواند جذابیت‌های فوتبال و به خصوص کری خوانی بین استقلال و پرسپولیس را جذاب کند. فوتبال ایران (خارج از دایره مدیریتی ضعیف آن) سال‌های بسیار خوبی را سپری می‌کند و چه بهتر که در این سال‌های رو به پیشرفت، کری خوانی‌ها در اوج احترام باشد و چه خوب که این کری خوانی را از زبان مربیان بزرگ و کارنامه داری مثل وینفرد شفر و برانکو ایوانکویچ بشنویم.
کاش همین طعنه‌ها و زخم زبان‌ها باعث رونق فوتبال شود و هیجان جذاب از روی سکو‌ها، به زمین‌های فوتبال برود و لیگی جذاب‌تر از این‌ها را تجربه کنیم. کاش هواداران دو باشگاه نیز درست مثل مربیان استقلال و پرسپولیس، طعنه بزنند، زخم زبان بزنند، حرف بزنند، کری بخوانند اما در اوج احترام به شخصیت طرفداران تیم حریف.
