هنوز کارلوس کی‌روش از ایران نرفته بود که شکافی عمیق در جبهه متفقین برای سرنگونی کی‌روش ایجاد شده است. آنها که حالا مسرورند. از اینکه رویای شیرین قهرمانی به باد رفته و این همه فشار و حملات شان برای برهم زدن تمرکز ملی‌پوشان ایجاد بار روانی کشنده روی تیم که اگر قهرمان نشوید یک تیم بازنده بی هیچ داشته ای هستید، به سرانجام رسیده است ، حالا خیلی زود بر سر تقسیم قدرت به مشکل خورده اند.
مصاحبه‌ها یک به یک آغاز شده است. حالا باز عناوین از پی هم ردیف شده اند. مایلی کهن به قلعه نویی تاخته، قلعه نویی عادل را ابتدا هدف قرار داده و بعد از تیمش خواسته برای مایلی از رو ببندند. دادکان به وزیر حمله کرده و مایلی برانکو را نواخته است. این واقعیت فوتبال ماست. دیگر کی‌روش نیست که دشمن مشترکی باشد. حالا ترس از رسیدن به حداکثر سهم از این صندلی خالی قرار است خون به پا کند!
