یک موج هیجانی مردم زیادی را در روزهای پایانی هفته به پمپ بنزین‌ها کشاند. چند خبرگزاری خبری منتشر کرد که بنزین از پنجشنبه شب سهمیه بندی می‌شود . صف‌های طولانی تشکیل شد و همه تکذیب‌ها هم باعث نشد مردم خبر تکذیب را باور کنند.
در شرایطی که کشور زیر فشار تحریم‌هاست، در داخل خبرهایی دست به دست می‌شوند که آرامش روانی جامعه به خطر می‌افتد. این موضوع گفت و گوی ماست با رضا صالحی امیری وزیر پیشین فرهنگ و ارشاد که دکترای مطالعات فرهنگی دارد و جامعه شناسی سیاسی ایران را خیلی خوب می‌شناسد. او می‌گوید که عدم همدلی جمعی، تهدیدهای ترامپ را به همراه خواهد داشت.
یک شایعه شروع سهمیه بندی نفت خیلی سریع جامعه را تحت تاثیر قرار داد و تلاش برای تکذیب شایعه هم چندان موفق نبود. فکر می کنید در این شرایط هیجان، جامعه با چالش در روزهای سخت فشار اقتصادی روبرو نمی‌شود؟
ببینید سه تا نکته اساسی در ماجرای دشمنی آمریکایی هاست. البته بگذارید نگوییم آمریکایی ها چون این ایران ستیزی و پروژه تحریم‌های ظالمانه علیه مردم ایران حتی تصمیم و اجماع تمام سیاستمداران آمریکایی نیست و حتی خود دولت ترامپ هم شاهد چنین اجماعی نیست و این تئوری خصمانه ای از سوی گروهی است که دوست خوبم جواد ظریف در سفرش به نیویورک از آن ها به عنوان گروه بی اسم برد.
در حقیقت این جریان سه هدف را دنبال می کنند. استراتژی اولین فشار شدید اقتصادی که خودشان گفتند این بیرحمانه ترین تحریم‌های تاریخ است که علیه مردم ایران به کار گرفته شده است. استراتژی دوم آنها فشار شدید سیاسی به تهران است تا به خیال خودشان ما را ناچار به رفتن پای میز مذاکره با شرایط خودشان کنند. آنها می خواهند ما را منزوی کنند و دنیا را با خود همراه کنند.البته در این هدف موفق نبودند.
رویکرد سوم آمریکایی ها اما برای شان بسیار مهم است . آنها با دامن زدن به شایعاتی چون تهدید نظامی و احتمال جنگ و فشار روانی می‌خواهند باعث ایجاد شکاف در جامعه ایران شوند. می خواهند جامعه را دچار یاس و انفعال کنند. آنها با این ایجاد وحشت جامعه داخلی ایران ، روی فضای شایعه و جنگ روانی بیش از دو استراتژی دیگر برنامه ریزی کرده اند.
چرا؟
چون آنها فعلا نه استراتژی جنگ دارند، نه توانش را دارند و نه تجربه مخمصه‌های قبلی‌شان اجازه ورود به چنین فازی را برای‌شان مقدور می کند. تجربه عراق و افغانستان درس بزرگی برای شان بوده و البته ایران هم به عنوان یک قدرت بزرگ منطقه ای با زیرساخت‌های متفاوت و سرمایه اجتماعی و دایگاهی و قدرت نظامی متفاوت از این دولت‌ها ، هدفی نیست که آمریکایی ها خبط های گذشته شان را باز تکرار کنند. بخصوص که از یاد نبریم اهداف و پایگاه‌های نظامی آمریکا در منطقه به سادگی در تیررس ایران است.
ولی مدام شاهد تهدید آمریکایی‌ها و بهانه گیری‌های‌شان هستیم. مثلا حالا درباره صنایع موشکی ایران.
اصلا این سیاست آنهاست. برای اینکه بتوانند دیگران را با خود همراه کنند و بهانه داشته باشند، شروع به مقوله سازی و دشمن هراسی در سطح وسیع می کنند.قبلا می گفتند مسئله هسته‌ای ایران خطرناک است، حالا می گویند موشک‌های ایران خطرناک است. این را باید برای افکار عمومی داخلی خودشان و برای مردم جهان جا بیاندازند. مسئله بعدی شان این است که اجماع سازی کنند . خوشبختانه این بار در اجماع سازی کاملا ناموفق بوده اند. اگر در مسئله هسته‌ای اروپایی‌ها در کنار آمریکایی‌ها بودند ، بعد از برجام آنها حمایت اروپایی ها، روسیه ، چین، هند و خیلی از کشورهای مهم دنیا را ندارند. نکته آخری که آنها در ایجاد فشار تحریم‌ها در نظر دارند، اجبارسازی است. می خواهند با افزایش فشارها ایران را وادار به مذاکره با شرایط ایده‌آل خودشان کنند.
و در برابر این فشار یک نظام حکومتی چه می‌تواند بکند؟
به عقیده من آنچه در برابر چنین فشار نابرابری اهمیت دارد، اراده یک ملت و یک حاکمیت است برای یک تحریم غیرعقلانی، غیراخلاقی و بیرحمانه. من باور قلبی دارم که ما از این بحران عبور خواهیم کرد مثل ده‌ه بحرانی که در این ۴۰ سال به لطف پروردگار توسط مردم ایران پشت سر گذاشته شده اند. اما دو نکته انسجام ملی و اراده ملی برای عبور از این پیچ بسیار مهم است.
