فاجعه در فوتبال پایه و باشگاه‌های سرخابی را آنجایی باید جستجو کرد که ورزشگاه شهید درفشی فر در غرب تهران، با دسترسی عالی و تجهیزاتی فوق العاده از هر نظر به طرز عجیبی به زمین چمن مصنوعی تبدیل می شود و تیم پرسپولیس باید در جنوب غربی تهران در ورزشگاه شهید کاظمی تمرین کرده و سرخ ها هر روز بالغ بر سه ساعت در ترافیک باشند تا به تمرین برسند و هیچ کس هم نیست بگوید پس چرا مدیران قبلی در ده سال گذشته تا این حد در این ورزشگاه هزینه کردند تا تبدیل به مجموعه ای مدرن و برخوردار از همه امکاناتی شود.
فاجعه اینجاست که پایه های پرسپولیس در زمین چمن مصنوعی اجاره ای ورزشگاه شهید اسماعیلی که کیفیت بدی دارد تمرین می کنند و زمین چمن مصنوعی بزرگ و کوچک پرسپولیس در اختیار بخش خصوصی است برای مدرسه فوتبال و پایه های پرسپولیس باید در زمین نامطلوب مصنوعی ورزشکار اسماعیلی تمرین و بازی کنند.
فاجعه اینجاست که برانکو را به درفشی فر می برند تا او بگوید تمرینات ریکاوری را در این زمین انجام می دهیم تا مبادا کسی بگوید استخر، زمین تمرین، رختکنهای مجهز، کلینیک، سالن بدنسازی و دیگر تجهیزات ورزشگاه اختصاصی پرسپولیس اجاره داده شده به پیمانکاران و بخش خصوصی و برای تیم و ورزش حرفه‌ای بلااستفاده مانده و پایه هایی که ماهها حقوق اندک خود را نگرفته اند حق تمرین هم در این مجموعه و چمن مصنوعی جدید آن را ندارند.
فاجعه آنجاست که ارقام چند صد میلیون تومانی و میلیاردی برای بازیکنان ناکارآمد پرداخت می شود و به برخی ارقام چندین میلیونی بابت پاداش فینال آسیا پرداخت می شود و پاداش های چند صد میلیونی طی َ سالهای اخیر به برخی مدیران و معاونت های باشگاه به بهانه های مختلف پرداخت می شوند اما مربیان پایه پرسپولیس ماه هاست از قرارداد سی تا پنجاه میلیونی خود رقمی دریافت نکرده اند و بازیکنان هم از قرارداد اندک و چند میلیونی خود بی بهره بوده اند اما همه انتظار دارند که از دل پایه های پرسپولیس مهدوی کیاها ظهور کنند.
اینکه در پس پرده درفشی فر و دیگر ماجراها چه می گذرد حقیقت تلخی است که هیچ کس و بویژه رسانه ها به آن توجه ندارند.
خلاصه تر اینکه در روزگاری که تمرین در زمین چمن طبیعی در ورزشگاهی برخوردار از امکانات به آرزوی حتی تیم ملی ایران در ماه های گذشته تبدیل شده بود چرا زمین ورزشگاه مدرن درفشی فر تبدیل به چمن مصنوعی می شود و جز مدرسه فوتبال و در اختیار بخش خصوصی بودن هیچ بهره برداری دیگری از آن برای تیم های پرسپولیس نمی شود.
پیدا کنید پرتقال فروش هایی که در این رهگذر به نوایی می رسند. بیچاره تیم بزرگسالان پرسپولیس که به جنوب غربی ترین نقطه تهران رانده شد، بیچاره پایه های پرسپولیس که چون طفل سر راهی به آن نگاه می شود و حق تمرین در ورزشگاه خود را هم ندارد چون درآمدزایی و برخی پشت پرده ها اهمیت بیشتر دارد، بیچاره فوتبال که رسانه ها هم حقایق را می بینند و هر یک به دلیلی چشم بر آن می بندند!
