دردسر‌های تیته پیش از بازی‌های دوستانه برزیل

تنها سه ماه از قهرمانی شایسته برزیل در کوپا آمه‌ریکا می‌گذرد، اما عجیب است تیته، مربی برزیل از همین حالا تحت فشار قرار گرفته است.
بازی‌های دوستانه ماه سپتامبر خوب پیش نرفت. تیم او مقابل کلمبیا عقب افتاد و به‌سختی توانست مساوی کند، و سپس هم برابر پرو شکست خورد. حالا بازی‌های دوستانه مقابل سنگال و نیجریه در پیش هستند که هر دو دیدار به دلایل مختلف جنجالی هستند. اول از همه، اینکه این دو بازی در سنگاپور برگزار خواهند شد، که برای هر سه تیم سفری طولانی و غیر راحت در پی است، اما این تقصیر تیته نیست. دیدار‌های دوستانه برزیل به یک شرکت سپرده شده که به دنبال آن است که از برزیل برندی جهانی بسازد.
برخی هم به کیفیت حریفان انتقاد دارند. این انتقاد البته کمی سخت‌گیرانه است. تقویم تیم‌های اروپایی چنان با رقابت‌های رسمی پر شده که نمی‌توان به‌سادگی با تیم‌های این قاره دیدار‌های دوستانه برگزار کرد، به‌ویژه که آن‌ها در حال حاضر هم علاقه زیادی به رویارویی با برزیل ندارند. هر دو تیم آفریقایی هم شایستگی‌های بالایی دارند. آن‌ها در گذر سریع و قدرتمند از دفاع به حمله عالی هستند، یعنی همان سبک بازی‌که کلمبیا مقابل آن‌ها به نمایش گذاشت و باعث دردسر‌های فراوانی برای برزیل شد.
اما تیته بیش از همه به دلیل انتخاب فهرست تیمش با انتقادات گسترده‌ای مواجه شده است. او هفت بازیکن شاغل در لیگ برزیل را دعوت کرده است. اینجا تناقضی وجود دارد، و اغلب مردم دوست دارند که ستارگان لیگ برزیل به تیم ملی دعوت شوند، اما مشکل بر سر تقویم فوتبال برزیل است و این تقویم به‌شدت فشرده است. بازی‌های این لیگ در دیدار‌های ملی متوقف نمی‌شود. به این ترتیب بازیکنان دعوت‌شده دست کم دو هفته از مسابقات لیگ برزیل را از دست می‌دهند، آن هم در شرایطی که این مسابقات وارد مرحله حساسی شده است. در این میان دو بازیکن از فلامنگو و دو بازیکن از گرمیو دعوت شده‌اند، و این در حالی است که این دو تیم قرار است دو هفته دیگر در بازی برگشت مرحله نیمه‌نهایی کوپا لیبرتادورس به مصاف هم بروند. آن‌ها پیش از این بازی برخواهند گشت، ولی شاید زمانی که برگردند، به دلیل پرواز‌های طولانی وضعیت مساعدی نداشته باشند.
زمانی که تیته در نشستی خبری فهرست بازیکنان تیمش را اعلام کرد، عملاً تنها درباره این صحبت شد که این فهرست چقدر روی بازی‌های باشگاه‌های برزیلی تأثیر خواهد گذاشت، اما این مشکل تیته نیست. باشگاه‌ها خودشان این تقویم را تصویب کرده‌اند و به این ترتیب باید تبعاتش را بپذیرند. تیته استخدام شده تا تمام تلاشش را برای تیم ملی انجام دهد، و بازیکنانی مانند ماتئوس هنریکه، هافبک گرمیو و گابریل باربوسا، مهاجم فلامنگو نشان داده‌اند که شایسته این هستند که فرصتی در تیم ملی به آن‌ها داده شود. آشکار است که منصفانه نیست که مشکلات سازمان‌دهی لیگ داخلی برزیل را به بار روی دوش مربی اضافه کرد، به‌ویژه حالا که او خودش هم مشکلات زیادی دارد.
این ناامیدکننده بود که در نشست خبری کسی کاری به خود تیم ملی برزیل نداشت. درست است که برزیل فاتح کوپا آمه‌ریکا شده است، اما موضوعات زیادی بود که می‌توانست مطرح شود.
شکست یک بر صفر مقابل پرو سومین بار در هفت بازی اخیر بود که برزیل در آن نتوانسته بود گل بزند. هر سه بار هم مقابل رقیبان ضعیف‌تری بود که به دفاع کردن راضی بودند. چطور می‌توان این مشکل را برطرف کرد؟ آیا نیازی به یک مهاجم مرکزی واقعی نیست؟ در فهرست فعلی تیم ملی خبری از چنین مهاجمانی نیست. تیم چطور می‌تواند بهترین عملکرد را از روبرتو فیرمینو بگیرد؟ این مهاجم لیورپول در برزیل نتوانسته به اندازه باشگاهش موثر عمل کند.
بازی با پرو نشان داد که برزیل در حمله مشکل دارد، اما دیدار برابر کلمبیا نشان داد که آن‌ها در دفاع هم دچار دردسر‌هایی هستند. بزرگ‌ترین درس از جام جهانی ۲۰۱۸ برای برزیل این بود که آن‌ها باید مقابل رقیبان خطرناک، دفاع مستحکم‌تری داشته باشند. برزیل در بازی یک‌چهارم نهایی مقابل بلژیک بیش از حد باز بازی می‌کرد، به‌ویژه در سمت چپ. کمی بیش از یک سال از جام جهانی گذشته، و کلمبیا باز هم از همان جا بود که به برزیل ضربه زد و دو بر یک پیش افتاد.‌
می‌توان گفت که تردید‌هایی درباره این تیم وجود دارد. در برخی از روز‌های حضور تیته، از جمله در جریان صعود به جام جهانی در نیمه دوم سال ۲۰۱۶ و همچنین در کل سال ۲۰۱۷، همه چیز در جایگاه خود قرار داشت و ساختار تیم طراحی خوبی داشت، اما از آن هنگام به این سو این اتفاق نیفتاده است. درباره بازیکنان سوالات مهمی وجود دارد. آیا دنی آلوز ذخیره مطمئنی در پست مدافع راست دارد؟ آیا ادر میلیتائو می‌تواند جانشین بلندمدت تیاگو سیلوا در مرکز دفاع شود؟
اما پرسش‌هایی درباره معماری تیم هم وجود دارد و اینکه چطور می‌توان به ساختار جذاب سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ رسید.
نکته کلیدی این است که برزیل، رناتو آگوستو، سازمان‌دهنده خط میانی‌اش را از دست داده است. آیا می‌توان اورتون، قهرمان برزیل در کوپا آمه‌ریکا را در پست بال راست بازی داد و نیمار که قرار است صدمین بازی ملی‌اش را انجام دهد را به مرکز میدان برد؟
چنین تردید‌هایی بخشی از فرآیند شکل‌گیری تیم هستند. این‌ها نشان می‌دهند که برزیل چرا نیاز به انجام چنین دیدار‌های دوستانه‌ای دارد، و چرا آن‌ها باید با تمام قدرت به مصاف حریفان دوستانه بروند، و از هر فرصتی برای ارزیابی بازیکنان خود استفاده کنند. حالا این کار هر تاثیری که می‌خواهد، روی بازی‌های داخلی داشته باشد.