مسعود شجاعی در چند سال گذشته همواره تحت فشار بوده است. او منتقدانی جدی دارد که می گویند صلابت جوانی را ندارد. شجاعی برای اولین بار در مرحله مقدماتی جام جهانی 2006 با دریبل های محصور کننده اش توانست برانکو را اسیر کند. بدین ترتیب شجاعی به جام جهانی 2006 رفت و حتی مقابل آنگولا برای ایران بازی کرد؛ در حالی که رسانه ها اعتقاد داشتند به این جوان تکنیکی باید بازی های بیشتری می رسید. حالا اما همان آدم ها نظر متفاوتی دارند و می گویند عمر شجاعی در تیم ملی باید تمام شود.
مسعود قصد داشت بعد از جام ملت های امارات خداحافظی کند ولی وقتی ایران مقابل ژاپن باخت، او خبر خداحافظی اش را تکذیب کرد و گفت: «اگر مربی تیم ملی بخواهد دوبره می آیم و با افتخار پیراهن کشورم را به تن می کنم.» با حضور ویلموتس مسعود دوباره دعوت شد. خیلی ها می گفتند با توجه به اینکه تیم یک بزرگتر می خواهد تا مثلا نقش نکونام در تیم کی روش را ایفا کند، شجاعی هم باید بماند. او ماند و حالا روزهای سختی را تجربه می کند. با توجه به شناختی که از مسعود وجود دارد، بعید است او فعلا کنار بکشد. این بازیکن می خواهد در شرایطی از تیم ملی برود که اوضاع خوب باشد نه اینکه با یک شکست و یک اخراج، کنار بکشد. شجاعی عزم خود را جزم کرده تا به شرایط بهتری برسد و بتواند همراه با تیم ملی حداقل از مرحله اول جام جهانی صعود کند.
