مشکل پرسپولیس کجاست؛ خط حمله یا خط میانی؟

پرسپولیس این فصل نمایش‌های پرنوسانی داشته و طوری بازی می‌کند که بسیاری معتقدند تیم کالدرون هنوز با تیمی که در ایده‌آل‌های ذهن آنهاست تفاوت فاحشی به‌لحاظ کیفیت فوتبالی دارد. نه اینکه بخواهیم تیم دوران برانکو را مثال بیاوریم و به عبارت خودمانی‌تر بر سر مجموعه کالدرون بکوبیم، چه اینکه برانکو هم بعد از فصل اول حضورش در پرسپولیس (لیگ پانزدهم) به‌جای فوتبال زیبا بیشتر به نتیجه فکر می‌کرد و به‌دنبال پیروزی بود. البته تیم برانکو با تیم فعلی کالدرون یک تفاوت عمده در نوع و کیفیت فوتبال هم داشت و آن این بود که برای رسیدن به گل اینقدر عذاب نمی‌کشید.
کالدرون می‌گوید این مشکل ناشی از فقدان یک مهاجم ششدانگ خارجی در تیم است، اما یادمان باشد برانکو هم دست پری در خط حمله نداشت و بعد از جدایی طارمی دو فصل با همین مشکلات کنار آمد و با مهاجمان بی‌کیفیتی مثل منشا و بودیمیر در نهایت جام قهرمانی را بالای سر برد.
کالدرون می‌گوید اگر پرسپولیس یک مهاجم خوب خارجی داشت الان با ۸، ۹ امتیاز بالاتر از سپاهان در صدر جدول قرار داشت و با توجه به اختلافی که ایجاد کرده بود بدون رقیب به‌عنوان گزینه اول قهرمانی شناخته می‌شد، اما درون تیم او بازیکنان خط حمله چیز دیگری می‌گویند. آن‌ها معتقدند خط هافبک با وجود تغییرات مثبتی که در سه چهار بازی اخیر رخ داده هنوز به اندازه کافی برای مهاجمانش موقعیت نمی‌سازد. دقت کنید در بازی‌های اخیر علیپور، امیری و حتی عبدی چندبار در موقعیت گلزنی قرار گرفته‌اند که نتوانسته‌اند این موقعیت‌ها را گل کنند؟
هرچند علیپور به‌عنوان مهاجم اول پرسپولیس افت کرده، امیری ذاتاً مهاجم نیست و عبدی جوان تازه در لیگ برتر بازی می‌کند، اما آیا تضمینی وجود دارد که با جذب مهاجم خارجی کارآمد پرسپولیس راحت‌تر برنده بازی‌هایش شود؟