اولین قهرمانی تیم نفت تهران در جام حذفی تبدیل به آخرینش شد. سه سال پیش یعنی 21 اردیبهشت 1396 وقتی علی دایی با نفت تهران توانست تیم تراکتور تبریز را در فینال جام حذفی شکست بدهد کمتر کسی تصور می‌کرد این آخرین عکس‌ها و قاب‌های خاطره انگیز نفت تهران در فوتبال کشور باشد. تراکتور با تماشاگران متعصب و پرشورش و هدایت امیر قلعه‌نویی فینال را به تیم نفتی باخت که بازیکنانش بعد از قهرمانی شادی غریبانه‌ای داشتند و شاید می‌دانستند نباید به تیمی که در عرض دو سه سال چند بار مالک خصوصی‌اش تغییر کرده دلبستگی داشت.
چندین شرکت با نام‌های مختلف و عناوین دهان پرکن پیش از این هدایت نفت را برعهده گرفتند اما سرانجام نفت تهران نابود شد. این تیم که سال بعد یعنی 27 مرداد 1397 و بعد از سقوط به لیگ دسته یک و غیبت در این مسابقات به دسته سوم فرستاده شد یعنی فاصله قهرمانی تا لیگ دسته سه را نفت تهران در کمتر از یکسال طی کرد. سرعت رشد معکوس و نابودی فوتبال پایتخت را می‌توان با همین روش تخمین زد! فاصله قهرمانی تا نابودی.
آخرین ترکیب تیم قهرمان نفت که علی دایی سرمربی شان بود را این بازیکنان تشکیل دادند: میلادفراهانی، ایگور پراهیچ، رضا علیاری، محمد دانشگر، وحید حمدی‌نژاد، رضا اسدی، آندرانیک تیموریان، اکبر صادقی، آرش رضاوند ( عیسی آل کثیر ۶۹)، سجاد شهباززاده و محمد قاضی.
برخی از این بازیکنان در باشگاه‌های بزرگی توپ می زنند و هنوز هم از این باشگاه نابود شده طلبکارند! برای نفت تهران مراسم ختم نمادین هم مقابل سازمان لیگ فوتبال ایران برگزار شد. ناصر فریاد شیران از مربیان قدیمی و پایه تیم نفت بانی این مراسم بود. به بازیکنان آن زمان قول دادند که طلب‌ها پرداخت می‌شود اما وقتی تیمی وجود خارجی ندارد از چه کسی باید طلب را مطالبه کرد؟!
فوتبال پایتخت نفت را هم مثل بانک ملی، مثل هما، مثل شاهین از دست داد به جایش تا دلتان بخواهد مدارس رنگ و وارنگ و فانتزی فوتبال در گوشه و کنار شهر مثل قارچ روییده. مدارس فوتبالی که شاید در آنها یک بازیکن مثل علیرضا بیرانوند، محمد دانشگر، ووریا غفوری و.... کشف نشود. اگر تهران چند سال پیش باشگاهی به نام نفت نداشت تیم ملی ما هم دروازه‌بانی مثل علیرضا بیرانوند را هیچ وقت به خود نمی‌دید! چون بیرانوند نه در استقلال نه در پرسپولیس بلکه در باشگاه نفت تهران دیده شد و مربیان مختلف به او اعتماد کردند و میدان دادند تا از دل آن تیم دروازه‌بانی به نام بیرانوند بیرون بیاید که پنالتی بهترین بازیکن جهان را در جام جهانی بگیرد!
شاید اگر تهران باشگاه نفت را نداشت علیرضا بیرانوند اکنون به جای حضور در تیم بلژیکی باید در یکی از کارواش‌های تهران ماشین می‌شست. این صحبت ها مرثیه‌ای است برای باشگاه‌های سازنده که نیست و نابود می‌شوند. برای این است که فلان مدیر وزارتخانه نفتی یا صنعتی تلنگری بخورد و بداند با نابودی باشگاه‌های فوتبال شاهد مرگ ستاره‌های آینده‌دار کشورمان خواهیم بود. برای اینکه مدیران بدانند وقتی دستور نابودی یک باشگاه را با پرداخت نشدن بودجه‌اش امضا می‌کنند در واقع حکم مرگ ستاره‌های آینده دار را امضا کرده‌اند. حکم به گذراندن اوقات فراغت جوانان به بطالت را امضا کرده‌اند.
راه آهن هم مثل نفت در مسیر نابودی گام برداشت اتفاقات این باشگاه قبل از سقوط و نابودی مالکی به نام بابک زنجانی پیدا کرد. حکایت خرید باشگاه راه آهن هم جالب است. باشگاه راه‌آهن به عنوان اولین باشگاه ورزشی در ایران در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۹۰ در بورس ایران با قیمت ۵ میلیارد و ۹۰۰ میلیون تومان عرضه شد اما فروش آن با شکست روبه‌رو شد. در پی فروش نرفتن باشگاه راه‌آهن هیأت واگذاری و شرکت خصوصی‌سازی ایران در جلسه دیگر خود قیمت واگذاری نخستین باشگاه فوتبال کشور برای خصوصی‌سازی را به قیمت 4/1 میلیارد تومان کاهش داد. شرکت هواپیمایی فراز قشم برای خرید آن پیش قدم شد و در سال 1391 مالکیت آن را به عهده گرفت ولی بابک زنجانی هم به زندان افتاد و ... راه آهن البته بدون بابک زنجانی هم دوران پرافتخاری را سپری کرد و زمانی لقب گربه سیاه استقلال و پرسپولیس را به خود اختصاص داد اما در نهایت این باشگاه هم نیست و نابود شد!
علی دایی در راه آهن هم مثل نفت تهران در لیگ برتر مربیگری کرد اما فوتبال پایتخت نه راه آهن دارد و نه نفت! علی دایی هم مدتی است در فوتبال حضور ندارد و خانه نشین شده شاید اگر چنین تیم‌های تهرانی از بین نمی رفتند دایی هم در این لیگ کرونایی تیم داشت و بازهم به جوانانی مثل مهدی طارمی، کریم انصاری فرد و... در لیگ برتر میدان می‌داد و ستاره‌های جدیدی برای فوتبال ایران و جهان کشف می‌کرد!
انتهای پیام/
