علی کفاشیان خاطره جالبی از پدرش در جبهه تعریف می کند. او می گوید: «پدرم یک کارگر ساده بود. بعد که بازنشسته شد سا 56، گفت چکار کنم، بیکارم. بعد جنگ شروع شد. به او یک کافه صلواتی در شلمچه دادند. 7، 8 سال آنجا بود. یک بار گفت داشتم پذیرایی می کردم افسری با دو گروهبان آمد. چایی خوردند و بعد گفتند حاج آقا افرادی که می آیند، شناسایی می کنید؟ پدرم گفته بود نه بابا. یک چای و غذا می دهیم نوش جان‌شان. من چی را شناسایی کنم؟ گفتند ما چند افسر و سرباز عراقی را گرفتیم که انگار شما از آنها پذیرایی می کردید. اعتراف کرده اند پیش شما می آمدند غذای و چای می خوردند!»
او درباره جبهه رفتن خودش هم می گوید: «دوره کوتاهی رفتم. یک فراخوان حضرت امام (ره) دادند. قرار بود یک عملیات بزرگ باشد که انجام نشد. من را در گروه جهادی گذاشتند. بعد فهمیدند من رئیس فدراسیون دو و میدانی هستم. گفتند شما برای بچه ها مسابقه بگذارید. رفتیم جزیره فاو که مسابقه بگذاریم. تپانچه استارت را که زدیم چند هواپیمای عراقی آمدند و دیوار صوتی را شکستند. بچه ها ترسیدند . فرار کردند و سرعت شان بیشتر شد و زودتر به خط پایان رسیدند.»
