حسن روشن حرف درستی می‌زند؛ جایی که می‌گوید در پرسپولیس کریم باقری حاضر شد دستیار شود، اما در استقلال همه می‌خواهند سرمربی شوند. او به نکته‌ای اشاره کرد که کمتر مورد توجه قرار گرفته بود. این دقیقاً تفاوت کلیدی استقلال و پرسپولیس است. حتی قدیمی‌تر‌های پرسپولیس همه از به فینال رسیدن این تیم خوشحالند. اما اگر استقلال الان به جای پرسپولیس به فینال آسیا رسیده بود یکسری از پیشکسوتان استقلال سکته می‌کردند! البته نه اینکه همه این مدلی باشند، ولی به هر حال این صمیمیت و اتحاد در پرسپولیس خیلی بیشتر از استقلال است و کاملاً حس می‌شود. شما به مدل شادی کردن مهدوی‌کیا بعد از برد پرسپولیس نگاه کنید، به استوری‌های علی دایی و علی کریمی توجه کنید، نه اینکه آن‌ها خودشان را دوست نداشته باشند، اما الحق والانصاف پرسپولیس را هم دوست دارند و این دوست داشتن مشخص است.
در استقلال همین حالا ۶، ۷ نفر داعیه سرمربیگری دارند بدون آنکه اصلاً در قواره نفر اول نیمکت استقلال باشند. هیچ کدام از آن‌ها هم رضایت نمی‌دهند نفر دوم باشند، چون اساساً دیگران را قبول ندارند. شما کمتر می‌بینید که حتی ۲ استقلالی قدیمی همدیگر را قبول داشته باشند، اما در پرسپولیس حتی بعد از باخت در دربی حداقل ۸۰ درصد پیشکسوتان پشت یحیی ایستادند و حمایتش کردند که ثمره‌اش حضور قرمز‌ها در فینال آسیا بود. صد البته نقش اصلی را بازیکنانی بازی کردند که از جان مایه گذاشتند و بر خلاف بعضی از بازیکنان استقلال ادعای قرارداد ۷، ۸ میلیاردی هم نداشتند.
