انگلیسی صحبت می‌کرد و خوب و روان جواب
خبرنگاران خارجی را می‌داد: «من مربی نداشتم، خودم بودم و خودم». انگار با
حس خاصی حرف می‌زد. اسمش غرور بود یا هر چیز دیگر، اما هرچه بود از روی
رضایت قلبی این حرف را می‌زد. انگار افتخار می‌کرد به این موضوع؛ به اینکه
مربی‌اش را قبول ندارد و به اینکه فدراسیون وزنه‌برداری برای یک مدال طلای
المپیک (که خیلی هم با ارزش است) به حرفش گوش داده و حتی اجازه حضور سرمربی
تیم ملی در سالن را هم نداده است. وقتی هم انوشیرانی در اواسط رقابت وارد
سالن شد، مثل یک تماشاگر عادی رفت و در گوشه‌ای از سالن نشست آن هم با
عنوان «سرمربی تیم‌ملی وزنه برداری ایران».***
کیانوش رستمی فوق‌العاده بود؛ همه آنهایی که در سالن بودند او را تحسین کردند، عملکردش عالی و استثنایی بود و تلاشش در نهایت به کسب اولین مدال کاروان ایران ختم شد. موضوع اما اینجاست که کیانوش از مدت‌ها قبل رسماً اعلام کرده بود که سرمربی تیم ملی را قبول ندارد و خودش به تنهایی تمرین می‌کند. در روز مسابقه هم علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنه‌برداری به‌عنوان مربی کنار او حضور داشت. همه این مسائل به کسب مدال طلا ختم شد، اما یک موضوع اهالی ورزش را خیلی نگران می‌کند؛ نگران از این بابت که نکند بدون مربی کار کردن تبدیل به یک بدعت شود و نه تنها به دیگر وزنه‌برداران که به رشته‌های دیگر انفرادی نیز سرایت کند.
اینجاست که وظیفه فدراسیون وزنه‌برداری دشوارتر می‌شود. حالا علی مرادی مانده و یک قهرمان بدون مربی و یک تیم با مربی. او از همین حالا - که المپیک همچنان در جریان است - باید فکر آینده باشد. فکر این باشد که چگونه این موضوع را مدیریت کند، فکر اینکه نکند بقیه وزنه‌برداران هم ساز دیگری بزنند، فکر اینکه چگونه موضوع را مدیریت کند که ورزشکاران رشته‌های دیگر هم همین راه را نروند.
طلای المپیک باارزش است، خیلی باارزش اما یکسری چیزها هم هستند که باید مراعات شوند، مثل اینکه کیانوش رستمی نباید مقابل خبرنگاران خارجی با افتخار از تنها تمرین کردنش می‌گفت، مثل اینکه شأن سرمربی تیم ملی در روز مسابقه با نشستن میان تماشاگران زیر سؤال نرود، مثل اینکه فدراسیون وزنه‌برداری بتواند موضوع را مدیریت و از بدعت‌گذاری جلوگیری کند. فقط خدا کند بدون تمرین کردن و ساز مخالف زدن برای سرمربی و راه آمدن‌های فدراسیون‌ها باب نشود حتی به قیمت طلای باارزش المپیک.
