در اغلب بازی های این فصل پرسپولیس، یحیی گل محمدی به زوج میلاد سرلک و احمد نورالهی در جلوی خط دفاعی اعتماد کرد. اما بازی خوب براهیمی کاپیتان الریان در میانه ی میدان در بازی نخست موجب شد تا سرمربی تیم پرسپولیس برای بازی با این تیم کمال را به میدان بفرستد و از او بخواهد سایه به سایه براهیمی حرکت کند. در نیمه ی نخست کمال خیلی در ماموریتی که به او محول شد موففق نبود به این خاطر که کاپیتان الریان در یکی دو صحنه دروازه تیم پرسپولیس را به چالش کشید اما در نیمه ی دوم شرایط به سود تیم پرسپولیس تغییر کرد. کمال نه تنها به خوبی براهیمی را مهار کرد بلکه گلی زد که زمینه ساز پیروزی الریان در این بازی شد. گل زود هنگام کمال که روی جایگیری درست او به دست آمد آب سردی بود بر پیکره تیم الریان که موجب گل های دوم و سوم از سوی شهریار مغانلو شد. در ادامه تیم پرسپولیس حتی می توانست گل های بیشتری هم بزند به این خاطر که شیرازه تیم الریان از هم پاشیده بود.
کمال با وجود نیمکت نشینی در این بازی نشان داد نه از نظر فنی افت کرده است و نه از نظر روحی و روانی و همیشه آماده ارایه بازی های خوب در ترکیب تیم پرسپولیس است. او در این بازی یک گام جلوتر از وظیفه ای که به او محول شده بود عمل کرد به این خاطر که دروازه حریف را باز کرد.
در تیم های بزرگ وقتی بازیکنان بزرگ نیمکت نشین می شوند روحیه ی خود را از دست می دهند و گاها موجب می شود در بازگشت دوباره به میدان آن کارایی لازم را نداشته باشند اما کمال خلاف این عمل کرد و در بازگشت دوباره به ترکیب پرسپولیس ارایه گر بازی خوبی بود و شاید به همین بهانه در بازی های آتی هم یکی از مردان کلیدی یحیی گل محمدی باشد. بازیکن پرتلاش و جنگنده که در سایه دفاع کردن به گل زدن هم فکر می کند و بازی با این ذهنیت موجب شده تا این فصل هم پایش به گل باز شود. البته کمال در این بازی با ضربه ی سر دروازه حریف را باز کرد.
هافبک سرخپوشان بعد از گل سرنوشت‌سازی که وارد دروازه الریان کرد چنین واکنشی داشت. یک شادی گل کلاسیک از بازیکنی که هربار از روی نیمکت فراخوانده شده عالی کار کرده.
