تیم ملی والیبال دیروز لیگ ملتها را بد شروع کرد. با باخت، آن هم مقابل حریف آسیایی اش؛ ژاپن. تیمی که از حالا برای درخشش در المپیک به میزبانی کشورش آماده می شود. به همین دلیل همه ستاره های قدیمی اش را به صف کرده تا به قول کارشناسان والیبال، تیم مسنی است که بازیکنانش این چندسال روی دست هم تمرین می کنند. والیبال ایران اما حکایت دیگری داشت؛ تیم ملی ایران اما بعداز شیوع کرونا و لغو رقابت های بین المللی نه اردویی داشت و نه تمرینی. بازیکنان هم در لیگ ایران و اروپا بازی می کردند. دو سال دوری آنها را از هم دور کرد و ناهماهنگ. قصه قطع همکاری با کولاکوویچ و امضای قرارداد با ولادیمیر آلکنو بعد از چند ماه را هم باید به این قصه اضافه کرد و البته شروع بکار مرد روسی یک ماه و نیم مانده به شروع لیگ ملتها.
درست است که با آمدن سرمربی روسی و اضافه شدن لژیونرها تمرین تیم ملی جدی شد، اما کرونا، اجازه نداد هیچ بازی تدارکاتی انجام دهد. آلکنو برای آمادگی بازیکنانش تنها یک راه داشت، تمرین مسابقه ای. مشکل تنها نبود بازی تدارکاتی نبود، برگزاری ۸ مسابقه، آن هم صبح کار را سخت تر کرد. اتفاقی که تا به حال پیش نیامده بود، اعتراض هم برای تغییر برنامه کار ساز نبود و به همین خاطر مرد روسی یک هفته آخر مانده به پرواز به ایتالیا، تیمش را صبح ها تمرین داد. انگار این تازه شروع دردسر آلکنو و سربازانش بود. او با انتخاب ترکیب ۱۷ نفره تیمش، وقتی فکر می کرد همه چیز مرتب است، اما دو روز بعد بالاجبار جای مرتضی شریفی را با محمد جواد معنوی نژاد به دلیل مصدومیت عوض کرد.
