نشریه انگلیسی «دیلی‌میل» در گزارشی به تلاش کریستیانو رونالدو برای شکستن رکورد گلزنی علی دایی در رده ملی پرداخته است. در این گزارش آمده است: «شاید درک این موضوع در آن روزها غیرممکن بود اما مسیر دو بازیکنی که چشم‌انداز فوتبال بین‌المللی را شکل داده‌اند، 15 سال پیش و در تاریخ 17 ژوئن 2006 (27 خرداد 1385) برای اولین و آخرین بار به هم خورد.کریستیانو رونالدو یکی از آنها بود. آن روز او دوازدهمین گل خود را برای تیم ملی پرتغال از روی نقطه پنالتی در پیروزی 2 بر صفر مقابل ایران به ثمر رساند و به تیم ملی کشورش کمک کرد تا جواز حضور در مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی 2006 را کسب کند.
دیگری علی دایی بود؛ مهاجم اسطوره‌ای تیم ملی ایران که در 149 بازی ملی 109 گل به ثمر رساند و در حال حاضر رکورددار گلزنی در رده ملی است. این یکی از معدود رکوردهایی است که رونالدو هنوز موفق به شکست آن نشده اما با توجه به اینکه مسابقات یورو 2020 در پیش‌رو است، او با 103 گل‌زده ملی نگاهی به شکستن این رکورد (109 گل‌زده علی دایی) دارد.
آن روز دایی 36 ساله یک بازیکن ذخیره بود که فرصت بازی پیدا نکرد. او پس از آن تنها یک بار دیگر فرصت بازی برای ایران را پیدا کرد و آن دیدار تشریفاتی با آنگولا در آخرین بازی مرحله گروهی بود که در نهایت با تساوی یک - یک و بدون گلزنی دایی به پایان رسید.
دوران حرفه‌ای دایی داستانی شگفت‌انگیز است. نام او در صدر لیست بلندبالایی از بازیکنانی است که در عرصه ملی درخشان‌تر از عرصه باشگاهی بوده‌اند. علی دایی 192 سانتی‌متری با به تن کردن پیراهن [شماره 10] تیم ملی، بهترین عملکرد را از خود به نمایش گذاشت، کسی که طبق انتظار روی هوا قدرتمند و در محوطه جریمه غریزه تمام‌کنندگی داشت.
تبدیل شدن به یک فوتبالیست برای علی دایی آسان نبود. پدر دایی اصلاً دوست نداشت که او پیش از فارغ‌التحصیلی فوتبال بازی کند و علی در رشته مهندسی متالورژی تحصیل کرد. مادر دایی اما به طور مخفیانه و بدون اینکه پدرش متوجه شود به او کمک کرد تا استعداد فوتبالی‌اش شکوفا شود.
دایی در سال 1998 در گفت‌وگو با روزنامه «نیویورک تایمز» گفته بود: عادت داشتم بدون لباس فوتبالی از خانه خارج شوم و مادرم یواشکی لباس‌هایم را به من می‌رساند که بتوانم بازی کنم.
علی دایی اولین بازی‌اش را برای تیم ملی ایران در سال 1993 در آسیا انجام داد و فوراً خود را به عنوان گلزن‌ترین بازیکن جا انداخت. در واقع تنها 13 گل از گل‌های وی خارج از قاره آسیا به ثمر رسیده و همانطور که رونالدو شمار گل‌های زده خود را در بازی مقابل تیم‌های جزایر فائو و آندورا افزایش داد، دایی هم همان کار را در بازی مقابل تیم‌هایی همچون نپال و سریلانکا انجام داد.
داستان علی دایی به عنوان یک فوتبالیست چشمگیرتر از آن است که بشود او را با گلزنی برابر تیم‌های زیر سطح استاندارد زیرسؤال برد. حتی اگر هم این طور باشد، چنین کاری خلوص فوتبالی او را نشان می‌دهد، چون هیچ‌کس بحثی در این باره ندارد که از میان دایی و رونالدو کدامیک مستعدتر است اما داستان علی دایی نشان می‌دهد که گلزنی می‌تواند با خود بزرگی به ارمغان بیاورد.
وی در سال تقویمی 1996 برای تیم ملی ایران 20 گل به ثمر رساند و در ادامه با 4 گلی که در سال 2004 در بازی مقابل لائوس زد، به اولین بازیکنی تبدیل شد که در فوتبال ملی شمار گل‌های‌زده خود را سه رقمی می‌کند.
گل شماره هشتادو‌چهارم دایی احتمالاً یکی از مهمترین گل‌های اوست؛ گلی که علی را در فهرست برترین گلزنان تاریخ در رده ملی با فرانک پوشکاش اسطوره مجارستانی برابر کرد اما دایی برای تحقق این موضوع مجبور شد 2 بار گلزنی کند.
در نوامبر 2003، تیم ملی ایران در ورزشگاه آزادی تهران به مصاف کره شمالی رفت و در نیمه دوم آنها صاحب یک ضربه پنالتی شد. دایی پشت توپ ایستاد و آن را تبدیل به گل کرد اما در حین شادی هواداران و غوغای ورزشگاه، یکی از هواداران ترقه‌ای به داخل زمین پرتاب کرد که به صورت یکی از بازیکنان کره شمالی برخورد کرد. کره شمالی زمین را ترک و از ادامه بازی سرباز زد که همین باعث شد تا داور بازی را 3 بر صفر به سود ایران اعلام کند.
این اما بدین معنی بود که پنالتی دایی (در بازی با کره شمالی) در زمره گل‌های او شمرده نشد و پوشکاش با 84 گل‌زده، اندکی دیگر به تنهایی در اوج باقی ماند. دایی سرانجام یک هفته بعد و در بازی با لبنان در بیروت از روی نقطه پنالتی موفق به گلزنی شد و به رکورد این مهاجم اسطوره‌ای رسید.
در ادامه در همان ماه نوامبر، دایی در تهران تک‌گل بازی مقابل کویت را به ثمر رساند تا با 85 گل‌زده به تنهایی در صدر فهرست برترین گلزنان تاریخ در رده ملی بایستد. دایی در بزرگترین دیدار تیم ملی ایران مقابل آمریکا در جام جهانی 1998 فرانسه موفق به گلزنی نشد، دیداری که به آن لقب "سیاسی‌ترین بازی تاریخ جام جهانی" را داده‌اند.
در پی انقلاب اسلامی در سال 1979 میلادی که منجر به سرنگونی شاه غرب‌گرا و روی کار آمدن رهبر ایران یعنی آیت‌الله خمینی شد که آمریکا را "شیطان بزرگ" خوانده بود، روابط بین ایران و آمریکا تیره شد. ایالات متحده پس از اشغال سفارت این کشور در تهران در سال 1979، روابط دیپلماتیک خود با ایران را قطع و سال بعد از آن نیز همزمان با حمله عراق به ایران از صدام حسین در جنگی که 8 سال به طول انجامید، حمایت کرد.
در قوانین فیفا آمده است که پیش از آغاز بازی، تیم B باید به سمت تیم A برود و با بازیکنان تیم حریف دست دهد که در این مورد (بازی با آمریکا) ایران تیم B بود اما روز قبل از بازی دایی و هم‌تیمی‌هایش را از رفتن به سمت آمریکایی‌ها و دست دادن با آنها منع شدند، بنابراین فیفا در این مورد مذاکره کرد تا بازیکنان تیم آمریکا به سمت تیم ایران بروند و با یکدیگر دست بدهند.
خوشبختانه خصومت‌های بین دو کشور به زمین بازی کشیده نشد. دایی و هم تیم‌هایش با دسته‌های گل رز که در فرهنگ ایرانی نشانه صلح است، وارد زمین شدند و پس از اینکه آنها را به آمریکایی‌ها دادند، با یکدیگر عکس یادگاری گرفتند. به طرزی باورنکردنی این تیم ملی ایران بود که در نهایت موفق شد مقابل آمریکا 2 بر یک به پیروزی برسد و دایی سازنده گل دوم و تعیین کننده ایران برای مهدی مهدوی‌کیا بود. این پیروزی همچنین باعث حذف آمریکا از گردونه رقابت‌های جام جهانی شد.
تابستان همان سال، دایی راهی اروپا شد و در ادامه از آرمینیا بیلفلد به بایرن مونیخ پیوست اما برای انتقال رکورد گلزنی‌اش از رده ملی به این تیم بوندس‌لیگایی تقلا کرد. او در فصل 99-1998 در 32 بازی تنها موفق به ثمر رساندن 6 گل شد اما تبدیل به اولین بازیکن آسیایی شد که در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد.
دایی فصل بعد راهی هرتابرلین شد و در بازی با چلسی در لیگ قهرمانان اروپا 2 بار دروازه آبی‌پوشان لندنی را گشود، از این‌رو هواداران چلسی احتمالاً او را خوب به خاطر می‌آورند، تیمی که بازیکنانی همچون مارسل دسایی، جان فرانکو زولا و دیدیه دشان سرمربی کنونی تیم ملی فرانسه در آن حضور داشتند.
علی دایی در ادامه به ایران بازگشت و در بازی پایانی برای سایپا گلزنی و به این تیم برای فتح جام خلیج فارس کمک و در سال 2007 اعلام بازنشستگی کرد. او سپس وارد عرصه مربیگری شد و درجات مختلفی از موفقیت را تجربه کرد و حتی در مقطعی نیز هدایت تیم ملی ایران را نیز برعهده داشت.
در حالی که تیم ملی پرتغال آماده حضور در مسابقات یورو 2020 به عنوان مدافع عنوان قهرمانی می‌شود، علی دایی کاملاً آماده شکسته شدن رکوردش توسط رونالدو است.
دایی در ماه نوامبر 2020 در گفت‌وگو با پایگاه خبری «توتو مرکاتو» ایتالیا، گفته بود: صادقانه باید بگویم که امیدوارم کریستیانو رونالدو به رکورد گلزنی من در رده ملی برسد. به هیچ‌وجه از این بابت ناراحت نخواهم شد و باعث افتخار است که بازیکنی در سطح او بتواند چنین کاری را انجام دهد. رونالدو نه تنها یکی از بهترین بازیکنان دوره خودش است، بلکه یکی از بهترین بازیکنان تاریخ هم به شمار می‌شود. کریس یک پدیده واقعی است. خودم مستقمیاً به رونالدو تبریک خواهم گفت اما قبل از آن او باید به این رکورد برسد».
انتهای پیام/
