شاید هم وقتی فرانسه با آن همه ستاره در تقابل با تیمی همچون سوئیس دچار لغزش شد! البته شاید هم لحظه‌ای که «فلیکس بریش» داور آلمانی جدال انگلیس و اوکراین سوت پایان مسابقه را بدون احتساب هیچ وقت تلف‌شده‌ای به صدا درآورد! جدالی که در آن «گرت ساوتگیت» در اواسط نیمه دوم، سه تعویض هم‌زمان و بدون دردسر را انجام داد تا به اینگونه مهر تاییدی به نتیجه این جدالِ یک‌طرفه بزند. مسابقه‌ای که در آن حتی «جردن هندرسون» هم به اولین گل بین‌المللی‌اش رسید تا «سه‌شیر» با برتری 4 بر صفر، پا به نیمه‌نهایی بگذارد و حریف تیم ملی دانمارک شود! حریفِ تیمی که شاید بیشتر از انگلیسی‌ها، انرژی مردم جهان را پشت سر خود می‌بیند و سدی محکم است در مقابل رویای «بازگشت جام به خانه».
«سه‌شیر» در حالی جواز حضور در نیمه‌نهایی را به دست آورده که همچنان عدد صفر در مقابل تعداد گل‌های خورده این تیم به شدت خودنمایی می‌کند! آخرین باری که تیمی موفق به ثبت چنین رکوردی شد را به خاطر دارید؟ رکوردی که تحسین همگان را برانگیخته است اما آیا می‌توان با اتکا به این رکورد، جام را به خانه برد؟ شاید؛ چرا که نه! حداقل روی کاغذ با توجه به ترکیب دو تیم و شرایط حاکم از جمله میزبانی ورزشگاه «ومبلی»، شانس انگلیسی‌ها برای رسیدن به فینال یورو 2020 بیشتر از رقیب سرسخت‌شان به نظر می‌رسد.
البته طبیعتا یک تردید همیشگی و قابل درک در خصوص «سه‌شیر» در دل هواداران این تیم وجود دارد؛ تردیدی که ریشه‌اش در ناکامی‌های بدموقع و متمادی سفیدپوشان است. این حقیقت که تنها جدال انگلیس خارج از «ومبلی» مقابل تیم خسته اوکراین - تیم رده بیست‌وچهارم فیفا – بوده هم به جای اینکه همه هواداران تیم را دلگرم کند، عمیق‌تر از هر زمان دیگر نگران‌شان کرده چرا که اکنون بیشتر از گذشته به رویایشان نزدیک شده‌اند ولی به همان اندازه از استرس لغزش مجدد، خواب از چشمان‌شان پر کشیده است. هوادارانی که طی سال‌های طولانی، به سنجاق شدن نام تیم محبوب‌شان به واژه‌هایی همچون «شکست»، «ناکامی» و «سرافکندگی» عادت کرده‌اند. حتی کار به جایی کشیده که تک‌تک انگلیسی‌ها هم بدون انتقاد از تیم ملی‌شان، شب را به روز نمی‌رسانند! اما گویا اکنون همه چیز تغییر کرده؛ نه خبری از شکست است و نه ناکامی و نه انتقاد! حالا دیگر حتی خبری از بی‌رحمی‌های سابق هم نیست و چهره‌ای همچون «گرت ساوتگیت» نیز با «عفو عمومی» مواجه شده، پرونده‌های گذشته را بسته و روایت قصه‌ای جدید را در پیش گرفته است.
بی‌دلیل نیست که «آلن شیرر» در نامه‌ای مفصل و احساسی خطاب به «گرت ساوتگیت» می‌نویسد: «من حالا تک‌تک جملاتم را با لبخندی روی صورت به رشته نگارش در می‌آورم. زمانی که پای فوتبال، پای این عشق وصف‌نشدنی در میان باشد، وقتی پای این نسخه تقلیل‌یافته از زندگی که در حال گذران آن هستیم به ماجرا باز می‌شود، بدون شک لبخند زدن احساس یسیار خوبی دارد. گرت؛ از تو ممنونم که به همه ما کمک کردی تا یک بار دیگر لبخند بزنیم. گرت؛ یادت می‌آید؟ ما همیشه یک بازی تا فاجعه فاصله داشتیم اما حالا دیگر وقتش رسیده که به تداوم کشیدن ترمز دستی روی خط دروازه خودی ادامه دهی. سخت است؛ می‌دانم اما هر چه در زمین مسابقه رقم بخورد می‌خواهم این را بدانی که من می‌خندم و افتخار می‌کنم؛ به انگلیس و به تو.»
آنچه که در جریان 90 دقیقه در ورزشگاه «المپیکو» رخ داد یک رویای شیرین سورئال بود؛ رویایی از جهانی موازی که در آن انگلیس با کنترلی بی‌عیب‌ونقص، همه مسابقات بزرگ مرحله حذفی را پشت سر می‌گذارد و در ومبلی به انتظار رقیبش در فینال رقابت‌ها می‌نشیند تا پرده آخر را به افسانه‌ها پیوند بزند. بله؛ اوکراین توانایی مقابله با «سه‌شیر» را نداشت اما واقعیت امر این است که هیچ تیمی از پیش بازنده نیست! هر «تیم» درست همانند یک هندوانه سربسته است و هیچکسی نمی‌تواند به طور کامل اتفاقات یک مسابقه را پیش از شروع دوئل، پیش‌بینی کند. با تمام این اوصاف اما سفیدپوشانِ انگلیسی از همان ثانیه آغازین مسابقه، برای محک زدن رقیب، توپ را در اختیار طرف مقابل قرار دادند تا به جای واکنش‌هایی عجولانه و بعضاً از روی وحشت، کاملاً روی هدف خود متمرکز شده و هوشمندانه دست بکار شوند. ترفندی که اگر در تقابل با دانمارک هم به کار بسته شود، به احتمال زیاد نتیجه‌ای مشابه برایشان رقم خواهد زد.
وقتی هوادار تیم ملی انگلیس باشید، «کامل» و «بی‌نقص» بودن برایتان به یک «افسانه» تبدیل می‌شود! زمانی که هوادار تیم ملی انگلیس باشید، هر گام به سوی «موفقیت» مترادف است به نزدیک شدن به تکرار احساس «سرافکندگی» و هر «طلوع تازه» یک مقدمه است برای ناامیدی! اما سوال مهم و کلیدی اینجاست که آیا اینبار همه چیز جور دیگری رقم خواهد خورد؟ کسی چه می‌داند؛ پس بهتر است همانند خودِ انگلیسی‌ها از لحظه لذت ببریم تا ببینیم در جدال با دانمارک چه نتیجه‌ای در پایان روی اسکوربورد نقش می‌بنند! تا آن زمان، موقتاً زنده باد «سه‌شیر».
