بعد از علیرضا بیرانوند تیم ملی باز هم صاحب یک دروازه بان خوب شد. دروازه بانی که با اعتماد به نفس بالا بازی می کند. مهمترین مشخصه او شروع خوب در بازیسازی از منطقه یک سوم دفاعی است. بازی با پای امیر عابدزاده همه برای تیم ملی حسن است و هم برای تیم باشگاهی او. چرا که موجب می شود بازیکنان حریف جلو بکشند و این به تیم مهاجم برای ادامه حمله فضا می دهد. امیر عابدزاده در برخی از صحنه ها این قدر بازی را خوب شروع می کرد که اگر لباس دروازه بانی بر تن نداشت تصور می کردیم او یک مدافع میانی است یا یک هافبک دفاعی که شروع بازیسازی را در دست گرفته است.
امیر عابدزاده دقیقا نشان هایی از پدر در وجود دارد؛ با اینکه اولین بار بود در یک بازی رسمی در استادیوم آزادی درون دروازه تیم ملی قرار می گرفت اصلا استرس نداشت و آرام و هوشیار و مطمئن درون دروازه تیم ملی نشان داد. به نظر می سد امیر با این نمایش تبدیل به مرد شماره یک تیم ملی شده است.
از شروع بازی در تیم راه آهن و حضور در ترکیب ثابت تیم ملی؛ او مسیر سختی را تا به امروز طی کرد و قطعا این نتیجه سختکوشی و راهنمایی های احمد رضا است. دروازه بانی که به تعبیر خیلی ها یکی از دروازه بان های به یاد ماندنی تاریخ فوتبال ایران است. آیا امیر می تواند خاطرات پدر را تکرار کند؟ در پاسخ به این سوال باید گفت او شروع خوبی داشته است.
