سریال «روزی روزگاری» ساخته امرالله احمدجو یکی از سریال‌های پرمخاطب دوران خودش بود. سریالی با بازی مرحوم خسرو شکیبایی، محمود پاک‌نیت و ژاله علو که مخاطبان زیادی پای جعبه جادویی نگه داشت. حتی تکرار این سریال هم همچنان دیدنی است.
امرالله احمدجو کار خود را با ساخت فیلم‌های کوتاه آغاز کرد. او در مدرسه عالی تلویزیون و رشته فیلمبرداری تحصیلاتش را به پایان برد. «شاخه‌های بیدـ» اولین اثر سینمایی‌اش او بود که سال 1367 ساخته شد. «روزی روزگاری» از ساخته های معروف اوست که در سال 1370 ساخته شد. او برای ساخت این سریال به جغرافیای مورد علاقه خودش اشاره دارد جغرافیایی که در آن بزرگ شده است: «کودکی خودم را بیابانی نزدیک میمه اصفهان گذراندم.»
او یکی از رازهای ماندگاری این سریال را علاوه بر بومی بودن داستان به همدلی گروه مرتبط دانست: « ما سعی کردیم و بخت و اقبال هم به ما رو کرد. از سوی دیگر مردم هم از کار استقبال کردند. اگر در کاری صحت و صادقت وجود داشته باشد و در همه ابعاد و جزئیاتش کار جذاب در می‌آید و مردم استقبال می‌کنند. فارغ از اینکه موضوعش چی باشد. اگر خلاقیتی در پرداخت، موضوع و فیلمنامه و جزئیات باشد قطعا مردم جذب خواهند شد.»
گرچه سریال‌های «تفنگ سرپر» و «پشت کوه های بلند» با استقبال مورد انتظار مواجه نشد، اما این سریال هم در حال و هوای سریال «روزی روزگاری بود.» احمدجو دلیل عدم استقبال مخاطب را به شرایط پخش و مسائل فنی مرتبط دانست.
او درباره دیدن تلویزیون و سریال‌های پخش شده تلویزیون گفت: «این روزها خیلی درگیر کار نوشتن هستم و کم‌تر تلویزیون می‌بینم. اما شبکه چهار سیما یکی از شبکه‌های مورد علاقه من است. برنامه آقای کاکاوند که در مورد ادبیات است را بسیار دوست دارم و دنبال می‌کنم. ولی شبکه‌های دیگر را خیلی دنبال کار نمی‌کنم.»
او به عنصر خلاقیت و نگاه نو به کار اشاره دارد و در پاسخ به این سوال که اگر سریال‌های تلویزیون از سوی مخاطبان دیده نمی‌شود به دلیل عدم خلاقیت در کار سازندگان است پاسخ داد: «همانطور که قبلا گفتم سرم شلوغ است و تلویزیون نمی‌بینم بنابراین اطلاع ندارم که تلویزیون و برنامه‌هایش مخاطب دارد یا نه؟ با مرکز و نهادی هم ارتباط ندارم که بتوانم از آنها درباره مخاطبان و میزان استقبالشان اطلاع بگیرم.»
نویسنده فیلمنامه «سلمان فارسی» در ادامه به برنامه‌ریزی اشاره کرد: «در همه جای دنیا تلویزیون و شبکه‌های آن دچار افت و خیز هستند. اگر برنامه یا سریالی در اوج است باید دید چه مواردی باعث اوج آن شده و از آن درس گرفت، آن را حفظ کرد و به آن پرو بال داد. نه اینکه با بی‌توجهی آن را نیست و نابود کرد بدون آنکه دلیل آن مشخص باشد.»
پخش سریال‌های تکراری یکی از آفت‌های تلویزیون است هرچند که احمدجو پخش سریال‌های قدیمی با برنامه‌ریزی را اقدامی مناسب قلمداد کرد: «شبکه آی فیلم سریال‌های قدیمی را پخش می‌کند که روش خوبی است. اما باید برای هربخشی برنامه‌ریزی درست طراحی کرد. در این برنامه‌ریزی باید ظرافت و درایت در کار باشد که با پخش زیاد مزه و اعتبار کار را از بین نبریم به عبارت دیگر پخش به اندازه و به تناوب باعث می‌شود تا طراوت سریال از بین نرود. نمونه این موضوع پخش تکراری سریال «مختارنامه» است.»
او «مختارنامه» را یکی از قوی‌ترین و حرفه‌ای ترین سریال‌های ایرانی خواند: «یکی از بهترین سریال‌هایی است که در ایران ساخته شده و مایه غرور است. به شخصه سریال «مختارنامه» را در هربار پخش دیدم و لذت برده‌ام. اما باید عامه مردم را هم در نظر گرفت و پخش آن به شکلی برنامه‌ریزی شود که مخاطب برای دیدن آن مشتاق باشد نه اینکه این تصویر به وجود بیاید که این سریال در هر مناسبتی پخش خواهد شد و در نتیجه مخاطب با علاقه پیگیر سریال نخواهد بود.»
احمدجو این روزها مشغول نگارش فیلمنامه سریال «سلمان» است و هرازگاهی که فرصت به دست می‌آورد: «قلم به دست می‌شوم و می‌نویسم.»
او درباره زیاد شدن قسمت‌های «سلمان» به درخواست داودمیرباقری، کارگردان گفت: «فیلمنامه تغییر نکرده است و بسیار منسجم و با ضرباهنگ خوب و قوی پیش می‌رود. ممکن است با طراحی که در نظر گرفته شده است درگیر ماجراهای بیشتری از نظر مدت زمان بشود. نه اینکه بخواهند عامدا و عاملا به آن اضافه کنند.»
