مسابقات کانوپولوی قهرمانی آسیا به میزبانی مالزی در حالی به پایان رسید که تیم ملی مردان بزرگسال ایران به مدال طلا و بانوان به مدال نقره دست پیدا کردند.
نکته جالب در این مسابقات حضور زوج جوانی بود که از سال 92 پابه پای هم در اشک‌ها لبخندهای هم شریک بودند، همدیگر را به شدت در جریان مسابقه تشویق می‌کردند و در نهایت نیز توانستند عناوین خوبی را در این دوره از مسابقات به دست آورند. خواسته زیادی از مسئولان ورزش کشورمان ندارند اما تنها مسئله‌ای که این دو ورزشکار بعد از تاهل‌شان درخواست دارند توجه مالی به این رشته است.
الهه پورعبدیان و علی مولایی اعضای تیم ملی کانوپولوی کشورمان هستند که گفت‌وگویی را با آنها در زیر می‌خوانید:
زندگی متاهلی ورزشی چطور است؟
مولایی: خیلی سخت نیست. در مسابقات لیگ امسال خوشبختانه در یک تیم بودیم و در مسابقات قهرمانی آسیا نیز با هم اعزام شدیم. دید ما به زندگی به صورتی دیگر است. چون ورزش در زندگی ما دخیل شده نوعی دیگر زندگی می‌کنیم.
در صورتی که سفرهای یکسان نداشته باشید، برنامه‌تان چیست؟
مولایی: سال گذشته همین اتفاق افتاد. تیم ما به مسابقات قهرمانی جهان اعزام نشد در صورتی که بانوان به ایتالیا اعزام شدند. این شرایط حرفه‌ای است و باید آن را قبول کرد.
چه سالی ازدواج کردید؟
مولایی: سال 92
چگونه با همسرتان آشنا شدید؟
الهه پورعبدیان: در محیط قایقرانی و در اردو آشنا شدیم. خواهر همسرم داور کانوپولو بود. از طریق او با هم آشنا شدیم. خانواده‌ها با هم صحبت کردند و در نهایت نیز به ازدواج منجر شد.
آشپزی می‌دانید؟
مولایی: در حدی که بتوانم نیمرو و املت درست کنم. زمانی که همسرم نیست به خانه مادرم می‌روم.
متولد چه سالی هستید و اهل کجایید؟
مولایی: متولد اردیبهشت 68 از تهران
پورعبدیان: متولد 69 از گیلان
قایقرانی رشته‌ای است که نسبت به رشته‌های دیگر مسائل پولی مطرح نیست...
پورعبدیان: من به این رشته به عنوان یک شغل نگاه نمی‌کنم. نصف بیشتر زندگی ما را ورزش در برگرفته و نمی‌توان به آن به عنوان منبع درآمد نگاه کرد.
مولایی: الان چون باهم زندگی می‌کنیم شرایط سخت‌تر است. البته از لیگ درآمد ناچیزی داریم و در کنار ورزش شغل دیگری دارم. در کار دکوراسیون داخلی هستم که در صورت حضور در اردوها نمی‌توانم در محل کارم حاضر باشم.
اهل سفر و سینما هستید؟
پورعبدیان: سینما زیاد می‌رویم. آخرین فیلمی که دیدیم، همراه با تیم اکسیدان را دیدیم. 2 نفره هم به سینما رفتیم و فیلم زرد را دیدیم. بیشتر فعالیت ما به قایقرانی می‌گذرد در صورتی که وقت خالی داشته باشیم به شمال کشور سفر می‌کنیم.
فوتبالی هستید؟
مولایی: من طرفدار پرسپولیس هستم و همسرم استقلال. باهم کری خوانی داریم. درباره ال کلاسیکو نیز شرایط به همین صورت است. فوتبالیست بودم و در تیم نوجوانان پرسپولیس بازی می‌کردم. 10-11 سال پیش جدا شدم و به قایقرانی آمدم.
چطور جدا شدی؟
مولایی: مادرم علاقه‌ای به فوتبال نداشت. از طرفی خواهرم قایقرانی کار می‌کرد به همین دلیل به این رشته آمدم.
الان که شرایط پرسپولیس را می‌بینی افسوس نمی‌خوری چرا تیم فوتبال پرسپولیس را رها کردی؟
مولایی: چرا بارها شده با خودم گفته‌ام چرا فوتبال را رها کردم اما دیگر نمی‌توانم به گذشته برگردم.
اگر به گذشته برگردی فوتبال را ادامه می‌دهی؟
مولایی: احتمالا بله.
بازیکن مورد علاقه‌ات در پرسپولیس کیست؟
مولایی: از بازیکنان قدیمی به علی کریمی علاقه دارم.
چطور شد به قایقرانی آمدی؟
پورعبدیان: من شنا کار می‌کردم. یکی از دوستانم مرا به قایقرانی معرفی کرد و از من خواست این رشته را امتحان کنم. در تیم ملوان بازی می‌کردم و بعد از یکسال و نیم – 2 سال به تیم ملی کانوپولو دعوت شدم.
قایقرانی را تا چه زمانی ادامه می‌دهید؟
پورعبدیان: تا زمانی که بدانم قایقرانی به من نیاز دارد.
مولایی: تا وقتی که مفید باشم. یک سال، دو سال و ...
به خداحافظی فکر کرده‌اید؟
مولایی: امسال برای دومین دور است که با کانوپولو قهرمان می‌شوم. سال بعد هم بازی‌های آسیایی را پیش رو داریم به همین دلیل فعلا به خداحافظی فکر نمی‌کنم.
پورعبدیان: من بارها فکر کرده‌ام اما هیچ وقت همسرم اجازه نداد به این موضوع به صورت جدی فکر کنم. حمایت همسری در این رشته از من زیاد بود و زمانی که بی‌انگیز می‌شدم حمایت‌های او باعث می‌شد دوباره ادامه دهم. اگر همسرم نبود شاید دو سال پیش خداحافظی می‌کردم. حضور در اردو به صورت مداوم خسته‌ام می‌کند اما صحبت‌های همسرم کمک زیادی به من می‌کند.
مسابقات قهرمانی آسیا را چطور دیدید؟
پورعبدیان: سطح مسابقات بسیار بالا بود. هیچ وقت فکر نمی‌کردم چین تایپه بتواند ما و سنگاپوری که دوره قبل قهرمان شده بود را شکست دهد. آنها اردوی برون‌مرزی داشتند و با انگلیس اردو برگزار کردند به همین دلیل نتیجه زحمات خود را گرفتند. ما هم مانند 2 سال پیش عنوان نایب‌قهرمانی را تکرار کردیم.
مولایی: بازی با ژاپن خیلی سخت بود اما ما روحیه قهرمانی داشتیم و ژاپن نمی‌توانست ما را شکست دهد.
اگر به شما بگویند همین الان یک آرزوی شما برآورده می‌شود، چه می‌گویید؟
مولایی: سخت است اما آرزو می‌کنم کانوپولو المپیکی شود و بتوانیم در این بازی‌ها قهرمان شویم.
پورعبدیان: من هم همین آرزو را می‌کنم.
بهترین خاطره زندگی‌تان چه زمانی است؟
مولایی: سال 90 که توانستیم باهم قهرمان شدیم. غیرورزشی هم مربوط به سال 92 است که با هم ازدواج کردیم.
حرف پایانی؟
مولایی: سال 90 برای نخستین بار در مسابقات قهرمانی آسیا طلا گرفتیم. دوره‌های قبل به ورزشکاران 40 سکه می‌دادند اما سال 90 نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که به ما 4 سکه دادند. این حق ورزشکار نیست که با این شرایط 4 سکه بگیرد. تنها درخواست من این است که جایزه ما را بیشتر کنند تا ورزشکاران انگیزه بیشتری داشته باشند. این درآمد به ورزشکار کمک می‌کند تا با خیال راحت‌تری بتواند تمرین کند.
