روز گذشته در دیدار تیم پرسپولیس مقابل السد، وقتی طرح موزاییکی برای محسن ربیع خواه اجرا شد و در دقیقه 18 این بازیکن به شدت توسط حاضران در ورزشگاه مورد تشویق قرار گرفت، خیلی ساده می شد عدم ثبات یا شاید دودستگی را در بین هواداران دریافت. هوادارانی که تا چندی قبل منتقد شدید و جدی حضور ربیع خواه در ترکیب اصلی تیمشان و نیمکت نشینی بازیکنانی مثل احمد نوراللهی بودند، به یکباره نقش طرفدارترینِ طرفدارها را برای این بازیکن محجوب ایفا کردند.

البته ربیع خواه طلایه دار این ماجرا در پرسپولیس نیست. سال های گذشته سکوهای ورزشگاه آزادی چنین صحنه هایی را زیاد به خود دیده اند. اعتراض های شدید به بازیکن و مربی خودی، در باشگاهی که در طول تاریخش چنین اتفاقی را بسیار کم و شاید کمتر از تمام رقبا تجربه کرده، این سالها به موضوعی تکراری تبدیل شده است.

دیگر محسنِ پرسپولیس هم در ماه های اخیر محور مسئله مشابهی بوده است. از وقتی برانکو به دلایل فنی یا غیرفنی تصمیم به نیمکت نشین کردن محسن مسلمان گرفت، موج های خاصی علیه این تصمیم بر روی سکوها تشکیل شد و حالا تماشاگران حاضر در ورزشگاه اگر تشویق هر بازیکنی را در طول بازی فراموش کنند، درباره مسلمان این اتفاق نمی افتد و شماره 77 در تمام بازی ها از سوی هواداران تشویق می شود.

در بین هواداران پرسپولیس البته عده ای هم هستند که تصمیمات برانکو را درست می دانند و از بازی کردن یا نکردن هر بازیکنی در راستای نظر سرمربی حمایت می کنند؛ اما آنچه واضح است، این موضوع و شعارهایی مشابه «هرچی برانکو بگه» که زمانی ورد زبان اکثریت قاطع سرخ ها بود، حالا تا حدود زیادی در میان آنها رنگ باخته و حمایت این هواداران از تیمشان کمتر شده است.

دیگر نمونه بارز این اتفاق، مسئله حضور کمتر هواداران در ورزشگاه است. پس از اینکه قهرمانی پرسپولیس در لیگ تقریبا قطعی شده بود و رقیب قابل توجهی برای شاگردان برانکو پیدا نمی شد، استقبال پرسپولیسی ها از بازی های خانگی تیمشان کاهش محسوسی پیدا کرد. انگار قطعی شدن دومین قهرمانی پیاپی از هفته ها مانده به اتمام فصل، آن جذابیت مورد نیاز را برای تماشاگران تیم سرخپوش پایتخت گرفته بود. شدت این موضوع در دو بازی آخر پرسپولیس کاملا مشهود بوده است. تیم برانکو قهرمانی خود را در بازی مقابل پدیده مسجل کرد و انتظار می رفت در دیدار خانگی بعدی مقابل پارس جنوبی سکوهای ورزشگاه آزادی جولانگاه سرخها برای یک جشن قهرمانی غیررسمی و قدردانی از تیم قهرمان و مدافع عنوان قهرمانی باشد؛ اما برانکو برخلاف سال گذشته که با آمدن به زمین چمن ورزشگاه در بازی پرسپولیس مقابل پدیده به وجد آمده بود، با سکوهای خالی و بی روح آزادی مواجه شد. دیدار شب گذشته در برابر السد هم مثال دیگری بود که قطعا مرد کروات را مکدر کرده است. مهم ترین بازی مرحله گروهی آسیا برای پرسپولیس و نبرد تمام عیار برای کسب عنوان سرگروهی، دیداری نبود که پرسپولیسی ها را به پرشدن نیمی از سکوهای ورزشگاه راضی کند. پرسپولیسی که رکورددار حضور تماشاگر در لیگ قهرمانان سال های گذشته بود و هوادارانش وقتی در دو مرحله پیاپی از فصل گذشته با قرعه الاهلی و الهلال عربستان مواجه شده بودند، با حسرت می گفتند: «حیف که در تهران بازی نمی کنیم وگرنه ورزشگاه را برای این دو حریف جهنم می کردیم.»

شاید چیزی که برانکو را به فکر فرو می برد این است که آیا این هواداران همان هایی هستند که در زمان قعرنشینی تیمش در لیگ پانزدهم بیش از نصف ورزشگاه آزادی را پر می کردند؟ شاید اشتباه برانکو در قبال هوادارن این بوده باشد که تیم پرسپولیس را دوباره پس از سالها  به بردهای متوالی و پس از دهه ها به قهرمانی های پی در پی عادت داده است. شخصیت ورود به میدان به عنوان تیم برنده، خیال خیلی از پرسپولیسی ها را راحت کرده و به آنها اعتماد به نفس داده که احتمالا بدون حضورشان در ورزشگاه هم به راحتی 3 امتیاز به حساب تیم محبوبشان واریز می شود.

حدود 3 سال پیش در چنین روزهایی پروفسور کروات برای آغاز کار در پرسپولیس به ایران آمد. برانکو تیمی را تحویل گرفته بود که پس از لیگ هفتم و روزهای خوش دوران افشین قطبی، در قهرمانی لیگ ناکام مانده بود و تنها دو عنوان قهرمانی در جام حذفی به دست آورده بود؛ اما شخصیت و تصویر قهرمانانه ای که در پرسپولیس کمی غبار آلود شده بود به دست یک کروات متفکر دوباره جلا داده شد.

در این مدت او با سرخپوشان 2 قهرمانی و یک نایب قهرمانی لیگ به دست آورده که آن هم تنها به دلیل 3 گل زده کمتر بوده است. یعنی می توان گفت پرسپولیسِ برانکو به مدت 3 فصل متوالی در لیگ ایران بیشترین امتیاز را کسب کرده است. قهرمانی در سوپرجام و رسیدن به نیمه نهایی لیگ قهرمانان در اولین تجربه کامل آسیایی هم دیگر نکات مثبت و مهم کارنامه پروفسور در پرسپولیس است.

اتفاق دیگری که پرسپولیس و برانکو را نگران کرده، محرومیت احتمالی از نقل و انتقالات پیش رو در تابستان است. تیمی که همین حالا با ترکیبِ قهرمان برای طرفدارانش تکراری و عادی شده، باید احتمالا یک فصل دیگر به همین شکل مقابل چشمان هواداران به میدان برود.

مشابه این اتفاق، سال گذشته برای تراکتورسازی رخ داد و کاملا مشخص بود که خروجی آن چه بود. محرومیت از پنجره زمستانی سال پیش، تیم قلعه نویی را از کورس قهرمانی لیگ خارج کرد و بسته بودن پنجره تابستانی هم، چنان تاثیری روی تراکتور گذاشت که به اختلافات زیاد و رفتن یحیی گل محمدی منجر شد و حالا هم که وضعیتی به شدت بحرانی بر تراکتور حاکم شده است.

با این حال پرسپولیس با وجود محرومیت از نقل و انتقالات نیم فصل، خیلی ساده تر از سال گذشته خیال خود را از قهرمانی لیگ راحت کرد و حالا باید به استقبال هدف بعد یعنی موفقیت در فصلی برود که استارت آن با محرومیت و پنجره بسته زده می شود.

ناگفته پیداست که در روزهای دشوار پیش رو، هیچکس مثل هوادار نمی تواند تیم برانکو را به جلو حرکت دهد و در برابر مشکلات احتمالی سپر دفاعی شاگردان برانکو باشد.

نویسنده: علی عشق آبادی

عکس از امیرحسین خیرخواه