برانکو در آغاز لیگ هجدهم با چالش‌های متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. محرومیت از نقل و انتقالات و جدایی چند مهره تأثیرگذار کار این تیم را سخت‌تر از فصولِ گذشته کرده است.
با توجه به اینکه کماکان وضعیت چند بازیکن این تیم به طور کامل مشخص نیست، نمی‌توان از ابزار سرخ پوشان با قاطعیت صحبت کرد. بررسی فلسفه کاری برانکو مشخص می‌کند این مربی تأکید ویژه‌ای به استفاده از دو مهاجم در ترکیب خود دارد.
برانکو در چند مقطع دست به تغییر سیستم نیز زد، اما حضور دو مهاجم در میدان در اکثرِ دیدار‌های این تیم، اصلی ثابت بوده است.
پیش از رسیدن به بحثِ سیستم سرخ پوشان، لازم اصل گریزی به یکی از اصل‌های هجومی در فوتبال و چالش‌های پیش روی آن بزنیم.
Penetration (نفوذ) یکی از اصول ۵ گانه فازِ هجومی در فوتبال است و به طور خلاصه به معنای رسیدن به توپ در پشت یا بین مدافعان حریف به وسیله شوت زنی، دریبل کردن، قدرت دوندگی یا پاس کاری است.
پرسپولیس در فصل گذشته با توجه به متراکم شدن ساختارِ دفاعی حریفان، کار سختی برای نفوذ داشت. وقتی تیم حریف پرتعداد در فاز دفاعی ظاهر می‌شود و فوتبال تدافعی را پیاده می‌کند، در چنین مقاطعی نفوذ به یک سوم هجومی کار سختی است. جدا از بررسی روش‌های ایجاد موقعیت گل، در خصوص نفوذ در چنین دیدار‌هایی می‌توان چند راهکار را پیاده کرد.
در تعریف اصطلاحی نفوذ، به عنوان یکی از اصول حمله، گفته می‌شود: گرفتن توپ در «بین» یا «پشت سر مدافعان». مسلما در شرایطی که تیم مقابل دفاع را به عقب کشیده است، فضای کمتری در پشت سر مدافعان خواهد بود و می‌توان سرمایه گذاری بیشتری روی «درز‌های دفاعی» کرد. برای پیاده سازی این حالت از فوتبال نیاز به مهاجمانی داریم که توانایی حرکت در منافذ را داشته باشند و به تعبیری درز‌ها را به خوبی بشناسند. یکی از دلایل اصلی پافشاری برانکو روی استفاده از دو مهاجم، همین مسئله است؛ یعنی شناسایی و به دنبال آن استفاده از درز‌های دفاعی. مسلما وقتی دو مهاجم در خط حمله حضور داشته باشند، شانسِ استفاده از این درز‌ها به دلیل برهم خوردن موقعیت مکانی مدافعانِ تیم حریف، بیش از پیش می‌شود.
یکی دیگر از چالش‌ها مسئله تراکم جلوی مدافعان است و عملا فضا برای ارسال پاس‌های کوتاه کم می‌شود. در چنین مواقعی می‌توان گرایش به ارسال پاس‌های بلند یا نیمه بلند داشت و حتی در برخی از لحظات، پیاده سازی بازی مستقیم، از دیگر راهکار‌های پیش روست؛ بنابراین استفاده از بازیکنانی که می‌توانند پاس‌های بلند یا نیمه بلندِ کلیدی ارسال کنند یکی دیگر از راه حل‌ها خواهد بود که برانکو در فصل گذشته روی این مورد نیز سرمایه گذاری کرد.
حال سوالی پیش می‌آید؛ اینکه برانکو در فصل آینده نیز قصد تداومِ این تاکتیک‌ها را دارد یا راه حل‌های دیگری را مدنظر قرار می‌دهد؟ اگر قرار باشد راه حل‌های دیگری در دستور کار قرار گیرد، لازم است "استراتژی" این تیم عوض شود. با توجه به گستردگی این مسئله، در این مطلب بنا را بر تداومِ استراتژی می‌گذاریم.
شنیده می‌شود احتمال جدایی کامیابی نیا از پرسپولیس زیاد است و اگر این بازیکن از جمع سرخ پوشان جدا شود احتمال برگشت به بازی با یک هافبک دفاعی بالا خواهد بود. در چنین شرایطی سیستم ۲-۴-۴ diamond، گزینه ایده آلی برای سرخ پوشان خواهد بود. سیستمی که می‌تواند تا حدود زیادی تاکتیک‌های پرسپولیس را نسبت به فصل گذشته دستخوش تغییرات کند، چیزی که بابِ میل هواداران این تیم خواهد بود. از سوی دیگر این تغییر احتمالی موجب می‌شود واحد میانی این تیم نیز به مانند دو فصل پیش، دوباره تحرکِ قابل قبولی بگیرد.
برای اجرای صحیحِ این سیستم، پیاده سازی دو مورد ضروری است. نخست مالکیت توپ بالا و سپس انجام پرسِ مستمر. برانکو اگر بتواند تیمش را آماده بازی با این دو خصلت کند، این سیستم می‌تواند پاسخگوی مناسبی برای پیاده سازی افکارش در فصل آتی باشد. در صورت ماندن کامیابی نیا ممکن است این تفکرات با تغییراتی همراه شود و باید به انتظار نشست و دید چه سرنوشتی در انتظار پرسپولیس خواهد بود.
110