بیرانوند تا همین چند ماه قبل از سوی بخشی از هواداران پرسپولیس هو می‌شد، اما کار به جایی رسید که در جام جهانی هم درخشید، هم پنالتی رونالدو را مهار کرد و هم جزو بهترین دروازه‌بانان جام قرار گرفت.
بیرانوند در جام جهانی نشان داد از نظر فنی چقدر خوب است. او با اینکه در روسیه درخشید، اما باز هم عوض نشد و در تلویزیون با صراحت گفت: من زمانی در پارک‌ها کار می‌کردم و... کار به جایی کشیده که حتی مدیر برنامه‌های علیرضا به او می‌گوید این‌قدر در مصاحبه‌هایت نگو قبلاً چه‌کار می‌کردی و...
بیرانوند، اما همین است که هست! او برخلاف ۹۰ درصد آدم‌ها «خودش» است و فیلم بازی نمی‌کند. بیرانوند لباس لری می‌پوشد، به لر بودنش (به درستی) افتخار می‌کند. او از سختی‌ها می‌گوید و اینکه آن روز‌ها را فراموش نمی‌کند. حالا همین طرز رفتار بیرانوند را مقایسه کنید با کسانی که لباس‌های وحشتناک و عجیب می‌پوشند، تتو می‌کنند، جواب تلفن نمی‌دهند، مصاحبه نمی‌کنند و تازه دیگران را هم به مصاحبه نکردن و حرف نزدن و قیافه گرفتن تشویق می‌کنند. در همین پرسپولیس و استقلال بازیکنانی هستند که هم‌تیمی‌های خود را علیه هوادار و خبرنگار و... تحریک می‌کنند و تا ۶۰۰، ۷۰۰ میلیون پول نگیرند، با باشگاه مذاکره نمی‌کنند چه رسد به اینکه از گذشته خود بگویند و مثل بیرانوند به «کارگری» افتخار کنند. یکی مثل بیرانوند اگر بالا می‌رود، هم لطف خداست و هم به خاطر ذات پاکش. از موفقیت او و امثال او مسلماً هیچ آدم منصف و باوجدانی ناراحت نمی‌شود.