مهدی مهدوی کیا بی تردید یکی از محبوب ترین ورزشکاران ایرانی در دهه های اخیر است. او از همان اولین روزهایی که در فوتبال ایران به عنوان یک بازیکن جوان نامش شنیده شد به محبوبیت رسید. مهدوی کیا آنقدر از نظر شخصیتی مقبول مردم ایران و حتی هواداران فوتبال در هامبورگ آلمان بود(او در سال 2010 در یک نظرسنجی بیست و هفتمین بازیکن محبوب فوتبال جهان شد.) که کمتر در این سال ها کسی از توانایی های فنی او نوشته است اما واقعیت این است که او یکی از بازیکنان ثابت بهترین تیم فوتبال تاریخ ایران است.

آن روزهای دهه هفتاد

فوتبال ایران در ابتدای دهه هفتاد روزهای جالبی را می گذراند. نسل جدیدی از ستاره ها مثل علی دایی و خداداد عزیزی و احمدرضا عابدزاده تازه مطرح شده و جای ستاره های قدیمی را می گرفتند. در سال 74 امیرعابدینی که پرسپولیس جدیدی را می ساخت با مهاجم هفده ساله بانک ملی قرارداد بست. مهدی مهدوی کیا اولین بازی اش را روز 29 اردیبهشت 1374 برابر سایپا انجام داد اما تا زمان آمدن استانکوپابلوکوویچ زمان زیادی را در تیم امید پرسپولیس گذراند. با آمدن استانکو پرسپولیس روش 3-6-1 را بازی کرد که در این روش جا برای نمایش مهدوی کیا و درخشش او کاملا بازشد. او بازیکن اصلی تیم المپیک پرستاره ای بود که می توانست به آتلانتا برود اما شکست مقابل امارات نگذاشت این اتفاق رخ دهد. در جام ملت های 1996 یکی از جوانانی بود که مایلی کهن به امارات برد و در اولین بازی هم مقابل عراق به میدان رفت اما باخت در این مسابقه باعث شد تا سعداوی به جای او بازیکن اصلی در پیستون راست شود. اما اوج درخشش مهدوی کیا در رقابت های مقدماتی جام جهانی 1998 فرانسه بود. او بعد از بازی های درخشان در دیدارهای دور اول مقدماتی مقابل مالدیو، قرقیزستان و سوریه در دور دوم و در اولین مسابقه با چین در شهر دالیان، شهری که تا به حال تیم ملی چین در آن شکستی نخورده بود تبدیل به یکی از ستاره ای محبوب و ملی شد. او که مدتی قبل در دربی لباس شماره 17 فرشاد پیوس را پوشیده بود این بار با شماره 2 در تیم ملی دو تا از زیباترین گل های تاریخ فوتبال ملی ایران را به ثمر رساند.

چند ماه بعد و در آذر 76 او یکی از ستاره های حماسبه ملبورن در استرالیا بود و حتی می توانست برای تیم ملی گل هم بزند اما بوسنیچ توپ او را که با یک فرار دیدنی به دروازه رسیده بود گرفت. مهدی اما سرانجام استارت بزرگ را در ورزشگاه ژرلان شهر لیون زد. ایران یک بر صفر و با گل دیدنی حمید استیلی از آمریکا پیش است، داور یک پنالتی صددرصد را روی خداداد عزیزی نگرفته و تیم حریف بشدت تیم ملی ایران را تحت فشار قرار داده است. توپ اما در میانه میدان به علی دایی می رسد، او مثل بازی با استرالیا با قدرت بدنی بالا توپ را نگه می دارد، می چرخد و یک پاس عالی فرار را در فضای خالی و بزرگ نیمه زمین تا دروازه امریکا ارسال می کند ، این بار اما به جای خداداد ، بازیکن دیگری است که مثل موشک به سمت دروازه امریکا حرکت می کند، توپ را می گیرد و با یک بیرون پای محکم توپ را به جایی می فرستد که کار تمام می شود. صحنه فرار مهدوی کیا و لحظه ضربه زدنش یکی از تصاویر زیبای جام جهانی 98 فرانسه بود. چهره مصمم و عضلات در هم پیچیده پاهایش و سپس فریاد بلند شادی بعد از گل کنار پرچم کرنر...

انتقال از بوخوم به هامبورگ هم اتفاق خوب بعدی بود. او در بوندس لیگا 255 بازی و برای هامبورگ نزدیک 210 بازی در طی هشت سال حضورش انجام داد، 29 گل زد و 55 پاس گل به همبازیانش داد و در یکی از قدیمی ترین و معتبرترین باشگاه های اروپایی بازوبند کاپیتانی را به بازویش بست.

بازگشت او به فوتبال ایران یکی از بهترین اخبار بود اما وقتی نتوانست به پرسپولیس برود و راهی داماش شد کسی فکرش را نمی کرد که یک روز مهدوی کیا با الفاظ نادرست از سوی هواداران این تیم روبرو شود. مهدی باید به پرسپولیس بازمی گشت و این اتفاق افتاد اما در بدترین زمان ممکن و در روزهایی که پرسپولیس روزهای خوبی را نمی گذراند. در دربی وقتی دنیزلی او را روی نیمکت نشاند همه متعجب شدند اما وقتی در نیمه دوم به زمین آمد دو پاس گل به ایمون زاید داد و یکی از مهمترین بازیکنان برد تاریخی 3 بر دو پرسپولیس در آن دربی بود.

همه چیز دوباره داشت برای آقا مهدی پرسپولیسی ها شیرین می شد، او که  عضوی از تیم پرستاره مانوئل ژوزه بود بدترین روزهای ممکن را بعد از حضور دوست و همبازی سابقش یحیی گل محمدی در این تیم سپری کرد و عاقبت هم آن فاجعه در بازی فینال جام حذفی رخ داد. مسابقه ای که می توانست بازی باشکوه یکی از ستاره های مطرح فوتبال ایران باشد به نمایش غم انگیز و عجیبی بدل شد.  هرچند بازی با میلان ، حضور همه ستاره های بزرگ پرسپولیس و فوتبال جهان خداحافظی خوبی بود ، به خصوص آن که با حضورش پیوس پیراهن شماره 17 و محمد پنجعلی بازوبند کاپیتان را به او دادند.

مهدی مهدوی کیا ستاره محبوب فوتبال ایران بعد از خداحافظی از فوتبال بیشتر زمانش را صرف ساخت آکادمی کیا کرده است. او بچه های با استعداد را از سراسر ایران جمع کرده است و تیم خودش را ساخته است. چند روز قبل یعنی دوروز قبل از تولد چهل و یک سالگی او سرمربی تیم زیر بیست و یک ساله های هامبورگ شد. هدیه مهمی که می تواند باردیگر نقطه عطفی در زندگی پرافتخار او شود.