با توجه به بسته ماندن پنجره نقل و انتقالات پرسپولیس، سروش رفیعی با فولاد خوزستان به توافق رسید و به این تیم پیوست. به ادعای فولادی‌ها این قرارداد یک‌ساله و به ارزش ۷۰۰ میلیون تومان است، اما این بازیکن می‌تواند از نیم‌فصل دوم به پرسپولیس برگردد. روایت دیگری هم شنیده می‌شود مبنی بر اینکه رقم واقعی قرارداد سروش رفیعی با فولاد خوزستان یک میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان است که صحت و سقم آن بر گردن راوی!
اما نکته قابل تأمل مذاکرات سروش رفیعی با پیکان و نساجی مازندران قبل از عقد قرارداد با فولاد خوزستان است. هافبک تکنیکی شیرازی از نساجی‌چی‌ها یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان برای نیم‌فصل بازی در این تیم خواسته بود که باشگاه شمالی توان پرداخت این رقم را نداشت. اینکه یک بازیکن ایرانی که ملی‌پوش هم نیست و این مبلغ گزاف و سنگین را برای یک فصل درخواست می‌کند هم در نوع خود جالب است. پیکان هم به رغم اصرار مجید جلالی سرمربی این تیم و استاد قدیمی سروش رفیعی نتوانست رقم درخواستی این بازیکن را تأمین کند و در نهایت او تصمیم گرفت راهی اهواز شود.
اما چرا یک فوتبالیستی که ملی‌پوش نیست و از لیگ ستارگان قطر هم دیپورت شده، چنین ارزشی در فوتبال ایران پیدا می‌کند؟ دلیل آن را باید در فقر هافبک پلی‌میکر در فوتبال ایران جست‌وجو کرد. بازیکنانی که پشت سر مهاجمان توپ را در منطقه هافبک تحویل بگیرند و جلو ببرند. این بازیکنان در درجه اول به خلاقیت نیاز دارند که امری تا حدودی ذاتی است. نمی‌توان با تمرین مسی، زیدان یا مارادونا و حتی علی کریمی شد. برگردیم به همان تولید پلی‌میکر که بهترین نمونه آن در فوتبال امروز لوکا مودریچ است. در گذشته هم ما عناصری مثل علی کریمی یا حتی خداداد عزیزی را داشتیم که به بهترین شکل از نبوغ خود پشت و داخل محوطه جریمه حریف استفاده می‌کردند. با جمع شدن زمین خاکی، گل کوچک و فوتبال خیابانی فوتبال مدرن بیشتر روی دوندگی کار‌های فیزیکی استوار شد.
خلاقیت بازیکنان به ویژه هافبک‌ها تا حد زیادی از بین رفت و در فوتبال خودمان هم محرم نویدکیا و مجتبی جباری آخرین نسل پلی‌میکر‌ها بودند. با خداحافظی این دو به علاوه علی کریمی و رسیدن ایمان مبعلی و مسعود شجاعی به سن بازنشستگی حالا سروش رفیعی قیمت طلا پیدا کرده است. هافبکی تکنیکی، دریبل‌زن و پاسور که در قحطی پلی‌میکر در فوتبال ایران می‌تواند برای نیم‌فصل ۱/۵ میلیارد تومان درخواست کند.