وقتی به تعریف سیاسی فوتبال در قاره آسیا می‌رسیم، به اهمیت جام ملت‌های این قاره بیشتر پی می‌بریم. در شرایط فعلی بازی‌ها معنای گسترده‌تری پیدا کرده است و نتایج حاصله از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه نیز بر حساسیت آن بیشتر می‌افزاید. در هفدهمین دوره این مسابقات چند عامل حساس و مهم سیاسی وجود دارد که هر کدام مسئولیت تیم‌های ملی کشور‌ها یعنی فوتبال آنان را مهمتر جلوه می‌دهد. امارات میزبان مسابقات پیوند استراتژیک بر عربستان دارد و بحرین و اردن نیز در این دایره به ظاهر متحد هم حاضرند. قطر میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ که حسادت عربستان را برانگیخته و دوست ندارد ارباب سیاسی برای خود در حوزه خلیج فارس بتراشد نیز حاضر است و خود را می‌آزماید تا در جام جهانی آینده میزبان آسانی در کسب امتیاز نباشد. عمان هم هست، لبنان و فلسطین نیز حاضرند. عجب داستانی دارد این دوره از مسابقات! عراق را نیز به جمع این دوستان عرب اضافه کنید تا برسیم به ایران عزیز، سوریه و یمن که هر کدام بخش عمده‌ای از اخبار به روز جهان را به خود اختصاص داده‌اند. سوریه که هنوز در ادلب در میان آتش جنگ است و یمن که کودکانش در زیر بمباران سعودی‌ها هلاک می‌شوند و ایران ما که در چند جناح حساس باید بجنگد. سعودی‌ها، اماراتی‌ها، عمانی‌ها، اردنی‌ها و لبنان و فلسطین را نیز تقسیم می‌کنیم. فوتبال ایران از جام جهانی ۲۰۱۸ با موفقیت بازگشت و تأثیرات آن را در جامعه و در ابعاد وسیع شاهد بودیم. شور بزرگ ملی پس از انجام بازی‌های ما اتفاق افتاد. حضور مردم در این جشن پس از بازی با مراکش در تاریخ ما بی‌سابقه بود و کلیه آحاد ملت در حضوری شکوهمند تعصب و علاقه خود را به تیم ملی نشان دادند. حالا در صحنه‌ای دیگر و در ابعاد قاره آسیا که در تنگنا‌های سیاسی دست و پا می‌زند، ایران ما حضور دارد. از روز شنبه ۱۵ دی بازی‌های جام ملت‌های آسیا در امارات آغاز می‌شود و ما نیز به این میدان حساس سیاسی و ورزشی قدم می‌گذاریم. در اولین دوره این مسابقات که هنگ‌کنگ میزبان بازی‌ها بود یعنی سال ۱۹۵۶ میلادی، کره جنوبی قهرمان شد و آن را چهار سال بعد نیز تکرار کرد. سال ۱۹۶۴ از آن رژیم اشغالگر شد و سپس سه دوره ایران آن را کسب کرد (یعنی در سال‌های ۱۹۷۶، ۱۹۷۲، ۱۹۶۸) که طی این شانزده دوره این یک رکورد محسوب می‌شود؛ یعنی سه دوره پیوسته قهرمانی. ژاپنی‌ها تا به حال چهار دوره این جام را به دست آورده‌اند و عربستان نیز سه بار و اگر تیم ما قهرمان این دوره شود، به رکورد ژاپن دست می‌یابیم. پس اهمیت این مسابقات از تمام جهات برای ما روشن است و به همین دلیل باید با تمام نیروی خود به امارات برویم. بازگشت کی‌روش را به فال نیک می‌گیریم و حضور او با حساس بودن این دوره می‌تواند ما را به اهداف سیاسی و ورزشی مورد نظر برساند. او در درجه اول موقعیت به دست آمده خود را تخریب نمی‌کند و طبیعی است که بهترین‌ها را به اردو می‌برد. بازیکن غیرلیگی و لیگی نداریم ضمن آن که بازیکنان حاضر لیگ ما این تفاوت را با حرفه‌ای‌ها دارند که در یک مورد کل دوندگی بازیکنان لیگی یعنی داخلی‌ها نزدیک به ۵/۴ کیلومتر است در حالی که با معیار‌های امروز باشگاه‌های حرفه‌ای چیزی نزدیک به ۸ تا ۱۰ کیلومتر بازیکن باید بدود. وارد بحث انتخاب نمی‌شویم و به استقبال بازی‌های هفدهمین دوره می‌رویم تا در دی‌ماه یک بار دیگر برتری فوتبال خود را در قاره بزرگ به نمایش بگذاریم. در این باره همچنان خواهیم نوشت.