تقصیر کی روش است یا نه، تقصیر این و آن است یا خیر، تقصیر هر کسی که هست به نظر می‌رسد در حکایت تیم‌های لیگ برتری و تیم ملی ایران دچار نوعی لجاجت خطرناک شده‌ایم.



فهرست تیم ملی اگر قبل از فینال آسیا اعلام شود یک جور حرف و حدیث می‌سازند و اگر پس از آن منتشر شود باز داستان تازه‌ای سرهم بندی می‌شود.


سرمربی تیم ملی بابت هر بازیکنی که به تیم ملی دعوت می‌کند باید به هزار نفر پاسخ بدهد. یکی مبلغ قرارداد و قیمت بالای دلار را دبه می‌کند، دیگری به انتخاب‌های کی روش چنگ می‌اندازد و رفتارهایش را تقبیح می‌کند، آقای کارشناس در برنامه‌ای غیرمرتبط و غیر تخصصی در فوتبال از فدراسیون فوتبال گرفته تا سرمربی تیم ملی را به باد انتقاد می‌گیرد.


در این حال و هوای غبارآلود و مشمئزکننده، آن وقت توقع داریم که تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا قهرمان شود! چگونه چنین چیزی امکان دارد؟


ما با نسل رویایی علی دایی، خداداد عزیزی، مهدی مهدوی کیا، فرهاد مجیدی و ... در آسیا، طعم قهرمانی را نچشیدیم؛ در سال‌هایی که همه یار و همراه هم بودیم قهرمان نشدیم؛ حالا با این وضعیت که یک گردان در انتظار زمین خوردن کی روش در جام ملت‌های آسیاست، از تیم ملی جام می‌خواهیم؟


این همه حس کینه و تنفر از کجا می‌آید؟ اگر به تعبیر بعضی‌ها کی روش دچار استحاله شده، ما حواس خود را جمع کنیم که منافع ملی را فدای بحث‌های چندش آور نکنیم.


اگر دیگران منطقی نیستند و صلاح فوتبال را نمی‌دانند ما منطقی باشیم. در فوتبال ملی که دعوا نداریم، داریم؟
کاشیما ژاپن را دیدید که در فینال لیگ قهرمانان آسیا چگونه بود؟ ما در جام ملت‌ها اگر بتوانیم به مراحل بالا صعود کنیم به مصاف ژاپن خواهیم رفت. کاشیما از دل فوتبال ژاپن پدیده آمده؛ ژاپن هم همان تیم رویایی جام جهانی روسیه است...


بنابراین بازی‌های بسیار سختی در انتظار تیم ملی ایران است؛ باید بدون کینه و ترویج تنفر میان این و آن در جام ملت‌ها شرکت کنیم. کمی با هم باشیم. جای دوری نمی‌رود...