به آمار و ارقام کارلوس کی‌روش که مراجعه می‌کنیم، وزن موفقیت‌ها و پیروزی‌هایش کاملاً قانع‌کننده و مستند است به گونه‌ای که رئال مادرید او را به خدمت می‌گیرد و منچستریونایتد به راحتی او را از دست نمی‌دهد و جوانان و بزرگسالان ملی‌پوش پرتغال به او افتخار می‌کنند. دو دوره پی‌درپی تیم ملی فوتبال ایران را به جام جهانی می‌برد و رکورد حضور در جام جهانی را بدون حتی یک شکست از خود به جای می‌گذارد. او مانده است تا به این افتخارات، قهرمانی در جام ملت‌های آسیا را اضافه کند. موفقیت‌های کی‌روش کمی هم حسادت‌برانگیز است و مخالفان و منتقدان او اگر در فوتبال برای او مستمسکی پیدا نکنند، به سمت مسائل ملی و دستمزد زیاد و دیکتاتوری فوتبالی می‌چرخند تا شاید در مسیر او برای یک دوره موفقیت دیگر سنگ‌ریزه بریزند. او با آمار و ارقام صحبت می‌کند نه با شعار و تئوری‌های کلامی کاغذپاره‌ها! تا به امروز دقیق نمی‌دانم او دستمزدش چند هزار دلار و یا چندین میلیون تومان است، اما با همین فوتبال اعتبار سیاسی و اجتماعی قابل فهمی برای ما به دست آورده است. منتقدان او اتفاقاً اهالی فوتبال و تیمداری‌اند و تمام آن‌ها سکان تیم‌های مختلف را در دست داشته‌اند، اما نتایج قابل بحث در سطح ایران، آسیا و جهان نداشته‌اند. او به فوتبال ما اعتبار بخشیده است و فوتبال ملی ما کاراکتر پیدا کرده است. نیمکت ما شخصیت تازه‌ای یافته است و این واقعیت را نمی‌توان کتمان کرد و به راحتی از آن گذشت. فوتبال ما در جام جهانی یک تسلیم محض نبوده است و چهره‌ای از تیم غالب بر حریف داشته است، حتی مقابل اسپانیا و پرتغال. فوتبال ما با کی‌روش نگرانی‌های روبه‌رو شدن با حریفان آسیایی را حل کرده است و نگاهی از بالا به آن‌ها دارد. کی‌روش می‌خواهد با تیم ملی ما به نبرد بزرگ آسیایی برود، به میدان‌هایی که حالا بوی سیاست هم گرفته است و عرب‌ها آن سوی میدانند و ما این‌سو. باور ناسیونالیستی ما در این شکل هندسی معنا پیدا می‌کند، پیروزی مقابل باند سعودی‌ها و پیروزی در عرصه وسیع‌تر سیاسی، چه بخواهیم چه نخواهیم این حقیقت امروز منطقه است که ما قادریم با کی‌روش سرمان را بالا بگیریم و به پیروزی‌های خود افتخار کنیم. گوش ندهیم حسودان در این شرایط چه می‌گویند، تیم خود را به شکل و وسیله‌ای حمایت کنیم تا احساس غرور در امارات با ما باشد و تاریخ تازه‌ای از فوتبال خود بنویسیم.