آن‌ها راز بیماری خود را به دندانپزشکان نمی‌گویند، خانواده‌هایشان اغلب از بیماریشان بی‌اطلاعند، بسیاری از آنان کار خود را از دست داده‌اند و برخی نیز به «کارتن‌خواب‌ها» پیوسته‌اند و این روایت غم‌انگیز بیماری ایدز است، بیماری‌ای که به‌علت همین پنهان‌کاری‌ها در سال‌های گذشته روندی صعودی داشته است.

آمار مبتلایان به این بیماری در یک کلمه خلاصه می‌شود: «پنهان‌کاری» و به‌عبارت دیگر هراس از انزوا.

«ایدزی» لقب تحقیرآمیزی است که این بیماران می‌شنوند. در بهترین حالت پچ پچ دوستان و همسایه‌ها یا نگاه سنگین و ملامت‌آمیز مردم کوچه و بازار را تحمل می‌کنند و حتی برخی پزشکان نیز با این «مطرودان» برخورد خوبی ندارند و تلخ‌تر از همه این‌که به گفته یکی از بیماران «اسم ایدز از خود بیماری کشنده‌تر است» و غم‌انگیزتر این‌که خود بیماران به یکدیگر دلداری می‌دهند و «سنگ صبور» یکدیگرند.

برای این‌که دوستان متوجه بیماری من نشوند تا یک هفته نیز دارو مصرف نکردم

یکی از بیماران مبتلا به ایذر در خراسان‌شمالی که در حوالی سنی ۲۰ تا ۳۰ سال قرار دارد گفت: حدود پنج سال است که مبتلا به این بیماری شده‌ام و این بیماری از شوهرم به من منتقل شده است.

وی با اشاره به این‌که شوهرم معتاد بوده و به احتمال فراوان از طریق اعتیاد به این بیماری مبتلا شده است، افزود: مدتی است که شوهرم بر اثر این بیماری فوت کرده و هم‌اکنون هیچ پشتوانه‌ای ندارم.

این بیمار مبتلا به ایدز با تصریح بر این‌که مسائل اجتماعی بیشتر از خود بیماری مرا رنج می‌دهد، ادامه داد: همیشه یک بیمار نیازمند حمایت‌های خانواده و دوستان است، اما من از این حمایت‌ها محروم هستم.

وی اظهار کرد: هم‌اکنون جدا از خانواده به همراه دو نفر دیگر در خانه‌ای به‌صورت اجاره‌ای زندگی می‌کنم و از آنجایی‌که وضعیت مالی خانواده‌ام خوب نیست مجبور هستم همه اجاره بها را خودم پرداخت کنم.

این بیمار مبتلا به ایدز با تأکید بر این‌که داشتن یک مسکن مستقل مهم‌ترین نیاز من و مابقی افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، گفت: هم‌اکنون هیچ یک از هم‌اتاقی‌های بنده نمی‌دانند که به این بیماری مبتلا هستم، چون این احتمال را می‌دهم که اگر مطلع شوند دیگر حاضر به زندگی کردن با من نباشند.

وی خاطرنشان کرد: مصرف نکردن به موقع دارو یکی از نتایج زندگی مشترک بیماران مبتلا به ایدز با افراد دیگر است بطوری‌که گاهی اوقات برای این‌که هم‌اتاقی‌هایم متوجه نشوند که مبتلا به این بیماری هستم و دارو مصرف می‌کنم به مدت دو و سه روز و حتی یک هفته دارو مصرف نکرده‌ام.

این بیمار یادآور شد: مصرف نکردن دارو‌ها موجب بروز ضعف، خستگی و ... در وضعیت جسمانی من می‌شد.

اگر کارفرما متوجه شود ایدز دارم، اخراج می‌شوم

وی داشتن شغل را یکی دیگر از نیاز‌های مهم بیماران مبتلا به ایدز برشمرد و افزود: هم‌اکنون بیکار هستم و تنها منبع درآمدم یارانه ۴۵ هزار تومانی و مستمری کمیته امداد است.

وی درآمد ماهانه خود را حدود ۱۰۰ هزار تومان اعلام کرد و ادامه داد: این در حالی است که ماهانه حدود ۱۵۰ هزار تومان باید برای اجاره منزل کرایه پرداخت کنم و زندگی ام به سختی می‌گذرد.

وی تصریح کرد: از سوی دیگر کمیته امداد اعلام کرده که زنان مطلقه جوان را بعد از گذشت شش ماه از تحت پوشش خود خارج می‌کند تا خود به سوی توانمندسازی پیش روند که اگر از تحت پوشش این نهاد خارج شوم مشکلم دو چندان می‌شود.

این بیمار گفت: تاکنون در چندین مکان مشغول بکار شدم، اما از بیماری خود به کارفرما هیچ چیزی نگفتم، چون به خوبی می‌دانستم اگر کارفرما مطلع شود، اخراج خواهم شد، اما با توجه به بیماری که دارم زودتر خسته می‌شدم و نیاز به استراحت بیشتری داشتم، اما هیچ حمایتی درکار نبود.

حتی قشر باسواد جامعه نیز از انجام حمایت‌های اجتماعی خودداری می‌کنند

یکی دیگر از بیماران مبتلا به ایدز در این استان  ادامه داد: حتی افرادی، چون دندان‌پزشکان که از شیوه انتقال این بیماری مطلع هستند از ارائه خدمات خودداری می‌کنند.

وی تصریح کرد: برای انجام دندان‌پزشکی نزدیکی از پزشکان بجنوردی رفتم و وی را از بیماری خود مطلع کردم، اما وی رفتار بدی از خود نشان داد و خدمات ارائه نکرد.

تبعیض‌های اجتماعی در خصوص بیماران مبتلا به ایدز برداشته شود/۶۰ درصد بیماران ناخواسته به ایدز مبتلا شده‌اند

«رضا فاضلی» کارشناس مبارزه با بیماری‌های دانشگاه علوم پزشکی خراسان‌شمالی هم‌چنین  با تأکید بر این‌که بسیاری از افرادی که به بیماری ایدز مبتلا شده‌اند هیچ گناهی نداشته و حدود ۶۰ درصد آن‌ها ناخواسته به این بیماری مبتلا شده‌اند، گفت: باید تبعیض‌های اجتماعی در خصوص بیماران مبتلا به ایدز برداشته شود.

وی افزود: باید اجتماع متوجه شود که این بیماران دارو مصرف می‌کنند، بار ویروسی آن‌ها کاهش یافته است و با ارتباطات معمولی این بیماری منتقل نمی‌شود.

کارشناس مبارزه با بیماری‌های دانشگاه علوم پزشکی خراسان‌شمالی ادامه داد: حدود ۶۰ دندان‌پزشک در بجنورد فعالیت می‌کنند، اما شاید بیشتر از دو دندان‌پزشک به این افراد خدمات ارائه ندهند و یک بیمار باید چقدر دوره‌گردی کند تا بتواند خدمت دریافت کند.

فاضلی خاطرنشان کرد: جزء یک بیمار در این استان مابقی افراد مبتلا به ایدز، مسکن ندارند، حتی برخی از آن‌ها با خانواده‌های خود زندگی نمی‌کنند و برای آن‌ها زندگی با افراد دیگر دشوار است و باید مسئولان ذی‌ربط این افراد را برای برطرف کردن این مشکل تحت پوشش قرار دهند.

وی تصریح کرد: بیماران مبتلا به ایدز این استان نیازمند شغل هستند اغلب آن‌ها کارگر‌های روزمزد هستند که در بسیاری از روز‌ها نمی‌توانند کار پیدا کنند.

کارشناس مبارزه با بیماری‌های دانشگاه علوم پزشکی خراسان‌شمالی یادآور شد: انجام کار‌های دشوار توسط این افراد همچون کارگری در زمین‌های کشاورزی، ساختمان و ... موجب می‌شود تا این افراد به بیماری‌های مختلفی، چون بیماری عفونی و سرماخوردگی مبتلا شوند که آن‌ها را با مشکلات بیشتر مواجه می‌کند.

انتهای پیام