امروز در آماری که به طور واضح از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام و توئیت شد، علی دایی بار دیگر به عنوان گلزن برتر ادوار جام ملت های آسیا در سکوی نخست ایستاد.
دایی به لحاظ آماری نه تنها در آسیا که در فوتبال جهان، صاحب امتیاز است؛ این یک اتفاق بدیهی است و نمی توانیم ادعا کنیم او از این القاب و عنوان ها دل خوشی ندارد.
کیست که بدش بیاید آقای گل فوتبال جهان باشد یا در آسیا مثل همیشه میان این همه مهاجم طراز اول، بعد از این همه سال همچنان بی رقیب بماند؟
در یک روند طبیعی، دایی هم از این عنوان ها استقبال می کند اما او بابت هیچ کدام از دستاوردهایش منت بر سر کسی نمی گذارد.
دایی یک چهره ملی در فوتبال است؛ بخش زیادی از این وجاهت بی المللی را در بازی های ملی به دست آورده و سوابقش در فوتبال اروپا هم روشن است؛ موفقیت او در بوندس لیگا و ترانسفرش به بایرن مونیخ نشان داد دایی یک مهاجم ساده نیست.
پس از پایان فوتبال و حضور دایی در عرصه مربیگری، باید چند سال منتظر می ماندیم تا او از دوران گذار عبور می کرد.
حالا بیش از همیشه علی دایی را در قامت یک چهره ملی می بینیم. مردی که به سرمربی تیم ملی کاری ندارد و از خود تیم حمایت می کند. برای دایی هم کاری نداشت در لابه لای هجمه های ایجاد شده، در دسته مخالفانی قرار بگیرد که همه هوش و حواسشان را به زمین خوردن تیم ملی محدود کرده اند.
دایی هرگز در این دایره قرار نگرفت و سعی کرد با همان اعتبار و وجاهت ملی و برای حفظ منافع فوتبال ایران در کنار تیم ملی باقی بماند. این اتفاق ارزشمند را در روزهایی که تیم ملی تنها بود و نیاز به حمایت داشت هرگز فراموش نخواهیم کرد...