حتی اگر حرف بیشتر کارشناسان داوری در مورد صحنه پنالتی پرسپولیس را ملاک قرار دهیم و بپذیریم که قبل از هند کی‌روش، منشا خطا کرد (که به نظر می‌رسید واقعاً خطا کرد) باز هم نمی‌توانیم از بازی بهتر پرسپولیس نسبت به سپاهان بی‌تفاوت بگذریم. سپاهان تیمی است که دیروز حتی می‌توانست ۸۰ هزار تماشاگر را به نقش جهان بکشاند. تیمی پرمهره که مربی باتجربه‌ای هم دارد، اما آن‌ها دیروز به جز آن گل قشنگی که زدند کار خاص دیگری نکردند. در نقطه مقابل پرسپولیس که همچنان ۱۱ بازیکن دارد و خسته و فرسوده شده، بازی خوبی را ارائه داد و جدا از بحث آن پنالتی مشکوک، مستحق باخت نبود.
واقعیت آن است که بسیاری از دوئل‌های فوتبال ایران قبل از بازی و حتی یکی، دو هفته قبل از بازی‌های بزرگ آغاز می‌شود. مثلاً برانکو هفته گذشته صراحتاً گفت: داوری‌ها به سود تیم‌های اصفهانی است و قلعه‌نویی هم چند هفته قبل گفته بود امسال هیچ تیمی به اندازه سپاهان از داوری‌ها لطمه ندیده است! این قبیل جملات شاید داوری مثل فغانی را تحت تأثیر قرار ندهد، ولی مسلماً روی دیگران تأثیر می‌گذارد. مربی‌ای هم که وارد این بازی‌ها نشود، بازنده است یعنی حداقل در فوتبال ایران بازنده است. باشگاه‌ها هم با همین ذهنیت است که بیانیه می‌دهند تا جو را به سود خود برگردانند. قبل از همین بازی پرسپولیس و سپاهان، جنگ شروع شده بود. از مصاحبه برانکو بگیرید تا پرچم‌های ژاپن که در دست سپاهانی‌ها بود و پرچم‌های سپاهان که پرسپولیسی‌ها آتش زدند و شیشه‌های اتوبوس پرسپولیس که شکست.