سال 1380 بود؛ تیم ملی ایران برای بازی های مقدماتی جام جهانی 2002 آماده می شد. همراه فرشاد کاس نژاد و چند همکار عزیز دیگر به کمپ تیم ملی رفتیم.
هر کدام مشغول کاری شدیم. هنوز ملی پوشان وارد زمین نشده بودند. علی دایی زودتر از همه آفتابی شد. ساعت شروع تمرینات او بی نظیر بود؛ مثل همیشه خستگی ناپذیر...
کمی در مسیر کمپ قدم زدم تا ببینم میروسلاو بلاژویچ چه می کند. او در اتاقی، همراه رضا چلنگر نشسته بود. سیگاری دود می کرد و به گوشه ای نامعلوم خیره شده بود.
 با دیدن یک روزنامه نگار جوان، سرش را چرخاند و به چلنگر گفت: به این آقا بگو " دوست نداری از من سوال کنی چرا این قدر ناراحتم؟ "
سری تکان دادم و متحیر گفتم چرا؟
 فریاد زد و گفت " اینجا چرا همه با هم اختلاف دارند؟ "

بلاژویچ وقتی عصبانی می شد ادبیاتش تغییر پیدا می کرد. داشت از درون آتش می گرفت. منتقدان به او حمله کرده بودند و به بلاژویچ لقب سیاهکار، دلقک و شومن می دادند.
پیرمرد همین طور که به سیگار نازک کارتیه، پک های عمیق می زد گفت: "هر وقت فرهنگ رانندگی شما در خیابان ها درست شد، فوتبالتان هم وارد مسیر سازندگی می شود. اینجا همه با هم دعوا دارند...."
***
و اینجا هنوز همه با هم بر سر آنچه نامش هر چه هست؛ (تیم ملی، مربی خارجی، جام جهانی، جام ملت های آسیا و ...) با هم دعوا دارند.
خیلی چیزها از 17 سال قبل به این طرف درست نشد. ماهیت چالش ها با تیم ملی و سرمربی خارجی اش تغییر چندانی نکرد.
 شعارها و دعواها البته غلظت بیشتری پیدا کرد. بلاژویچ زیربار فشارها کمرش خم شد. تیم ملی به جام جهانی 2002 صعود نکرد و سال ها طول کشید تا یک مربی پوست کلفت تر و جنگنده تر وارد ایران شد.
با او دوبار به جام جهانی رفتیم تا این که ماجراهایی مشابه آنچه در سال 1380 تجربه کرده بودیم، تکرار شد.
این تکرارهاست که مسیر فوتبال ایران را وارد چنین تنگناهایی کرده است. مساله این است که ما نمی دانیم چه می خواهیم. منشا تمام این اختلافات را وقتی عمیق تر بررسی می کنیم به ناکجا آباد می رسیم.
از ما گذشت. یعنی از این نسل سوخته دیگر چیزی باقی نمانده است. بر نسل های بعد اما نمی دانیم چه خواهد گذشت... به نظر شما آیا چیزی تغییر خواهد کرد؟