از آنهایی که تیم ملی در خانه است و به آن فحاشی می کنند، هیچ بعید نیست که در غربت نیز هر چه بد و بیراه است نثارش کنند. چه توقعی از آنها دارید؟
برای ما مثل روز روشن بود تیم ملی اگر فقط یک گل به یمن می زد، آن قدر فحش می خورد که آن سرش ناپیدا بود؛ بابت این بی عرضگی بزرگ حتی امکان داشت بچه های ما را محاکمه کنند!
اگر مثل استرالیایی ها که به اردن باختند (و آب از آب تکان نخورد) به یمن می باختیم که وامصیبتا بود. اینجا برای سر کی روش جایزه تعیین کرده بودند.
 حالا که در بازی اول، 5 گل زدیم باز هم داریم تقاص پس می دهیم؛ که چرا ضعیف کش شده ایم. چرا 5 گل به تیم کشور جنگ زده ای زده ایم که...؟
راستی، آنهایی که ادبیات سینما را سرانجام درک نکردند، بعید است بتوانند ورزش را هم خوب آنالیز کنند. کجای حرف های شما ورزشی است؟
اگر این تحلیل هایی از این سیاق را صادقانه ارزیبابی کنیم، پس فوتبال جهان باید تعطیل شود؛ چون هیج رقابتی دیگر در جریان نیست.
اگر این تحلیل ها معیار، میزان و ملاک سنچش باشند، باید در فوتبال را تخته کرد. سینما را به این روز انداختید بس نبود، حالا با فوتبال هم کار دارید؟

هر بار بابت هر اتفاق رخ داد و نداده ای باید عزا بگیریم؟ عزا بابت چی؟ برای چی؟

 

ما که فرهنگ عزاداری را خیلی خوب بلدیم و در گریستن و تو سر خود زدن استادیم، چرا وقتی نوبت به شادمانه ها می رسد همچنان غمنگینیم؟ بلد نیستیم از آرامش و چیزهای خوب لذت ببریم؟ یعنی همه چیز این زندگی باید مصیبت باشد تا بتوانیم نفس بکشیم؟ فوتبال را هم به مصیبت تبدیل کنیم خوب است؟
در شرایطی که تیم ملی ایران دغدغه ای بزرگ به نام جام ملت های آسیا را دارد، کم نبودند افرادی که به هر دلیل واضح و ناواضحی به این تیم حمله می کردند؛ حالا مفسران شکست خورده سینمایی و مصلحان اجتماعی، دارند برای این مردم داد سخن سر می دهند.
دوستان بس کنید؛ بگذارید در این روزگار نامراد، فوتبالمان را تماشا کنیم!