«پرشورها»لقبی است که بعد از اولین حضور تراکتورسازی در لیگ برتر به هواداران این تیم داده شد. نوع حمایت و تشویق این پرشورها در سال های اول حضورشان درلیگ برتر موج جدیدی از تشویق روی سکوها را در فضای فوتبال ما ایجاد کرد اما رفته رفته بعد از ناکامی های تراکتورسازی در کسب مقام که دلایل زیادی داشته و دارد فضای سکوهای ورزشگاه یادگار امام تبریز را تغییر داد. 

هواداران تراکتورسازی که مدتهاست در شعله رسیدن به جام قهرمانی در لیگ برتر التهاب دارند هر دوره مدیریتی گویی اسیر وعده ها و رفتارهای پوپولیستی مدیرانی شده اند که به خوبی بلد هستند از این مردم و هواداران عاشق و دلخسته سواستفاده کنند و برای هر ناکامی خود با قراردادن این مردم مقابل تیم های دیگر و ارکان فدراسیون فوتبال خود را از مدیریت های پرمسئله و پر ایرادشان تبرئه کنند.

سکوهای تبریز ملتهب است و اگر کسی به دنبال کتمان این واقعیت است بر حل نشدن این شرایط کمک کرده است. البته سکوهای هواداری در فوتبال ایران مدتهاست که در تب و تاب واهی می سوزد. یک روز در قلب پایتخت و یک روز در شمال و روز دیگر در جنوب اما علاوه بر این التهاب با مسئله «ظرفیت و جنبه » هم طرف هستیم. 

ذات ورزش برد و باخت دارد و در سالهای گذشته به دلیل ناکامی تراکتورسازی در کسب قهرمانی در لیگ برتر فضایی بین هواداران این تیم شکل گرفته که دست هایی در کار هستند تا این تیم نتواند به مقام قهرمانی برسد. شاید باید گفت از رحمت خدا دور باد آن شخص یا اشخاصی که برای اولین بار چنین ذهنیت اشتباه و پرتنشی را بین هواداران این تیم جا انداخت. اکنون ذهنیت هوادار تراکتورسازی روی این مسئله می چرخد که حتما کسانی هستند که دوست ندارند تیم آنها موفق شود. به همین دلیل در هر بازی برای ناکامی هایشان چشم بر واقعیت های فنی تیم خود می بندند و یک روز بازیکن خودی خائن می شود و یک روز داور عامل شکست. سوالی که اینجا ایجاد می شود این است آیا قرار است تیمی که در کورس قهرمانی است هیچ وقت ببازد؟ آیا هیچ مسئله تاکتیکی و فنی در ناکامی ها دخیل نیست؟ آیا مشکلات مدیریتی در مواقع بحرانی در عدم موفقیت ها نقش ندارند؟ وظیفه کانون های هواداری چیست؟ کسانی که توقع زیادی برای هواداران خود ایجاد می کنند آیا نباید ظرفیت باخت و انتقاد را هم در بین دوستداران خود ایجاد کنند؟ قرار باشد هر شکستی را به گردن دیگران بیندازیم آیا سنگ روی سنگ بند می شود؟ 

چرا باید شرایطی در ورزشگاه یادگار امام به وجود آید که داور تماما زیر ذره بین باشد و در نهایت مجبور باشد با اسکورت پلیس از ورزشگاه خارج شود؟ 

اگر قرار به چنین طرز تفکری باشد تمامی هواداران فوتبال در تیم های مختلف می توانند چنین ادعایی داشته باشند کمااینکه چنین بحث هایی همیشه بین علاقه مندان پرسپولیس واستقلال هم وجود دارد. یک فصل آبی ها وزیر ورزش را پرسپولیسی می دانند و یک فصل دیگر این سرخ ها هستند که وزیر را استقلالی می دانند و هر دو طرف فکر می کنند عوامل ورزش کشور بسیج شده اند تیم رقیب را قهرمان کنند.با چنین تفکراتی مشخص است که اصل و بنای این تفکر از بیخ و بن غلط است. باشگاه های پرطرفدار قبل از اینکه بخواهند با چنین تفکرات مسمومی هواداران خود را هدایت کنند باید ریشه نتیجه نگرفتن های خود را در خودشان جستجو کنند. حالا حکایت تراکتورسازی است و هوادارانش. 

بی خود و بی جهت نیست که فوتبال استثنایی ترین ورزش دنیا به شمار می رود و بار دیگر در فوتبال ثابت شد که پول و پول و پول حلال همه مشکلات نیست. این صحبت عامیانه که با پول همه چیز درست می شود حداقل در فوتبال جواب نمی دهد. صرف اینکه یک سرمایه گذار فوق پولدار مالکیت تیمی را برعهده بگیرد دلیل بر موفقیت و رسیدن به قهرمانی نیست. این اولین اشتباه تراکتوری ها است. اینکه فکر کنند چون صاحب یک مالک پولدار هستند پس قهرمانی از آن آنها باید باشد یک تفکر مبتدیانه است. همه تیم های لیگ برتری به نوبه خود هزینه می کنند و دلیل نمی شود اگر تیمی دست به جیب تر است پس همه چیز برای قهرمانی اش مهیا باشد. پول فقط محرک اولیه برای رسیدن به قهرمانی و موفقیت است. مهمترین عامل رشد و پیشرفت در فوتبال مدیریت کردن است. پول زمانی می تواند باعث موفقیت یک تیم شود که در کنارش درایت هم باشد. 

محمدرضا زنوزی که در این چند روز حسابی در راس اخبار فوتبال بوده شاید در حیطه تجاری خود آدم بسیار موفقی باشد که شکی در آن نیست. قطعا هم آدم محترمی است که در تبریز از او به نیکویی یاد می شود اما صرف اینکه یک نفر با چنین آپشن هایی در اولین سال حضورش در تراکتورسازی باید قهرمان شود و هر آنچه در رسیدن به این مهم سد شود دشمن و معاند است دور از منطق است. تراکتورسازان بهتر است اول از همه سوزن را به خود بزنند. تیم چغر و خوش ساختی که لیکنز ساخته از آنجایی کورس قهرمانی را وا داد که مالک محترم این باشگاه به بازیکن خودی خود طبل رسوایی زد. 

آقای زنوزی شاید شما به بله قربان گویی ها و تایید اطرافیان خود عادت کرده باشید اما دوست واقعی کسی است که عیب دوست خود گوید و بپذیرید که خطاکار خواندن محسن فروزان - که عیب ها و ایرادات زیادی به رفتار و منش این بازیکن وارد است- در ملاعام و رسوا کردن خطایی که هنوز از هیچ مرجع قانونی ثابت نشده نه تنها کمکی به شرایط تیم شما نکرد بلکه وضعیت سکوها و تیم شما را هم ملتهب تر کرد. 

روز گذشته بعد از شکست مقابل پیکان در ورزشگاه یادگار امام اتفاقاتی افتاده که ایجاد نگرانی برای سایر تیم هایی که قرار است در تبریز به میدان بروند کرده است. هر چند گزارشات از سوی ناجا و اورژانس تبریز خلاف عکس ها و گزارش های ارسالی از سوی خبرنگاران حاضر در ورزشگاه است اما آنچه در عکس ها مشاهده می شود نوید امیدبخشی نیست. 

سرهنگ هاشم شعفی در خصوص این اتفاقات گفت: با توجه به حوادث پیش آمده در بازی هفته گذشته تراکتور درمقابل سپیدرود رشت ،در پایان بازی فوتبال تراکتور با پیکان در این هفته نیز  که با نتیجه یک بر صفر به نفع تیم پیکان پایان یافت بعداز اتمام بازی اکثر هواداران پرشور و فهیم تیم تراکتور در حال ترک استادیوم بودند که یکی از تماشاگران که  به علت تشنج در کنار آمبولانس اورژانس مستقر در کنار میدان منتقل شده بود به داخل زمین چمن رفته و با یکی از بازیکنان تیم تراکتور درگیر شد که رفتار اشتباه  یکی دیگر از بازیکنان موجب تحریک سایرین شده که در این حین تعداد انگشت شماری تماشاگر نما  اقدام به ایجاد تنش و درگیری با بازیکنان و خسارت به اموال عمومی و شهروندان را نمودند.

وی افزود: این گزارش حاکی است که خساراتی به صندلی های ورزشگاه و همچنین تعدادی از خودروهای شهروندان وارد آمد و موجب  راهبندان شدید در اتوبان شهید کسائی و جاده های منتهی به آن گردید که پلیس نیز با سعه صدر و بانهایت خویشتن داری سعی در مدیریت صحنه و جلوگیری از آسیب به هواداران و شهروندانی که در حال عبور از مسیر بودند نموده و نسبت به روان سازی مسیر اقدام وپس از خروج  کلیه هواداران از استادیوم بازیکنان هر دو تیم نیز بدون مورد خاصی ورزشگاه را ترک کردند.

همچنین مدیرروابط عمومی اورژانس تبریز در گفت و گو با خبرنگار ورزشی فارس اظهار داشت که خبر 50 مصدوم در این بازی صحت ندارد و فقط 5 نفر از هواداران دچار مصدومیت شدند که سه نفر از آنها دچار حمله قلبی شده اند. 

با توجه به صحبت های اورژانس تبریز روی صحبتمان با هوادارانی است که برای بازی با پیکان دچار این هیجان کاذب می شوند و سلامتی خود را به خطر می اندازند. آیا رسیدن به قهرمانی و فریاد حق طلبی به از دست دادن سلامتی و خارج شدن اوضاع از شرایط عادی می ارزد؟ 

شکستن صندلی ها، سیلی زدن به کاپیتان تراکتورسازی، شکستن بینی یک مامور و .... حتی به توجیه اینکه هوادار عصبانی است، هوادار غصه دار است، هوادار قهرمانی می خواهد و ... هر آنچه توجیه دیگر دلیل بر بروز چنین اتفاقاتی نیست. 

حواس سازمان لیگ و کمیته انضباطی به کجاست؟ آیا قرار است به دلیل حساسیت 4 هفته باقی مانده مصلحت اندیشی شود؟ 

آیا قرار نیست جلوی صحبت های فریبنده برای تایید در کانالهای مجازی از سوی هواداران گرفته شود؟ تا کی قرار است هواداران تیم های ما بر اساس نوشته برخی سودجویان در فضای مجازی سکوهای ورزشگاه ها را ملتهب کنند؟ نقش این کلمه فرهنگی در باشگاه های ما چه زمانی قرار است خودش را نشان دهد؟ آیا حتما باید یک فاجعه انسانی در یکی از ورزشگاه ها رخ دهد تا یک فکر عاجل برای این مسائل داشته باشیم؟ متاسفانه در بین تیم هایی که در کورس قهرمانی هستند شاهد حضور فعال کانون های هوادارای در فضای مجازی به شکل نامطلوب هستیم که ظاهرا از سوی مسئولان مربوطه نه چشمی آنها را می بیند نه اگر هم می بیند اراده ای برای کنترلشان هست. این طور که معلوم است باشگاه ها بودجه ای را برای شلوغ کردن در فضای مجازی علیه هم در نظر گرفته اند و هر چه جلوتر می رویم به این فکر می کنیم از چه زمانی قرار شده این همه فضائل انسانی را زیر سوال ببریم تا مثلا به یک قهرمانی برسیم؟

انتهای پیام/ا