فوتبال ایران مشکلات فراوانی دارد که بی تردید بخش مهمی از این دردها به لحاظ فنی و سخت افزاری است. بخش مهم دیگرش که محل بحث ماست اما فرهنگی و مربوط به خودمان است.
آنهایی که امروز می خواهند کل فوتبال ایران را آباد کنند و بابت هر نکته کوچکی داد سخن سر می دهند، هنوز که هنوز است با «توهم کی روش» زندگی می کنند.
داغ حضور 8 ساله کی روش که به بعضی ها اجازه نزدیک شدن به ساحت تیم ملی را نمی داد چنان سوزناک است که چند ماه پس از رفتن این مربی، هنوز التیام نیافته و آنها همچنان دارند ریشه او را می زنند.
کی روش امروز در کلمبیاست و دست اساتید غر و لند به او نمی رسد اما این آقایان به جای این که مشکلات فرهنگی و بی دانشی ذاتی خود را حل کنند، اختلافات و مسائل مربوط به گذشته را نبش قبر می کنند.
می شود به آنها دلسوزانه نصیحت کرد این قبر که بالای سرش ایستاده اید و زار زار به حالش گریه می کنید جنازه ندارد؛ پس لطفا بی خیال گریه و زاری شوید؛ بد نیست امروز نگاهی به خودتان بیندازید و صادقانه بگویید با نفر بعدی چه رفتاری خواهید داشت؟
شما که گل های ایران به یمن را تعبیر به ضعیف کشی کردید و هر بار کره جنوبی مقابل ایران تار و مار شد گفتید این کره آن کره نیست، پس از برد پر گل ایران برابر سوریه چرا ناگهان از شدت خوشحالی غش کردید؟
آن بردها در دوران سرمربی قبلی، ایرادی داشت که زانوی غم بغل می گرفتید؟
 تکلیف مردم که تیم ملی را دوست دارند و در هر شرایطی از آن حمایت می کنند مشخص است اما شک نداریم بعضی ها با یک شکست در یک بزنگاه تاریخی، به آقای ویلموتس هم رحم نمی کنند!
 می گویید نه؟ بنشینیم و تماشا کنیم...