روزنامه ایتالیایی «ایل فوگلیو» در گزارشی با تیتر «علی دایی؛ بمب‌افکنی نسبتاً ناشناخته که حتی رونالدو به گردش نرسیده است»، نوشت: «دایی نقش مهمی در پیروزی تیم ملی فوتبال ایران مقابل آمریکا در مرحله گروهی جام جهانی ۱۹۹۸ داشت، او همچین در لیگ باشگاهی آلمان نیز بازی کرد، اما اسطوره‌ای محلی باقی ماند. هیچ‌کس به اندازه دایی در بازی‌های ملی گلزنی نکرده است.
یک فوتبالیست ایرانی است که بهتر از کریستیانو رونالدوست، حداقل اگر آمار و ارقام را لحاظ کنیم. او یکی از معدود رکوردهایی را در اختیار دارد که متعلق به حریص‌ترین فوتبالیست تاریخ نیست. نام او علی دایی است، مهاجمی که در سال ۲۰۰۷ بازنشسته شد و در حال حاضر به حرفه سرمربیگری مشغول است. او می‌توانست فوتبالیستی در کلاس جهانی بشود و فرانس بکن‌باوئر - رئیس وقت باشگاه بایرن مونیخ - در مقطعی به این موضوع پی برد و به استعداد ذاتی او تکیه کرد، اما هرگز چنین اتفاقی رخ نداد و بیشتر در کشور خود یک قهرمان باقی ماند.
علی دایی در باشگاه‌های زیادی بازی کرده است، اما تیم ملی را به عنوان ویترین حرفه‌ای خود انتخاب کرد، جایی که با پیراهن ایران شاید بتوان گفت مهاجمی دست‌نیافتنی شد. ۱۰۹ گل زده او که همگی در رده ملی بوده، توسط فدراسیون بین‌المللی آمار و تاریخ فوتبال (IFFHS) هم تأیید شده است. حتی کریستیانو رونالدو هم نتوانسته به این رکورد برسد، هرچند با ۸۸ گل زده در این مسیر قرار دارد و با وجود گذر از رکورد ۸۴ گل زده پوشکاشِ فقید، همچنان پایین‌تر از علی دایی است که همچنان همانند غریبه‌ای است که ما باید او را بیشتر بشناسیم. علی دایی روی گلزنی‌ها، خودش، اتفاقات بازی و قدرتش تمرکز داشت».
در ادامه این گزارش با اشاره به تیم‌های باشگاهی که علی دایی برای آن‌ها بازی کرد و حضورش با تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه و تقابل با تیم ملی آمریکا، از او به عنوان اولین فوتبالیست آسیایی یاد شده که در لیگ قهرمانان اروپا - در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۸ - بازی کرده است.
در بخش پایانی این گزارش آمده است: وقتی که علی دایی در سال ۲۰۰۳ از رکورد پوشکاش گذشت - زمانی که کریستیانو رونالدو هنوز فاصله زیادی در تعداد گل‌های ملی با وی داشت - با گل‌هایی که به ثمر رساند - با توجه به اینکه فوتبال ملی‌اش را از سن ۲۴ سالگی آغاز کرد، این رکوردش را ارزشمندتر می‌کند - تبدیل به یک اسطوره در کشورش شد. زندگی دایی، اما همیشه توأم با آرامش نبوده است، چون برخی چیزها بخشودنی نیست. برای مثال در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، دایی با وجود اینکه ۳۷ ساله بود، حاضر نشد با کناره‌گیری از تیم ملی راه را برای جوانان باز کند که همین جنجال‌آفرین شد. در حالی که برخی به خاطر ثروت زیاد و علاقه بسیار دایی به اتومبیل‌های لوکس از او بیزار بودند، اسطوره فوتبال ایران در عوض سعی کرد در زندگی دوم خود به عنوان یک کارآفرین بی‌تفاوت به خیلی چیزها نباشد و در اقداماتی نیکوکارانه، مدارس و بیمارستان‌هایی ساخت.
این فوق‌العاده است که ۱۳ سال پس از بازنشستگی خود بروید و بگویید که حتی توسط کریستیانو رونالدو دست‌یافتنی نیستید. دایی که تنها با ۱۴۹ بازی ملی ۱۰۹ گل به ثمر رساند، مشکلی نمی‌بیند اگر روزی رکوردش توسط فوتبالیست دیگری شکسته شود. علی دایی در این باره می‌گوید: «وقتی شما رکوردی ثبت می‌کنید، می‌دانید که دیر یا زود این رکورد توسط کسی شکسته خواهد شد. در نهایت رونالدو موفق به این کار خواهد شد، اما برای این کار نیاز به زمان و تلاش دارد».