وی در مورد اینکه معمولا تمرکز وادا و نهادهای مبارزه با دوپینگ اتحادیه جهانی روی کشتی گیرانی که به تازگی دوره محرومیت شان تمام شده، بیشتر است، خاطرنشان کرد: محمدحسین حواسش جمع است که از دست کسی آب و غذا نخورد. زندگی‌اش در سال‌های گذشته با چنین گرفتاری بزرگی توام شد و حالا خیلی حواسش جمع است. متاسفانه برخی افراد هستند که نمی‌خواهند بپذیرند محمدحسین محمدیان هم بچه همین خاک و آب است و حسادت می‌کنند. مگر ما چه گناهی کردیم که باید آنطور گرفتار می شدیم؟ بچه من بدون گناه چهار سال تمام، سختی کشید و فشارها را تحمل کرد. من همیشه استرس این بچه را دارم و از حضرت زهرا خواسته‌ام که او را حفظ کند و خدای ناکرده دوباره گرفتار نشویم.

قهرمان و مربی سابق تیم ملی کشتی آزاد با اشاره به میدان‌هایی که خودش در دوره قهرمانی از دست داده، تاکید کرد: دوست دارم محمدحسین مدال‌هایی که من باید می‌گرفتم را بگیرد. متاسفانه در دوره قهرمانی من، دو المپیک 1980 و 1984 را تحریم کردیم و من در المپیک‌های 1988 سئول و 1992 بارسلونا به نقره رسیدم. به چندین جهانی نرفتیم درحالیکه در اوج آمادگی بودم و تنها در جهانی 1989 مارتینی سوئیس به نقره رسیدم. در برخی مسابقات هم سرمربی وقت نظرش روی من نبود و به این شکل کلی از تعداد مدال‌هایم کم شد. من سه مدال جهانی و المپیک دارم اما به جرات می توانستم حداقل 8-9 مدال جهانی و المپیک بگیرم که شرایط آن وقت اجازه این اتفاق را نداد و همیشه حسرتش را می‌خورم. امیدوارم محمدحسین مدال‌هایی که من نگرفتم را بگیرد.

انتهای پیام/