نشریه گاردین سلسله مقالاتی ویژه دارد که طی آن خبرنگاران این نشریه در مورد بهترین مسابقه فوتبالی که در زندگی‌شان دیده‌اند، صحبت می‌کنند و حال فرانسیسکو ناواس، خبرنگار آرژانتینی این نشریه دیدار ایران مقابل آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۴ را به عنوان بهترین بازی زندگی‌اش انتخاب کرده است. صحبت‌های او را در ادامه می‌خوانید: آلخاندرو فانتینو، گزارشگر آرژانتینی در دقیقه ۸۹ بازی فریاد زد: «تیم ما افتضاح است.» حق با او بود. مسابقه‌ای که همه انتظار داشتند آرژانتین به راحتی در آن پیروز شود، داشت تبدیل به یک ناکامی تاریخی می‌شد. هر قدر ایران خوب بود، آرژانتین به همان اندازه بد بازی می‌کرد. هیگواین، آگوئرو و دی‌ماریا به عنوان مثلث تهاجمی هماهنگ نبودند و تیم آسیایی در دفاع فوق العاده بود. به نظر می‌رسید کی‌روش، سرمربی ایران فرمول دفاعی بی‌نقصی پیدا کرده و آرژانتین را از کار انداخته است. ایرانی‌ها یک اتوبوس پارک کرده بودند و لیونل مسی نیز تحت کنترل‌شان بود.
از طریق تلویزیون ۹۰ اینچی می‌شد دید هواداران آرژانتین انتظارشان روی مسی است و مارادونا در سکو‌ها هم منتظر پیروزی تیمش بود. مسی در آن مسابقه روز آرامی را سپری کرده بود. او کاملاً در جو ورزشگاه مینیرائو گم شده بود. پدر ایرانی دوستم مرا به خانه‌شان دعوت کرده بود تا مسابقه را ببینیم. من هنوز نوجوان بودم و پدرم را هم با خودم بردم. ما تنها آرژانتینی‌های حاضر در آن مهمانی بودیم. ناتوانی مسی در رساندن ما به موفقیت او را در چشم همه تبدیل به بازیکنی ضعیف کرده بود. هر دقیقه‌ای که موفق به گل زدن نمی‌شدیم، شرایط مسی وخیم‌تر می‌شد و صبر هواداران داشت به آخر می‌رسید. با گذشت زمان شرایط وخیم‌تر می‌شد و اگر کمک‌داور ویدیویی وجود داشت، کار بسیار بدتر هم می‌شد چراکه بعد‌ها گزارشگر گاردین هم به وضوح اعتراف کرد پنالتی ایران و خطا روی اشکان دژاگه در دقیقه ۵۵ گرفته نشد، اما تاریخ را فاتحان می‌نویسند. بازی وارد وقت تلف شده شد، اما همان موقع بود که جادوی مسی به کار آمد. در حالی که در تمام بازی به نظر ناکارآمد می‌آمد، بعد از گرفتن پاس لاوتزی، مسی شوتی کات‌دار به سمت دروازه ایرانی‌ها زد که از روی بازیکنی با لقب گوچی گذشت و در نهایت از دروازه‌بان هم رد شد. گل فوق العاده‌ای بود و این معنی را داشت که آرژانتین به مرحله گروهی صعود کرده است. گزارشگر آرژانتینی فریاد می‌زد: مرسی مسی. مرسی آرژانتین. من و پدرم هم دیوانه شده بودیم. بالا می‌پریدیم و هم را بغل می‌کردیم. در این میان دست‌مان به غذا و نوشیدنی چند نفر خورد و همه چیز روی لباس مهمان‌ها و زمین ریخت. خیال‌مان راحت شده بود چراکه منتظر بودیم دقایق آخر نیز بگذرد و فرصت موفقیت‌مان منقضی شود. خوشحالی ما دو هفته دیگر ادامه داشت تا اینکه گوتزه در فینال ما را ناکام کرد. وقتی شادی‌مان در آن بعدازظهر تمام شد، پدرم از میزبان ایرانی به خاطر به هم ریختن جو و کثیف کردن لباس سایر مهمان‌ها عذرخواهی کرد و البته میزبان حال ما را درک کرد.