مهدی رسول‌پناه در فایل صوتی منتسب به او، حرف‌های بسیار مهمی زده بود و البته تهمت‌هایی که همه قابل پیگیری بود. یکی از کسانی که می‌توانست حرفی بزند یا از خودش دفاع کند یحیی گل‌محمدی بود که گفت جوابش را نمی‌دهم (رسول‌پناه مدعی شده بود یحیی از ربیع‌خواه پورسانت خواسته). نهاد دیگری که متهم شده بود فدراسیون فوتبال بود که خب الحمدلله ماه‌هاست که رئیس ندارد و کمیته‌های این فدراسیون هم در خوابند). مدیر مسعفی پرسپولیس حتی در مورد شجاع، نوراللهی، دیاباته، وریا غفوری و... هم مباحثی را مطرح کرد که خیلی مهم بود، اما هیچ‌کس پیگیری نکرد. اصلاً انگار نه انگار که فدراسیون کمیته انضباطی و کمیته اخلاق دارد. انگار نه انگار که ربیع‌خواه بازیکن پرسپولیس و گل‌محمدی سرمربی این تیم است. باور کنید، اصلاً بحث رنگ‌ها مطرح نیست. مسئله اینجاست که فردی که نفر اول مدیریتی پرسپولیس بوده یک‌سری ادعا‌ها را مطرح کرده و متهمان باید پاسخ می‌دادند، چون یک جا‌هایی سکوت به معنای تأیید حرف طرف مقابل است.  
حتی انتظار می‌رفت نهاد‌های نظارتی بالاتر از حراست وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال هم به این مسئله ورود کنند که انگار آن‌ها هم ماجرا را جدی نگرفتند و یا اگر جدی گرفته‌اند مردم خبر ندارند. هرچه هست حتی اگر ۲۰ درصد حرف‌های رسول‌پناه هم درست باشد فاجعه است. یک فاجعه بزرگ مدیریتی، مالی و البته ورزشی. صدالبته ایرادات زیادی به مدل مدیریتی رسول‌پناه و حتی نحوه انتخاب او (و سایر مدیران منصوب وزارت ورزش) وارد است، اما این دلیل نمی‌شود که حرف‌های رسول‌پناه پیگیری نشود.  
ختم کلام اینکه فایل‌های صوتی منتسب به مهدی رسول‌پناه به جز استعفای احتمالاً اجباری خودش هیچ ترکشی نداشت و اصلاً انگار نه انگار که او به خیلی‌ها تهمت زده بود.