17 گل در یک دیدار. ثبت یک رکورد جهانی. شکستن رکورد پیروزی 12 بر صفر نیوزلند مقابل فیجی در مسابقات مقدماتی جام جهانی 1982. عدد بزرگ. ولی تعداد گل ها با افزایش یافتن اهمیتشان را از دست می دهند. تفاوت فوتبال با بسکتبال و والیبال، دو بازی گروهی دیگر، در اهمیت گل هاست و نه تعدادشان و اهمیت و تعداد باهم تنافر دارند. وقتی دروازه بانی سنگرش را با هر حملهای از دست می دهد، همه چیز شوخی می شود. وقتی سنگربانی با هر هجومی تسلیم می شود گویی هجویه ای بر فوتبال جاری شده.

اولین مرحله ی مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ برابر مالدیو انجام شده. با جزیره ای که ۲۵۰ هزار نفر جمعیت دارد. جزیره ای با یک ورزشگاه. کریم باقری ۷ گل زده. حمید استیلی که معمولا گل نمی زند 3 گل زده، خداداد عزیزی ۲ گل، علی دایی ۲ گل و رضا شاهرودی، مهرداد میناوند و مهدی مهدوی کیا هر کدام یک گل. دروازه بان مالدیو یک ضربهی پنالتی دایی را هم مهار کرده. لبخند رضایت بر لبان محمد مایلی کهن نقش بسته. مردان او دو روز بعد 7 گل هم به قرقیزستان زدهاند. به تیمی که با اتوبوس راهی دمشق شده. سپس با یک گل سوریه ی میزبان را شکست داده اند. پس از سیزده سال با پاس باقری و ضربهی دایی. همه چیز در دیدارهای رفت آرام سپری شده.

با آن که تیم در تهران صلابت دمشق را نداشته و در نخستین بازی برگشت با سوریه به تساوی ۲ - ۲ دست یافته (هر چهار گل در نیمه ی اول)، قرقیزستان را ۱ - ۳ شکست داده (تساوی ۱ - ۱ در نیمه ی نخست) و ۹ گل دیگر به مالدیو زده. شش بازی. پنج پیروزی. یک تساوی. ۳۹ گل زده، ۳ گل خورده.
همه چیز تا این مرحله آرام پیش رفته. علی دایی، کریم باقری و خداداد عزیزی به تیم منتخب آسیا دعوت شده اند. برابر تیم منتخب فیفا به میدان رفته اند. برابر آندره س کوپکه، لوتار ماتیوس، ژرژ وه آ، ژان پیر پاپن و هاکان شوکور، ۵- ۳ شکست خوردهاند و هم عزیزی گل زده و هم باقری. با این وصف نبردهای بزرگ پیش رو خودنمایی می کنند.